ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ΜΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΞΙΑ
Γράφει ο Νίκος Γ. Ζυγογιάννης*
Ένα σύνθημα και μια προτροπή που ακούγεται τα τελευταία χρόνια είναι «επιστροφή στην παράδοση». Το σύνθημα αυτό παίρνει νόημα και περιεχόμενο, όχι με την αντιγραφική τήρηση των παραδοσιακών αξιών, αλλά με την αναγνώριση και εμπέδωση των καλών τους
στοιχείων, που θα μπολιάζονται στο δικό μας πολιτισμό.
Η λέξη παράδοση είναι παράγωγο ουσιαστικό του ρήματος «παραδίδωμι» που
σημαίνει δίνω στα χέρια κάποιου, εμπιστεύομαι κάτι σε κάποιον. Είναι
δηλαδή η παράδοση μια διαδικασία, μια μεταβίβαση – συνήθως προφορική – με την οποία μεταφέρονται από τη μια γενιά στην άλλη ήθη, έθιμα, γνώσεις ή δοξασίες και έτσι διαιωνίζονται. Οι πολιτιστικές αξίες του παρελθόντος, που έδωσαν το συ ιδιαίτερο χρώμα, που διαμόρφωσαν τα διακριτικά στοιχεία του ελληνικού λαού αποτελούν την ελληνική παράδοση. Οι αξίες αυτές εξακολουθούν και σήμερα να αρδεύουν τον πολιτιστικό μας χώρο και να προσθέτουν στο παρόν στοιχεία από τις εθνικές μας ρίζες.
Η παράδοση δεν είναι μονοσήμαντη. Έχει πολλούς κλάδους: γλωσσική παράδοση, πνευματική ( ήθη, έθιμα, δημοτικό τραγούδι, παροιμίες, μυθοπλασία κ.τ.λ. ), οικιστική παράδοση ( χωριά και μεμονωμένα κτίσματα ), λαϊκή οικοτεχνία, ενδυματολογία, χοροί, γιορτές, πανηγύρια
κ.τ.λ. Το πλάτος της καλύπτει τόσες πτυχές όσες και η ζωή, από τη χαρά ως το θάνατο. Έτσι διασώζει το ύφος με το οποίο ένας λαός ζει την καθημερινότητά του,και τον τρόποπου αντιμετωπίζει τη ζωή και τον κόσμο.
Όμως παράδοση δε σημαίνει οπισθοδρόμηση, ούτε αποσυνδέεται από την πρόοδο, αλλά εξελίσσεται, βιώνοντας τις τρεις διαστάσεις του χρόνου ( παρελθόν – παρόν – μέλλον ) και συνδέεται με την έννοια της συνέχειας των στοιχείων εκείνων που έχουν τη δυνατότητα να επιζήσουν. Γιατί η ζωή του ανθρώπου δεν είναι ποτέ στατική, δεν είναι στάσιμη. Με την παράδοση κρατούμε αυτό που έχουμε και προσθέτουμε αυτό που δημιουργούμε.
Η παράδοση είναι η αλυσίδα που συνδέει τις γενιές μεταξύ τους. Με την παράδοση χάσμα δεν υπάρχει. Η γενιά μας συνδέεται με τις προηγούμενες αλλά και με εκείνες που θα ρθουν. Συνάμα αποτελεί και προϋπόθεση για την ύπαρξη του πολιτισμού. Γιατί ποτέ ο πολιτισμός μιας γενιάς δε δημιουργείται από το μηδέν. Ριζώνεται στο πολιτισμό των γενιών που πέρασαν. Ένας λαός που έχει ξεχάσει την παράδοση είναι σαν τον άνθρωπο
που έχει χάσει το μνημονικό του, που έχει πάθει αμνησία. Ιδιαίτερα σήμερα, που ο βιομηχανικός πολιτισμός έχει μια οικουμενικότητα που καταργεί όλες τις διαδικασίες επιλογής, επιβάλλεται η ένταξη στον οικουμενικό πολιτισμό να συνδυάζεται με τη στερεότητα που εξασφαλίζει η παράδοση, ώστε οι κίνδυνοι της εξαφάνισης στο ευρύτερο σύνολο παραμερίζονται. Μας χρειάζεται , λοιπόν, η παραδοσιακή γνώση, για να κρατήσουμε την ιστορική μας φυσιογνωμία.
