Τα πολιτιστικά σωματεία στο δήμο Ταμασίου και ιδιαίτερα στο Λεοντάρι Καρδίτσας και ο παππούς μου, ο Βαγγέλης Ταγκούλης.

Πριν από την αναφορά στα πολιτιστικά σωματεία πρέπει να σημειώσουμε ότι οι πολιτιστικές εκδηλώσεις αποτελούν την αντανάκλαση της ανάγκης των κοινωνιών, για έκφραση της πνευματικής δημιουργίας όπως αυτή γίνεται αντιληπτή σε συλλογικό ή ατομικό επίπεδο σε συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο και χώρο.

Το πολιτιστικό γίγνεσθαι μιας περιοχής είναι αποτέλεσμα των υφιστάμενων κοινωνικών συνθηκών και διεργασιών όπου μεμονωμένοι καλλιτέχνες , σύλλογοι, φορείς , κοινή γνώμη , ευρισκόμενη σε διαρκή αλληλεπίδραση, συν διαμορφώνουν την τοπική πολιτιστική πραγματικότητα.

Η ποιότητα των εκδηλώσεων αποτελεί έμμεσο δείκτη της οικονομικής και Κοινωνικής ανάπτυξης των τοπικών κοινωνιών. Άρρηκτα δεμένες με το ιστορικό πλαίσιο της εκάστοτε εποχής και την Κοινωνική Δυναμική εκφράζουν τις βαθύτερες συλλογικές ανάγκες και προσδοκίες.

Στην περιοχή του Ταμασίου, η ανάγκη για πολιτισμό , πρόοδο εξωραϊσμό , ήταν βαθύτατη και έρχεται από πολύ νωρίς.

Το πρώτο σωματείο στην κατηγορία αυτή είναι η τοπική φιλοδασική Ένωσης Λεονταρίου, η οποία ιδρύθηκε το 1932 με την αριθμ 568 / 1932 απόφαση του πρωτοδικείου Καρδίτσας.

Σκοπός του σωματείου «η φυσική και τεχνική αναδάσωσης των πέριξ λόφων και βουνών, οι δενδροφυτεύσεις, των εν τη περιφερεία τυχόν αρχαιολογικών, ιστορικών ή άλλων σπουδαίων τοποθεσιών και εν γένει ο δια της αναπτύξεως της βλαστήσεως εξωραϊσμός του τόπου.»

Ουσιαστικά το σωματείο αυτό είναι παράρτημα της κεντρικής φιλοδασική ενώσεως με έδρα την Αθήνα και με φιλοδοξία να αναπτύξει τοπικά παραρτήματα σε όλη τη χώρα.

ο Κατσικοβόρδος αναφέρει , πως στο καταστατικό υπάρχει διαγεγραμμένη η φράση «υπό την υψηλή προστασία της Α.Μ της Βασιλίσσης Σοφίας» , κάτι που οριζόταν και στο άρθρο 7 ότι δηλαδή αναγνωρίζει την Α Μ βασίλισσα ως υψηλή προστάτιδα του σκοπού αυτής και εργάζεται εν αρμονία προς την εν Αθήναις υπό την προεδρία αυτής, ωστόσο η ανωτέρα φράση είναι διαγραμμένη.

φαίνεται καθαρά ότι η τοπική φιλοδασική Λεονταρίου αναγνωρίζει την κεντρική ένωση αλλά όχι και τη βασίλισσα Σοφία.

Δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, αφού το προσωρινό Δ.Σ. αποτελείται από προοδευτικούς Λεονταρίτες , όπως ο Ευάγγελος Ταγκούλης ο οποίος ως ο πλέον κατάλληλος αναλαμβάνει θέση γραμματέα.

Την εποχή αυτή έγιναν αρκετές δενδροφυτεύσεις σε δρόμους πλατείες και λόφους του Λεονταρίου.

Παράλληλα αυτή την εποχή δημιουργείται ατύπως όμιλος φίλων θεάτρου Λεονταρίου οποίος μπορεί να μην αναγνωρίστηκε επίσημα ,ωστόσο λειτούργησε για τουλάχιστον 3-4 χρόνια προσπαθώντας να αναπτύξει το θέατρο στην περιοχή.

Επικεφαλής ήταν ο φοιτητής, τότε της Νομικής, και μετά δικηγόρος, Βαγγέλης Ταγκούλης, ο οποίος δίδασκε και τους ρόλους.

