Οι μάχες οτα Γαυράκια του Δερελή και στο Ψηλό Κοτρώνι Καΐτσας
Στις 6 Ιούνη 1946, σας τοποθεσίες Γαυράκια Δερελί και στο Ψηλό Κοτρώνι Καΐτσας δίνονται διαδοχικά δύο μάχες ανάμεσα στα αποσπάσματα καταδίωξης απ' την μια μεριά και του συγκροτήματος Νάκου Μπελή απ’ την άλλη. Το αντάρτικο ντουφεκίδι που ακούστηκε από αυτές της πλαγιές, ο ήχος αυτών των μαχών, ήταν και ένα καινούργιο μήνυμα που έκφραζε τη θέληση των καταδιωκόμενων αγωνιστών να αντισταθουν να αυ τοϋπεραυπισθυον, να απαντήσουν με τα ίδια μέσα στο τρομοκρατηκό όργιο που εξαπόλυσε ο μηχανισμός του αντιδραστικοί· κράτους, μα και μια προειοοποίηση για πς αυθαιρεσίες του εγκλημαπκού παρακράτους της δεξιάς που μονόπλευρα είχε ανάψει τον εμφύλιο πόλεμο στη χώρα μας. Αυτή τη φορά, πολλές δυνάμεις από αποσπάσματα καταδίωξης χωροφυλακής υποΒοηθουμενοι από ένοπλες ομάδες «εθνικοφρόνων», κινήθηκαν προς εγκλωβισμό και εξόντωση των ανταρτών του Ν. Μπελά. Πρόκειται για μια γενική συνδυασμένη στρατιωτική επιχείριστ., μια και ο χώρος ύπαρξης του συγκροτήματος Μπελή είχε ενιοπιστεί προηγούμενα με ακρίβεια. Οι αντάρτες βρίσκονταν ακόμα στην Δρανίστα όταν πληρ·ιφορήθιικαν για την ειιικείμενη κινητοποίηση των αποσπασμάτων καταδίωξης. Για να αποφύγουν μια τέτοια ανισομερή σύγκρουση, εγκαταλείπουν το χώρο της Δρανίστας, περνούν τη νύχτα ανάμεσα από πς διατάξεις των αποσπασμάτων, Βγαίνουν έξω αη τον υποπθέμενο κλοιό, κρύβονται πς πρωινές ώρες σπς 6 Ιούνη στη θέση Γαυράκια του χωριού Δερελί. Παρόλα αυτά στάθηκε αδύνατο τελικά να αποφευχθεί η μάχη. Έτσι την ημέρα αυτή διαδοχικά δυο φορές συγκρου ανται με τα αποσπάσματα καταδίωξης. Η πρώτη γίνεται πς πρωινές ώρες στη θέση Γαυράκια Δερελί και π δεύτερη αργότερα στη θέση Ψηλό Κοτρώνι Καίτσας. Και οι δυο αυτές συγκρούσεις για τους αντάρτες έγιναν υποχρεωτικές, το υπαγόρευσαν οι ίδιες οι συνθήκες, είχαν γίνει αναπόφευκτες. Σπς παραμονές αυτής της μάχης είχε ενταχτεί στο συγκρότημα Μπελή και ο Κώστας Κέντρος, ήταν ο 35ος αντάρτης. Να τώρα πως περιγράφουν αυτές πς δυο μάχες δύο αυτόπτες μάρτυρες. « Ηταν ακόμα νύχτα όταν φθάσαμε και στήσαμε λημέρι στην τοποθεσία Γαυράκια του χωριού Δερελί. Υπολογίζομε όπ ήδη βρισκόμαστε έξω απ’ τον κηοιό που μας είχαν ετοιμάσει. Στείλαμε αμέσως για τρόφιμα, το Μήτσο Κουτσάφτη στον Ασβέστη και τον Χρηστό Αναστασίου στην Καπσα. Ο Μ. Κουτσάφτης γύρισε γρήγορα και μας είπε όπ είναι αδύνατο να μπεις στο χωριό. Βγάλαμε σκοπούς και στήσαμε παρατη ρητήρια. Είμασταν χωρισμένοι σε τρεις ομάδες. Είχε ανεβεί αρκετά ο ήλιος όταν ανπηηφθήκαμε ότι απ' την κατεύθυνση της .