Όμως τήρηση της παράδοσης σε όλες τις γραμμές της σημαίνει αποστέωση και οδηγεί στη συντήρηση εξωτερικών τύπων, ενώ πρέπει να παίρνουμε το ζωντανό πνεύμα από την παράδοση και όχι τους κενούς τύπους. Γι’ αυτό για κάθε έθνος δύναμη και συστατικό του στοιχείο είναι και η παράδοση και η δημιουργία. Όταν μεταξύ παράδοσης και δημιουργίας, συντηρητικότητας και προοδευτικότητας βρεθεί ισορροπία, τότε το έθνος ζει με σταθερότητα, γιατί τότε το παρελθόν επιδρά δημιουργικά στο παρόν.
. Ο νεοέλληνας έχει χρέος να αποκαταστήσει την επαφή του με τις πηγές της νεοελληνικής πνευματικότητας και τις ηθικές αξίες της νέας ελληνικής ζωής. Έτσι θα έχουμε τα δικά μας θεμέλια, τις δικές μας ρίζες, για να μη μιμούμαστε ανόητα, αλλά από την ξένη εμπειρία να μπορούμε να παίρνουμε αυτό που μας ταιριάζει και αυτό που μπορούμε να αφομοιώνουμε γόνιμα.
Το να καλλιεργήσουμε την εθνική μας προσωπικότητα δε σημαίνει όμως ότι
θα αρνηθούμε ή θα περιφρονήσουμε τις προσωπικότητες άλλων εθνών. Όλα
τα έθνη έχουν κάτι να προσφέρουν στον πολιτισμό. Αλλά και κανένα δεν
μπορεί να υπάρξει κλεισμένο στον εαυτό του. Η αλληλεξάρτηση των λαών
εντείνεται κι έτσι αυξάνεται η ανάγκη ειρηνικής συμβίωσης και συνεργασίας τους. Εξάλλου η εθνική μας παράδοση με τα δυο μεγάλα ρεύματά της, τον ανθρωπισμό και το χριστιανισμό, μας κατευθύνει στο ιδανικό της πανανθρώπινης αδελφοσύνης.Θα ήταν ακόμα σωστό να αναφέρουμε ότι μια μεγάλη επιστήμη – η Λαογραφία – ασχολείται με την παράδοση, μια επιστήμη που ίδρυσε ο Νικόλαος Πολίτης και που χαιρέτησαν την παρουσία της μορφές όπως του Κωστή Παλαμά και του Γιάννη Αποστολάκη. Η χώρα μας με τη μακρύτερη πολιτιστική διαδρομή επιβάλλεται να δραστηριοποιηθεί και να διαφυλάξει
τον πολιτισμό της αλλά και να τον προβάλλει με ευαισθησία και υπευθυνότητα στους άλλους λαούς. Οι πολιτιστικοί σύλλογοι αποτελούν γερά στηρίγματα της ελληνικής παράδοσης. Γιατί διατηρούν και προβάλλουν το λαϊκό μας πολιτισμό αλλά και το μεταβάλουν από μουσειακό
είδος σε ζωντανό οργανισμό. Με τις εκδηλώσεις τους κάνουν πιο σαφείς
τις ιδέες που αποκρυσταλλώνουν την ελληνική κουλτούρα αλλά και σταθεροποιούν τις πανανθρώπινες αξίες. Ένας άλλος θεσμός που συμβάλλει
στη γνώση του παρελθόντος, τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς, την καλλιέργεια της ιστορικής συνείδησης αλλά και την ανάπτυξη της ιστορικής σκέψης και κρίσης είναι τα μουσεία. Αυτά είναι τα θησαυροφυλάκια του παρελθόντος, όπου προβάλλεται η πορεία ενός λαού. Το Υπουργείο Πολιτισμού με ευαισθητοποίηση πρέπει να στηρίξει οικονομικά και ηθικά όλες τις προσπάθειες που γίνονται για την αναβίωση των παραδοσιακών αξιών. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι σε θέση να αξιοποιήσει το δυναμικό του λαϊκού μας πολιτισμού δημιουργώντας πολιτιστικούς φορείς και οργανισμούς, όπου θα εκφράζονται όλες οι μορφές του. Το σχολείο μπορεί να βοηθήσει το νέο να αποκτήσει βιωματική σχέση με την εθνική μας κληρονομιά. Αλλά και η οικογένεια πρέπει να προτρέπει τα παιδιά να συμμετέχουν σε ανάλογες εκδηλώσεις και δραστηριότητες. Τέλος δεν είναι λίγα τα άτομα που με τον προσωπικό
τους μόχθο, την αγάπη τους και το μεράκι τους προσφέρουν τις ιδέες τους και την ψυχή τους στην υπόθεση του λαϊκού πολιτισμού.
Ελπίζουμε ότι με την ατομική και συλλογική προσπάθεια θα μεταδώσουμε και στις επόμενες γενιές όσα δημιούργησαν οι πρόγονοί μας.