Δόθηκαν παραστάσεις τα έσοδα των οποίων διατέθηκαν στην ανέγερση του ηρώου Λεονταρίου το οποίο φέρει την επιγραφή «δαπάναις μελών θεάτρου Λεονταρίου»

Ανάμεσα στα έργα που ανέβασε, ήταν η θρυλική Γκόλφω του Περεσιάδη γνωστό αγρότοποιμενικό δράμα, που συγκινούσε όσο κανένα άλλο έργο τους κατοίκους της υπαίθρου.

Η δράση του ομίλου σταμάτησε διότι ορισμένα μέλη , ετέθησαν για τα φρονήματα τους υπό διωγμόν , και δεν ξαναπαίξανε θέατρο.

Την εποχή αυτή 1930 -1940 , θεατρικές παραστάσεις έχουμε σχεδόν σε όλα τα χωριά του τότε Δήμου Ταμασίου ,όπου δημιουργούνται άτυπες αλλά δραστήριες Θεατρικές Πολιτιστικές ομάδες. Ενδεικτικά στην Αχλαδιά την ίδια εποχή δημιουργείται θεατρική παράδοση, όπου πολλοί νέοι έχοντας δίψα για μόρφωση και ψυχαγωγία, παρουσίασαν κατά την προπολεμική περίοδο ,ακόμα έντονη πολιτιστική δράση κυρίως στον τομέα του θεάτρου με παραστάσεις ποικίλου περιεχομένου.

Ανάλογη κίνηση σημειώνεται από τους δασκάλους και σε άλλα χωριά όπως στη Κτημένη, όπου ο δάσκαλος Λάμπρος Μακρής οργάνωσε παραστάσεις στην πλατεία και το προαύλιο του σχολείου . Επίσης στον κέδρο έχουμε περί το 1935 παραστάσεις της γκόλφως και του αγαπητικό της βοσκοπούλας, το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και στην Ανάβρα.

Δεν μας είναι γνωστές οι πλήρεις δραστηριότητες των ανωτέρω άτυπων ομάδων και αναγνωρισμένων συλλόγων , ωστόσο πρέπει να είχαν αξιόλογη δράση, και υπό την έννοια ότι σε μία εποχή δύσκολη δημιουργούσαν πολιτισμό στις ίδιες τις κοινότητες.

φυσικά πίσω από αυτές τις πρωτοβουλίες ήταν ομάδες αριστερών και προοδευτικών ανθρώπων ανάμεσα στους οποίους ξεχωρίζει η μορφή του Βαγγέλη Ταγκούλη αριστερού δικηγόρου με ανοιχτό μυαλό και πλούσια δράση.

Στο σημείο αυτό εκτιμούμε ότι πρέπει να γίνει ειδική αναφορά στον Ταγκούλη , διότι πρωταγωνιστεί αυτή την εποχή σε όλα τα επίπεδα.

Στη θεατρική ομάδα στη φιλοδασική Ένωση στο συνεταιρισμό , και γενικά σε ότι προοδευτικό γίνεται στο Λεοντάρι.

Ο ταγκούλης έχασε τον πατέρα του , (σκοτώθηκε κατά λάθος σε κυνήγι), όταν ήταν στα πρώτα χρόνια των σπουδών του στη νομική.

Για οικονομικούς λόγους αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του και επέστρεψε στο Λεοντάρι όπου δραστηριοποιήθηκε έντονα . Παράλληλα φρόντισε να τελειώσει τις σπουδές και δικηγόρησε για ένα διάστημα στους Σοφάδες . Το 1934 εκλέχτηκε κοινοτικός σύμβουλος και λίγο αργότερα ο πρώτος κομμουνιστής πρόεδρος της κοινότητας Λεονταρίου.

O Σιάννος , αναφέρει πως υπήρξε Μέγας κομμουνιστής ,δικαιότατος εις τας κρίσεις του , και άκακος εις τας ενέργειας του. Κατά την ανωμάλων περίοδο 1941-1944 κατείχε εντός του κόμματος τον βαθμών του υπουργού δικαιοσύνης εν τη Θεσσαλία. Την 13^η Απριλίου του 1947 πέθανε εκ του ψύχους εις των ορεινών όγκων των Αγράφων τοποθεσία Νιάλα . Άδοξο και τραγικό πράγματι το τέλος για έναν άνθρωπο, που έθεσε τη σφραγίδα στο προπολεμικό Λεοντάρι και την ευρύτερη περιοχή.

Επιμέλεια –Απόδοση από το πρωτότυπο Νίκος Καλημέρης.

Του Παναγιώτη Νάννου (συγγραφέα- Ερευνητή τοπικής ιστορίας) Από τα πρακτικά Συνεδρίου 2010 του Δήμου Ταμασίου . (σελίδες 206,207,208,209)