Καίτσας κινούνταν ένα απόσπασμα χωροφυλακής, πάνω από 15 άνδρες και μαζίτους δυο αγροφύλακες ντυμένοι στα πολιπκά. Όλοι μας γνωρίζαμε όπ κύριος στόχος μας ήταν να χτυπάμε πς ένοπλες συμμορίες των λεγόμε νων «εθνικοφρονων». Όλοι μας καταλαβαίναμε πόσο σωστή και δίκαια ήταν αυτή η γραμμή Με τα μάτια μας είδαμε και γνωρίζαμε όπ αυτοί ήταν οι κυριότεροι φταίχτες των Βασανισμών του πληθυσμού της υπαίθρου Αλλά ποιος θα μας άφηνε εμά< ανενόχλητα να χτυπάμε τις συμμορίες; Παρακολουθούμε την συμπεριφορά του αποσπάσματος, ελπίζοντας μήπως περάσει δίπλα μας, να μην μας ανπληφθεί... ίσως μας πα ρακάμψρι Αυτοί έρχονταν όπως ήταν ακροβολισμένοι ίσια κατά πάνω μας. Την τελευταία στιγμή δόθηκε εντολή να ανοίξουμε πυρά από κοντινή απόσταση. Το απόσπασμα αυτό σχεδόν εξοντώθηκε». (Από γράμμα του Μήτσου Βλαχογιώργου, Δεκέμβρης 1985). «Ήταν περίπου 10 η ώρα π.μ., όταν εμφανίστηκτ απ' την πλευρά της Παλιοκαΐτσας ένα καταδιωκτικό απόσπασμα χωροφυλακής. Πιο πέρα από μας σταμάτησαν σε μια βρύση να πιουν νερό. Εμείς σαν ομάδες Ενόπλων Καταδιοκωμένων που είμασταν είχαμε σαν κύριο στόχο να χτυπούμε πς τρομοκρατικές ομάδες της δεξιάς που οργίαζαν στην ύπαιθρο. Να ιούς αφοπλίζουμε, να προειδοποιούμε με αυτά τα μέτρα τον πήηθυσμό να μην παρασυρεται από αυιους και ιιαίρνουν ό πλα. Τα πράγματα έδειξαν όπ αυτή η σύγκρουση ήταν αδύνατο να βποφευχτεί. Μετά από τη βρυσούλα, σηκώνονται κι ακροβολισμένοι έρχονται ίσια κατά πάνω μας. Πυρά ανοίξαμε την τελευταία στιγμή όταν πεισθήκαμε όπ π σύγκρουση ήταν πια αναπόφευκτη. Τα αποτέλεσμα τα ήταν: 7 νεκροί, ανάμεσα τους ένας μοίραρχος και ένας ενωμοτάρχης, πιάστηκαν αιχμάλωτοι ένας χωροφύλακας και ένας τρομοκράτης απ’ το χωριό Γιαννιτσού με το επίθετο Χρηστός Λαρίοης.
Όλος ο οπλισμός πέρασε στα χέρια μας, ανάμεσα τους ένα οπλοπολυβόλο αγγλικής παραγωγής «ΜΠΡΕΝΤ·, πολλά πυρομαχικα πολύ αναγκαία για μας. Απ’ τους δικούς μας Βαριά τραυματίστηκε ο Βασίλης Καρατζιάς απ’ τη Σωφιάδα. ο οποίος αργότερα υπέκυψε στα τραύματά του. Μετά από αυτή τη σύγκρουση ελιχθήκαμε μέσα στο δάσος, βγήκαμε στην θέση Ψηλό Κοτρώνι της Καΐτσας, με σκοπό να προς Παπα. Τις απογευματινές ώρες σ’ αυτή ιην τοποθεσία, βρισκόμαστε πάλι κυκΛωμένοι από άλλα αποσπάσματα που είχαν φθάσει από παντού μόλις άκουσαν τα πυρά me μάχης.
Χρειάστηκε στην αρχή να δώσουμε ένα είδοα κυκλικής μάχης. Την κατάλληλη στινμή περασαμε σε αντεπίθεση. Σ’ αυτή διακρίθηκε για την τόλμη και την πσλικαριά του ο Ν. Μπελάς. Σπάζουμε σε ένα μέρος τον κλοιό και ελιχθήκαμε προς Πάπα. Τις βραδινές ώρες φθάνουμε στα μανδριά του Χρήστου Αντωνόπουλου. Εκεί συναντηθήκαμε με την ανταρτοομάδα του αείμνηστου Κ. Καφαντάρη (Νικηταρά)». (Αφήγηση του Φώτη Καψάλη). Εκστρατεία καταδίωξης των ανταρτών. Μέρες σκληρών δοκιμαστών Τα πολλά αποσπάσματα που είχαν κινηθεί για