Γιατί πιστεύουμε ότι παράδοση δε σημαίνει οπισθοδρόμηση, αλλά πηγή γνώσεων, αρχών και αξιών από το παρελθόν για μια σωστή πορεία στο μέλλον.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ Γ. ΖΥΓΟΓΙΑΝΝΗΣ
ΚΑΘΗΓΗΤΉΣ
Πρ. Πρόεδρος Πανελλ.Σ. Σαρακατσαναίων
Γράφει ο Νίκος Γ. Ζυγογιάννης*
Ένα σύνθημα και μια προτροπή που ακούγεται τα τελευταία χρόνια είναι «επιστροφή στην παράδοση». Το σύνθημα αυτό παίρνει νόημα και περιεχόμενο, όχι με την αντιγραφική τήρηση των παραδοσιακών αξιών, αλλά με την αναγνώριση και εμπέδωση των καλών τους
στοιχείων, που θα μπολιάζονται στο δικό μας πολιτισμό.
Η λέξη παράδοση είναι παράγωγο ουσιαστικό του ρήματος «παραδίδωμι» που
σημαίνει δίνω στα χέρια κάποιου, εμπιστεύομαι κάτι σε κάποιον. Είναι
δηλαδή η παράδοση μια διαδικασία, μια μεταβίβαση – συνήθως προφορική – με την οποία μεταφέρονται από τη μια γενιά στην άλλη ήθη, έθιμα, γνώσεις ή δοξασίες και έτσι διαιωνίζονται. Οι πολιτιστικές αξίες του παρελθόντος, που έδωσαν το συ ιδιαίτερο χρώμα, που διαμόρφωσαν τα διακριτικά στοιχεία του ελληνικού λαού αποτελούν την ελληνική παράδοση. Οι αξίες αυτές εξακολουθούν και σήμερα να αρδεύουν τον πολιτιστικό μας χώρο και να προσθέτουν στο παρόν στοιχεία από τις εθνικές μας ρίζες.
Η παράδοση δεν είναι μονοσήμαντη. Έχει πολλούς κλάδους: γλωσσική παράδοση, πνευματική ( ήθη, έθιμα, δημοτικό τραγούδι, παροιμίες, μυθοπλασία κ.τ.λ. ), οικιστική παράδοση ( χωριά και μεμονωμένα κτίσματα ), λαϊκή οικοτεχνία, ενδυματολογία, χοροί, γιορτές, πανηγύρια
κ.τ.λ. Το πλάτος της καλύπτει τόσες πτυχές όσες και η ζωή, από τη χαρά ως το θάνατο. Έτσι διασώζει το ύφος με το οποίο ένας λαός ζει την καθημερινότητά του,και τον τρόποπου αντιμετωπίζει τη ζωή και τον κόσμο.
Όμως παράδοση δε σημαίνει οπισθοδρόμηση, ούτε αποσυνδέεται από την πρόοδο, αλλά εξελίσσεται, βιώνοντας τις τρεις διαστάσεις του χρόνου ( παρελθόν – παρόν – μέλλον ) και συνδέεται με την έννοια της συνέχειας των στοιχείων εκείνων που έχουν τη δυνατότητα να επιζήσουν. Γιατί η ζωή του ανθρώπου δεν είναι ποτέ στατική, δεν είναι στάσιμη. Με την παράδοση κρατούμε αυτό που έχουμε και προσθέτουμε αυτό που δημιουργούμε.
Η παράδοση είναι η αλυσίδα που συνδέει τις γενιές μεταξύ τους. Με την παράδοση χάσμα δεν υπάρχει. Η γενιά μας συνδέεται με τις προηγούμενες αλλά και με εκείνες που θα ρθουν. Συνάμα αποτελεί και προϋπόθεση για την ύπαρξη του πολιτισμού. Γιατί ποτέ ο πολιτισμός μιας γενιάς δε δημιουργείται από το μηδέν. Ριζώνεται στο πολιτισμό των γενιών που πέρασαν. Ένας λαός που έχει ξεχάσει την παράδοση είναι σαν τον άνθρωπο
που έχει χάσει το μνημονικό του, που έχει πάθει αμνησία. Ιδιαίτερα σήμερα, που ο βιομηχανικός πολιτισμός έχει μια οικουμενικότητα που καταργεί όλες τις διαδικασίες επιλογής, επιβάλλεται η ένταξη στον οικουμενικό πολιτισμό να συνδυάζεται με τη στερεότητα που εξασφαλίζει η παράδοση, ώστε οι κίνδυνοι της εξαφάνισης στο ευρύτερο σύνολο παραμερίζονται. Μας χρειάζεται , λοιπόν, η παραδοσιακή γνώση, για να κρατήσουμε την ιστορική μας φυσιογνωμία.
Όμως τήρηση της παράδοσης σε όλες τις γραμμές της σημαίνει αποστέωση και οδηγεί στη συντήρηση εξωτερικών τύπων, ενώ πρέπει να παίρνουμε το ζωντανό πνεύμα από την παράδοση και όχι τους κενούς τύπους. Γι’ αυτό για κάθε έθνος δύναμη και συστατικό του στοιχείο είναι και η παράδοση και η δημιουργία. Όταν μεταξύ παράδοσης και δημιουργίας, συντηρητικότητας και προοδευτικότητας βρεθεί ισορροπία, τότε το έθνος ζει με σταθερότητα, γιατί τότε το παρελθόν επιδρά δημιουργικά στο παρόν.
. Ο νεοέλληνας έχει χρέος να αποκαταστήσει την επαφή του με τις πηγές της νεοελληνικής πνευματικότητας και τις ηθικές αξίες της νέας ελληνικής ζωής. Έτσι θα έχουμε τα δικά μας θεμέλια, τις δικές μας ρίζες, για να μη μιμούμαστε ανόητα, αλλά από την ξένη εμπειρία να μπορούμε να παίρνουμε αυτό που μας ταιριάζει και αυτό που μπορούμε να αφομοιώνουμε γόνιμα.
Το να καλλιεργήσουμε την εθνική μας προσωπικότητα δε σημαίνει όμως ότι
θα αρνηθούμε ή θα περιφρονήσουμε τις προσωπικότητες άλλων εθνών. Όλα
τα έθνη έχουν κάτι να προσφέρουν στον πολιτισμό. Αλλά και κανένα δεν
μπορεί να υπάρξει κλεισμένο στον εαυτό του. Η αλληλεξάρτηση των λαών
εντείνεται κι έτσι αυξάνεται η ανάγκη ειρηνικής συμβίωσης και συνεργασίας τους. Εξάλλου η εθνική μας παράδοση με τα δυο μεγάλα ρεύματά της, τον ανθρωπισμό και το χριστιανισμό, μας κατευθύνει στο ιδανικό της πανανθρώπινης αδελφοσύνης.Θα ήταν ακόμα σωστό να αναφέρουμε ότι μια μεγάλη επιστήμη – η Λαογραφία – ασχολείται με την παράδοση, μια επιστήμη που ίδρυσε ο Νικόλαος Πολίτης και που χαιρέτησαν την παρουσία της μορφές όπως του Κωστή Παλαμά και του Γιάννη Αποστολάκη. Η χώρα μας με τη μακρύτερη πολιτιστική διαδρομή επιβάλλεται να δραστηριοποιηθεί και να διαφυλάξει
τον πολιτισμό της αλλά και να τον προβάλλει με ευαισθησία και υπευθυνότητα στους άλλους λαούς. Οι πολιτιστικοί σύλλογοι αποτελούν γερά στηρίγματα της ελληνικής παράδοσης. Γιατί διατηρούν και προβάλλουν το λαϊκό μας πολιτισμό αλλά και το μεταβάλουν από μουσειακό
είδος σε ζωντανό οργανισμό. Με τις εκδηλώσεις τους κάνουν πιο σαφείς
τις ιδέες που αποκρυσταλλώνουν την ελληνική κουλτούρα αλλά και σταθεροποιούν τις πανανθρώπινες αξίες. Ένας άλλος θεσμός που συμβάλλει
στη γνώση του παρελθόντος, τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς, την καλλιέργεια της ιστορικής συνείδησης αλλά και την ανάπτυξη της ιστορικής σκέψης και κρίσης είναι τα μουσεία. Αυτά είναι τα θησαυροφυλάκια του παρελθόντος, όπου προβάλλεται η πορεία ενός λαού. Το Υπουργείο Πολιτισμού με ευαισθητοποίηση πρέπει να στηρίξει οικονομικά και ηθικά όλες τις προσπάθειες που γίνονται για την αναβίωση των παραδοσιακών αξιών. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι σε θέση να αξιοποιήσει το δυναμικό του λαϊκού μας πολιτισμού δημιουργώντας πολιτιστικούς φορείς και οργανισμούς, όπου θα εκφράζονται όλες οι μορφές του. Το σχολείο μπορεί να βοηθήσει το νέο να αποκτήσει βιωματική σχέση με την εθνική μας κληρονομιά. Αλλά και η οικογένεια πρέπει να προτρέπει τα παιδιά να συμμετέχουν σε ανάλογες εκδηλώσεις και δραστηριότητες. Τέλος δεν είναι λίγα τα άτομα που με τον προσωπικό
τους μόχθο, την αγάπη τους και το μεράκι τους προσφέρουν τις ιδέες τους και την ψυχή τους στην υπόθεση του λαϊκού πολιτισμού.