την καταδίωξη και εξόντωση του πρώτου αυτού μικρού αντάρτικου συγκροτήματος που εμφανίστηκε σε τούτο το χώρο, όχι μονάχα δεν δικαίωσαν πς προσδοκίες των οργανωτών, αλλά και τους εξανάγκασαν να βρεθσύν μπροστά σε ένα θλιβερό αποτέλεσμα, την εξολόθρευσπ ολόκληρου αποσπάσματος. Το αναπάντεχο, αιφνιδιαστικό και πετυχημένο χτύπημα που δέχτηκαν οι οργανωτές αυτής της καταδίωξης, προκαλείτώρα την αναστάτωση στους κόλπους της αντιδραστικής εξουσίας σε κλίμακα δύο περιφτ ρειών Καρδίτσας και Φθιώτιδας. Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και γενικής κινητοποίησης κηρύσσεται τούτος ο χωοος. Έτσι τώρα δίπλα στις υπαρχουσες δυνάμεις των αποσπασμάτων κινητοποιούνται και άλλες από Καρδίτσα, Λαμία, Ευρυτανία, οι οποίες τώρα συνοδεύονιαν και από οπλισμένες ομάδες «εθνικοφρόνων». Ενεργούν βάσει συντονισμένου σχεδίου, να εμποδίσουν την έξοδο των ανταρτών από τούτο το χώρο, για τον εγκλωβισμό τους και τη συντριβή τους. Τόσο γρήγορα ενήργησαν τώρα που κυριολεκτικά στο τέλος ης επόμενης μέρας, μετά την συμπλοκή στο Ψηλό Κοτρώνι, ολοκληρώνεται το φράγμα εγκλωβισμού που είχε περίμετρο την κορυφογραμμή Ασβέστη, Παλιά Γιαννιτσού, Ζαχαράκι, Ρεντίνα, Σμόκοβο, Θραψίμι. Ενω απ την Β. A ναιολική πλευρά, απ’ τις κατευθύνσεις των χωριών Καΐτσας - Δρανίτσας, Λεοντάρι — Τσαμάσι κινούνται επιθετικά, παίρνουν παγανιά ία δάση, ανιχνεύουν το έδαφος. Είναι κατανοητό ότι η εκστρατεία δεν κατευθυνόταν τώρα μονάχα κατα ίων ανταρτών, αλλά και κατά του δημοκρατικού ιιληθυσμού. Οι επισημασμένοι αγωνιστές του χωριού μας περνούν σε βαθιά παρανομία, με μοναδική ελπίδα τα κρυσφήγητα του δάσους για να γλιτώσουν τη σύλληψη, τη φυλάκιση, τους βοσανισμοΰς, την εξόντωση που τους περίμετ αν Θα πρεπει όμως να υπογραμμιστεί ότι και σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες οι κομματικές οργανώσεις των χωρίων μας δεν ξεχνούσαν τις υποχρεώσεις τους, τις ευθύνες τους προς τους καταδιωκόμενους άλλων χωριών που βρίσκονταν ή περνούσαν από τούτο το χωρά. Η φροντίδα για τους αγωνιστές, για την τροφοδότησή τους, για την ασφάλεια τους για την προώθησή τους στον προορισμό τους έπεφτε πάλι σε μας. Χαρακτηριστικό είναι και το παρακάτω γεγονός. Στις 7 του [ουνη, μια μέρα μετά τη σύγκρουση στο Ψηλό Κοτρώνι, ήρθε μια ομάδα καταδιωκόμενων απ' τη Σιερεά Ελλάδα μέσω της ΚΟΒ Αγόριανης, που ήταν σταλμένοι απ’ το Κομμά να φθάσουν και να κσταταχθούν σπς πρώτες αντάρτικες ομάδες. Επικεφαλής αυτής της ομάδας, 4 περίπου άτομα, ήταν ο Σπόρος Παπαγεωργίου, απ’ το Μόδι Λοκρίδος. στέλεχος του Κόμματος, αξιωματικός του ΕΛΑΣ. Σ' αυτές πς σπγμές καταφθάνουν παράνομα στην στρούγκα στα Κουτσαγγέλια παίρνουν επαφή τη νύχτα με τον αδερφό