Ελπίζουμε ότι με την ατομική και συλλογική προσπάθεια θα μεταδώσουμε και στις επόμενες γενιές όσα δημιούργησαν οι πρόγονοί μας.
Γιατί πιστεύουμε ότι παράδοση δε σημαίνει οπισθοδρόμηση, αλλά πηγή γνώσεων, αρχών και αξιών από το παρελθόν για μια σωστή πορεία στο μέλλον.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ Γ. ΖΥΓΟΓΙΑΝΝΗΣ
ΚΑΘΗΓΗΤΉΣ
Πρ. Πρόεδρος Πανελλ.Σ. Σαρακατσαναίων
11 comments:
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ, ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ κ. ΝΙΚΟ ΖΥΓΟΓΙΑΝΝΗ
Συγχαρητήρια Κ Ζυγογιάννη για το αξιόλογο αρθρο σας.
Σέβομαι απόλυτα τους ανθρώπους που ασχολούνται με την πολιτιστική παράδοση, πολλοί μάλιστα απ’ αυτούς αποτελούν πρότυπα ανιδιοτελούς προσφοράς στον τόπο.
Θεωρώ επίσης πολύ σημαντική την μελέτη και την ενασχόληση με την παράδοση, υπάρχει ομως θέμα κατά πόσο είναι πολιτισμός η αναπαράσταση εθίμων και δρώμενων αποκομμένων από τις συνθήκες που τα δημιούργησαν και από το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο είχαν νόημα.
Δεν θέτω θέμα αντιπαράθεσης συλλόγων παράδοσης και σύγχρονου πολιτισμού, κάτι τέτοιο στερείται ουσιαστικά νοήματος, καθώς αμφότεροι έχουν λόγο ύπαρξης και ρόλο, αλλά σαφώς υπάρχει θέμα υπερβολικά μεροληπτικής μέριμνας από τους δημόσιους φορείς ως προς το πολιτιστικό παρελθόν, και ταυτόχρονης αδιαφορίας για το παρόν και κατά συνέπεια για το μέλλον.
Έχω μεγαλώσει σε χωριό και τα πανηγύρια αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι των όσων με διαμόρφωσαν, σέβομαι απόλυτα την αξία τους και το ρόλο τους, κι εξακολουθώ να τα επισκέπτομαι και να περνάω όμορφα, αλλά δεν βρίσκω καθόλου ορθή την ολοκληρωτική τους ταύτιση με τον πολιτισμό ενός τόπου.
Φυσικά αποτελούν ένα κομμάτι του, αλλά σε καμία περίπτωση το σημαντικότερο, ούτε και μπορούν ν’ αποτελούν το κέντρο μιας πολιτιστικής αναπτυξιακής προσπάθειας
Επιπλέον χρησιμοποιούνται από την πολιτεία στα πλαίσια μιας (συχνά ψηφοθηρικής) πολιτικής «άρτος και θεάματα» (ή σουβλάκι και τσάμικο), ακυρώνοντας σε μεγάλο βαθμό την ίδια την πολιτιστική τους αξία.
Υπάρχει μια γενικότερη παρανόηση της έννοιας του πολιτισμού σ’ αυτόν τον τόπο, πολλοί θεωρούν ότι πολιτισμός είναι μόνο ότι έχει σχέση με το παρελθόν, κι όχι κάτι που συμβαίνει τώρα, γύρω μας, και σ’ αυτήν την λούμπα (μεταξύ σωστής θεωρίας που αναφερεται και ισχύουσας σημερινής πραγματικοτητας) φαίνεται να έχει πέσει και ο καθηγητης (εφοσον διετέλεσε Πρ. Πρόεδρος Πανελλ.Σ. Σαρακατσαναίων).
Εκτός αν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα της ελληνικής πραγματικοτητας.
Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά κανείς δεν αλλάζει τον εαυτό του.