μου Γιώργο. Στα γύρω υψώματα κυριαρχούσαν τα αποσπάσματα. Κι αυτή τη φορά στον αδερφό μου Πέτρο, ανατίθεται το καθήκον να τους προωθήσει για τον Μπελή. Τη νύχτα ακολουθώντας ένα απ' τα πιο ασφαλή και πετυχημένα δσομολόγια, μέσω Σουρβιά, Αμαγρίδα, Τσούμες, Τραπεζπσα, παράκαμψε τα φυλάκια των αποσπασμάτων και πς πρωινές ώρες της άλλης μέρας βρίσκεται στο Σόινο. Χρησιμοποιώντας τώρα την κάλυψη του στο δό σος συνεχίζει την πορεία του την ήμερο. Ήταν περίπου 11η ώρα π.μ., όταν πέρασε το ποτάμι της Παπίτσας με κατεύθυνση τα μανδριά του Τάκη Νικοτόλη. Και να τώρα τελείως απρόοπτα ανπκρύζσυν μπροστά τους, σ’ απόσταση περίπου 20-30 μέτρα ένα απόσπασμα χωροφυλακής ακροβολισμένο που ανίχνευε το έδαφος, οι χωροφύλακες τους προιείνουν να σηκώσουν τα χέρια. Οι αντάρτες με τον αδελφό μου στρίβουν προς τα υίσω και φεύγουν. Ακολουθεί κυνηγητό, πυρά, φω νές, βρισιές, εκ θαύματος γλίτωσαν, σκόρπισαν, έχασαν τη συνοχή τους. Μετά τη μοχη στο Ψηλό Κοτρώνι, γΊα τους αντάρτες του Μπελή και του Νικηταρά ακολουθεί μια κρισιμότατη περίοδο σκληρών δοκιμαστών και αξεπέραστων δυσκολιών, ένα περίπου εικοσαήμερο βρίσκονται σε διαρκή κίνηση και ελιγμούς τη νύχτα, ενω την ημέρα τηρούσαν αυστηρή ακινησία, περιμένοντας από στιγμή σε σπγμή την σύγκρουση με τον υιΐέρτερο αντίπαλο. Καμιά σύνδεση, με τους κους των χωρίων, καμιά πληροφορία. Ωστόσο ιο πιο τρομερό ήταν ότι πάνω από δύο βδομάδες δεν βάζουν μπουκιά ψωμί στο στόμα τους. Παρηγορούσαν το στομάχι τους μι διάφορα υποφερτά χόρτα, ξυνήθρες, βλαστάρια, φτέρες, φύλλα από δένδρα. Να πως περιγράφει σύντομα αυτή τη κρισιμότατη περίοδο ένας un’ τους επιζώντες τιυτοπτες μάρτυρες, ο Ευριπίδης Τσαρουχάς απ’ το Θραψίμι. «Μετά τη μάχη στο Ψηλό Κοτρωνι. στο χώρο της Πάπας γίνεται η συνάνιηση των ανταρτών του Μπελή και του Νικηταρά. Την ίδια βρα διά φθάνουμε και στήνουμε λημέρι έξω απ' τα μανδριά του Τάκη Νικοτολη. Ο φιλόξενός αυτός τσέλιγκαν σφάζει δικά του πρόβατα και τα ψήνει για μας, μας δίνει ψωμί. Θυμάμαι καλά αυτή τπ μέρα γιατί ύστερα από 16 ολόκληρες μέρες χρειάστηκε να Βάλουμε ψωμ, στο στόμα μας. Είχαμε πληροφορίες για τη γενική εκείνη κινητοποίηση του αντιπάλου. Αποφασίστηκε το γρηγορότερο να απομακρυνθούμε από τούτο το χώρο που ε ίχαμε εντοπισ.εί. Να ελιχθούμε προς Κάναλο - Μολώχα — Καστανιά. Αδύνατο τώρα να γίνει λόγος για κάποια σύγκρουση με τον υπέρτερο αντίπαλο. Μια τέτοια μάχη την ήμερα μέσα σε εγκλωβισμένο χώρο 9α σήμαινε σίγουρη καταστροφή μας. Το βράδυ ξεκινήσαμε, ελπίζαμε να περάσουμε ανάμεσα στα στημένα φυλάκια του αντιπάλου να βγούμε στη Φωπάνα και οπό εκεί για Κάναλο. Μόλις φθάσαμε στην κορυφογραμμή ανάμεσα Σμόκοβο και Ρι:ντίνας, πέσαμε πάνω σε ενεδρα, εδώ ήταν ο φρά,χτης του κλοιού που είχαν στήσει. Κατά μήκος αυτής της κορυφογραμμής ήταν φυλάκιά, με αναμένες φωτιές, με σκυλιά. Υποχρεωθήκαμε τώρα να κάνουμε πίσω, να ελιχθούμε και να κάνουμε λοΰφα σπς Ν.