Όταν ο «πολιτισμός» τρέχει από τα… πατζάκια μας
Γεμάτη είναι η χώρα και ο μικρός μας τόπος με «πολιτιστικά σωματεία». Κάθε χωριό που «σέβεται» τον εαυτό του οφείλει να δημιουργήσει και ένα «πολιτιστικό σωματείο»! Έτσι λοιπόν επειδή είναι αβυσσαλέες οι πολιτιστικές διαφορές μεταξύ των χωριων, κάθε χωριό φτιάχνει το δικό του «πολιτιστικό σωματείο»! Σιγά, καλύτεροι είναι οι δίπλα που παίρνουν και επιχορήγηση από το Πνευματικό κέντρο;
Κάπως έτσι ορμώμενοι οι κατά τόπους παράγοντες, που ονομάζονται αυθαίρετα «πολιτιστικοί», φτιάχνουν ένα σύλλογο. Απλά πράγματα, ένα καταστατικό και μια σφραγίδα του Πρωτοδικείου χρειάζεται!Είπαμε δεν χρειάζονται προαπαιτούμενα. Ο καθένας στη χώρα μας ορίζει τον πολιτισμό και την παράδοση, όπως του καπνίσει. Σε ποιον εξάλλου έχει να λογοδοτήσει;
Δημιουργούνται αυτομάτως νέες αξιοζήλευτες θέσεις αρχής και εξουσίας στο χωριό: πρόεδρος, αντιπρόεδρος, ταμίας κ.λ.π. του σωματείου. Στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν υπάρχουν ούτε γνώσεις αλλά ούτε ενδιαφέρον για τον πολιτισμό και την παράδοση από κανέναν από τους αποτελούντες αυτούς τους συλλόγους.Σιγά το δύσκολο θα μου πείτε, θα κάνουν ό,τι οι του δίπλα χωριού!
Πρώτο μέλημα ενός σωματείου που «σέβεται» την παράδοση είναι η δημιουργία ενός χορευτικού τμήματος! Εκεί αρχίζουν και τελειώνουν οι φιλοδοξίες του.
Τίγκα στην παράδοση!
Θα αδικούσαμε κάποια σωματεία αν μέναμε μονό στις χορευτικές τους επιδόσεις. Α, όχι, το σωστό να λέγεται. Κάνουν ένα σωρό πράγματα ακόμα,… τα εξής τρία κατά περίπτωση.
Μια εκδρομή ……
Μια συμμετοχή στο αποκριάτικο καρναβάλι είναι επίσης μια σοβαρή υποχρέωση για κάποια σωματεία! Σιγά τώρα μη καθίσουν να ψάξουν για παράδοση, σιγά μην φέρουν στο τραπέζι καινοτόμες ιδέες. Τριάντα – σαράντα στολές αρκετό αλκοόλ και το κέφι είναι αμείωτο.
Τίγκα στον πολιτισμό!
Εκεί που κάποια σωματεία δίνουν ρέστα, είναι στην διοργάνωση του πανηγυριού του χωριού. Δεν έχει σημασία που κάποιοι ηλικιωμένοι που έχουν άλλες μνήμες και εικόνες, αναγουλιάζουν με αυτά τα πανηγύρια, που είναι για…. τα πανηγύρια. Το σωματείο πάντως κάνει το χρέος του!
Σουβλάκι, πλαστική καρέκλα, πλαστικό τραπέζι, πιάτο και ποτήρι, μπύρα από τενεκεδένιο κουτί, το κλαρίνο στη διαπασών και η ημίγυμνη νεαρά να λικνίζεται σε ντίσκο – τσιφτετέλι ρυθμούς!
Τίγκα στον πολιτισμό και στην παράδοση!
Κάποιοι άκρως φιλόδοξοι πρόεδροι σωματείων, χωριών των 50 κατοίκων, προχωρούν ακόμα παραπέρα. Γιατί όχι και η δημιουργία ενός μουσείου; Κάποιο κτίριο θα βρεθεί, πέντε – έξι κεντήματα θα φέρει από τα σπίτια του ο κόσμος. Μια σαΐτα αργαλειού, ένα αλέτρι όλο και κάπου θα βρεθούν! Κάπως έτσι στήνεται και το «μουσείο»!
Τίγκα στην παράδοση!
Από αυτή τη στιγμή και μετά το κάθε «πολιτιστικό σωματείο» πρέπει υποχρεωτικά να πετάξει τον μανδύα του «πολιτισμού» ή ό,τι τουλάχιστον έχει απομείνει. Χρειάζονται χρήματα για στολές, για εκδηλώσεις, για συντήρηση των «μουσείων»…
Από τώρα και στο εξής αρχίζει το αλισβερίσι με την εκάστοτε εξουσία για την εξεύρεση χρημάτων. Γιατί αυτοί και όχι εμείς;
Στο χορό μπαίνουν Δήμαρχοι, βουλευτές, κομματάρχες, παράγοντες… Πουλάνε εκδούλευση ενισχύοντας τάχα μου τον «πολιτισμό», όχι χωρίς αντάλλαγμα βέβαια.
Ο Μητσοτάκης στη εποχή του, είχε βαφτίσει την μισή Κρήτη για να εδραιώσει την εξουσία του.
Σήμερα οι αχυράνθρωποι της εξουσίας επιβιώνουν λόγω των χιλιάδων σωματείων παντός είδους και σκοπού, που έχουν κατακλύσει την επικράτεια.
Πιστεύουμε ότι παράδοση δε σημαίνει οπισθοδρόμηση, αλλά πηγή γνώσεων, αρχών και αξιών από το παρελθόν για μια σωστή πορεία στο μέλλον.
Eμείς οι ίδιοι δεν έχουμε λύσει τη σχέση μας με το σύγχρονο πολιτισμό. Όλοι μας οι στρεφόμαστε στο παρελθόν. Χρειάζεται πολιτιστική πολιτική, οργανωμένη με βούληση να προβληθούν οι σύγχρονοι δημιουργοί και να δοθούν κίνητρα. Ο σύγχρονος πολιτισμός αντιμετωπίζεται ως το αποπαίδι συγχρόνως και λόγω έλλειψης παιδείας δικής μας, ακόμη και τον Υπουργών πολιτισμού. Αυτό οδήγησε συχνά σε κακές επιλογές προσώπων. Χρειάζονται καλλιεργημένοι άνθρωποι που γνωρίζουν και αγαπούν το σύγχρονο πολιτισμό.
Ο σύγχρονος πολιτισμός σίγουρα έχει να παρουσιάσει εκπληκτικά επιτεύγματα. Οι εξελίξεις στον επιστημονικό και τεχνολογικό τομέα σημειώνονται με ραγδαίο ρυθμό. Το βιοτικό επίπεδο διαρκώς βελτιώνεται, με αποτέλεσμα να διασφαλίζεται μία άνετη ζωή. Αυτό όμως, δε σημαίνει ότι ο σύγχρονος άνθρωπος εξασφάλισε και την ποιότητα στη ζωή του.
Πλήθος προβλήματα κατατρύχουν την ανθρωπότητα, προβλήματα για τα οποία την αποκλειστική ευθύνη φέρει ο άνθρωπος, που έχασε την αίσθηση του μέτρου και της αρμονίας. Παρασύρθηκε στην ανάπτυξη του τεχνικού πολιτισμού παραμελώντας ταυτόχρονα τον πνευματικό. Αυτό είναι, άλλωστε το βασικό αίτιο που συνιστά την κρίση.
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ:
Ο ίδιος ο άνθρωπος πρέπει να δραστηριοποιηθεί. Ειδικότερα απαιτείται:
1. Σεβασμός στην ανθρώπινη οντότητα.
2. Προσπάθεια για εξασφάλιση ποιότητας στη ζωή μας.
3. Το παραπάνω είναι δυνατό να επιτευχθεί με την ανθρωπιστική παιδεία, την παροχή δυνατοτήτων για την ολοκλήρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας.
4. Προστασία της φύσης και των ισορροπιών της.
5. Απόκτηση κοινωνικής συνείδησης, συλλογικότητα και συνεργασία.
ΠΕΡΙΦΕΡΟΜΕΝΟΣ
ΜΠΡΑΒΟ!!!Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΚΑΝΕΙ ....ΟΝΤΩΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΑΡΘΡΟ - ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ΜΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΞΙΑ.-ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΥΓΧΑΡΩ ΤΟΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΚΑΙ ΑΚΟΥΡΑΣΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΝΙΚΟ ΖΥΓΟΓΙΑΝΝΗ ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΑΙ ΤΑΣΣΟΜΑΙ ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ...
Θα το πάρω σαν αφορμή για να σχολιάσω όλη αυτή την υπερβολή που βλέπω στον τόπο μου κάθε καλοκαίρι, όπου χρόνο με τον χρόνο πληθαίνουν οι ανούσιες «πολιτιστικές» εκδηλώσεις και τα πανηγύρια.
Σε καμία όμως περίπτωση δεν δέχομαι να ταυτίζεται η παράδοση με τον πολιτισμό, αφού δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα μικρό- ελάχιστο κομμάτι του.
Πολιτισμός είναι η επιστήμη, η ιστοριογραφία, η καλλιτεχνική δημιουργία, η φιλομάθεια, η αναζήτηση, η φιλοσοφία , η αγωνιά για το παρών και το μέλλον και όχι η μονομανής ενασχόληση με το παρελθόν.
Καλά λοιπόν τα απανταχού κλαρινα –βιολια και οι αργαλειοί, αλλά ο κόσμος ζει , μεγαλώνει, προοδεύει. Οι νέα εποχή είναι γεμάτη προκλήσεις που δεν αντιμετωπίζονται με την επίμονη, σχεδόν σχιζοφρενική προσήλωση στο παρελθόν.
Και φυσικά όλη αυτή η κατάσταση εξυπηρετεί συγκεκριμένες κατηγορίες συμπολιτών μας που με την διαιώνιση της καθυστέρησης και του σκοταδισμού στην Ελληνική επαρχία έχτισαν και συνεχίζουν να χτίζουν καριέρες σε πολιτικό αλλά και επαγγελματικό επίπεδο.
Ο επίλογος των θερινών, "πολιτιστικών" εκδηλώσεων, είναι 8 λέξεις .
ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑΤΡΟ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΚΑΝΕΤΕ ΠΑΝΗΓYΡΙΑ.
Αν αυτό δε λέγεται υποκρισία, πείτε μου πως λέγεται; Αν αυτό δε λέγεται αναισθησία, πειτε μου πως λέγεται;
Όταν υπάρχουν δήμαρχοι που πανηγυρίζουν (!) για την αποτυχία τους, τότε είναι για τα «πανηγύρια» του 15Αυγούστου… δικαιολογώντας έτσι τουλάχιστον, τους πανηγυρισμούς!!!
Ο Αποπροσανατολισμός -Η πνευματική και οικονομική κρίση
Οπότε θέλουν να ξεγελάσουν και να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο του πετάνε ένα πανηγύρι με κλαρίνα και το χρεώνουν σαν πολιτιστική εκδήλωση.
Για να αναλάβει η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να έχει γνώση αυτού που υποτίθεται ότι πάει να στηρίξει.
Καλό είναι να επιχορηγούμε το πανηγύρι του χωριού με τα κλαρίνα ή το καρναβάλι, αλλά καλό θα ήταν να δώσουμε και μια παιδεία πολιτιστική, θεατρική, λογοτεχνική, να ανεβεί ένα παιδικό θέατρο στο χωριό ή στα παλιά σχολεία που είναι πλέον κλειστά.
Πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. Όταν το σύστημα, η πολιτική δηλαδή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης εστιάζει στα ζητήματα πολιτικού κόστους, θα έχεις τον τοπικό δημοτικό σύμβουλο που πιέζει προς αυτή την κατεύθυνση, να γίνει το καρναβάλι και το πανηγύρι, παρά μια εκδήλωση που θα εξυψώσει τον πολιτισμό και την παιδεία.
Αυτά αλλάζουν, αν αλλάξει η νοοτροπία και η κατάρας του πολιτικού μας συστήματος που λέγεται ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ. Αν πάψεις να το φοβάσαι αυτό, θα τολμήσεις να κάνεις κάποια πράγματα, να αναλάβεις το ρίσκο. Αλλά ξέρετε, το ψάρι δε βρωμάει μόνο απ’ το κεφάλι, βρωμάει κι απ’ τα πόδια .
Οι εντολείς της κάθε εξουσίας καθορίζουν και τους όρους του παιχνιδιού.
Μιλάω ίσως λίγο αιρετικά, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
Δεν νομίζετε ότι μετά από τόσα χρόνια γιορτής πολιτιστικής κληρονομιάς πρέπει να αρχίσουμε να παράγουμε και και εμείς πολιτισμό……όπως έχει πει και ο παρατηρητής
Θα μου πείτε παραγωγή πολιτισμού με κλειστά σχολεία γίνεται ; …δυστυχώς δεν γίνεται …
Και μετά; …..μάλλον το χάος της πνευματικής κρίσης που συνεπάγεται οικονομική κρίση
Οι αρνητικές εξελίξεις ξεκινάνε πάντα με τον αποπροσανατολισμό –ακολουθεί η πνευματική κρίση-παρακμή και κατόπιν ξεσπάει η οικονομική κρίση.
H EΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΓΕΜΙΣΕΙ ΑΠΟ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΜΗΔΕΝΙΚΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ ΑΞΙΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΑΝΥΠΑΡΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.
Ελλάδα: Η χώρα που η νοοτροπία νίκησε την λογική.
όπως ακριβώς επιτάσσουν οι παραδόσεις των προγόνων μας, δεν βρίσκω κανέναν συσχετισμό που να συνδέει τα πανηγύρια της περιοχής μου με τη λέξη πολιτισμός και όλα της τα παράγωγα.
Πού ακριβώς κρύβεται άραγε αυτός ο πολιτισμός;
Στην ατελείωτη κρεατοφαγία;
Στην άφθονη και μέχρι ξεράσματος μερικές φορές οινοποσία;
Δημοσίευση σχολίου