Δ. πλαγιές της Ρεντίνας. Εκεί ι,ιέσα σι κάτι πυκνά ρουμάνια με φταίρες, βγάλαμε 4 ολόκληρα εικοσιτετράωρα τηρώντας αυστηρή ακινησία. Απ το μέρος που βρισκόμαστε Βλέπουμε τις κινητοποιήσεις, πς παγανιές των αποσπασματων. Κτ μποσες φορές πέρασαν δίπλα μας. Είμασταν φαίνεται τυχεροί και δεν έπεσαν απάνω μας. Καμιά επαφή με τον πληθυσμό, χωρίς τρόφιμα, καπνό. Την πέμπτη βραδιά αποφασίσαμε να βγούμε έξω απ’ την περίμετρο του κλοιού. Το πέρασμά μας γίνεται ανάμεσα Ροβολιάρι και Ζαχαράκι χωρίς να γίνουμε ανηληπτοι απ’ τα φυλάκια. Σταματούσαμε στο δάσος του χωριού ΓΙετσιωτά. Κατά την δεύτερη μέρα της παραμονής μας στην καινούργια λούφα. συναντάμε επιτέλους ανθρώπους. Ήταν τρεις πριονάδες απ’ το χωριό Πκτσιωτά που ήρθαν να δουλέψουν. Παραξενεύτηκαν όταν μας είδαν, δεν πίστευαν ότι μπορούσαν να υπάρχουν ζωντανοί αντάρτες σε τούτη την περιοχή ύστερα από τέτοιες κινητοποιήσεις. Τους δυο τους κρατήσαμε και τον ενα τον στείλαμε στο χωριό για τρόφιμα και υποσχέθηκε ότι θα το κάνει Αντί για τρόφιμα μας πρόδοσε και πς απογευμαπνές ώρες έφερε τα αποσπάσματα. Το καλό για μας ήταν, όπ δεν πλησιάσαν κοντά να μας αιφν. διάσουν. Άνοιξαν πυρά από μακριά, αυτό μας επέτρεπε να συμπτυχθυυμε, μέσα στα έλατα του πυκνόν δάσους, χωρίς θύματα και χωρίς να ανοίξουμε απαντητικά πυρά. Το βράδυ ελιχθήκαμι περάσαμε το δημόσιο δρόμο Ζαχαράκι-Φουρνά και μέσα σιο δάσος με τα πελώρια εκείνα έλατα κάνουμε καινούργια λούφα Είχε περάσει μια βδομάδά που δεν βάλαμε μπουκιά ψωμί στο στόμα. Η υπομονή και η αντοχή έφτανε στο τέλος. Το πρόβλημα της Όοφοδότησής μας μπήκε στην πρώτη γραμμή. Τα διάφορα χόρτα και φύλλα που χρησιμοποιούσαμε για να παρηγορούμε το στομάχι μας, έχασαν πια την αξία τους. Εκεί πιάνουμε ένα άλλο συνεργείο πριονάδες απ’ το χωριό Φουρνά που πήγαιναν για εργασία. Ο ένας από αυτούς ήταν ΕΛΑΣίτης, μια και τον γνώριζε καλα ο Νικηταρας. Χαρήκαμε όλλοι που επιτέλους συναντηθήκαμε με δικό μας άνθρωπο. Τους άλλους δυο τους κρατήσαμε να τους έχουμε γιο συνδέσμους, ενώ τον ΕΛΑΣίτη τον στείλαμε στη Φουρνά, να αναφέρει στην Ιίεριφερειακή Επιτροπή Ευρυτανίας την κατάσταση που βρίσκεται το τμήμα, να ζητπσει τρόφιμα, καπνό, πληροφορίες να στείλει αντιπρόσωπο για επαφή μα ζί μας». Να περίπου πια ήταν η απαντηοη που έδωσε η Περιφερειακή Επι τροπή «Να σηκωθήτε και να φύγετε από εδώ, να πάτε στην περιοχή σας, εκεί να ζητήσετε τρόφιμα, πληροφορίες και σύνδεση». (ΣΣ - Ακριβώς έτσι επιβεβαιώνει την απάντηση αυπί και ένας άλλος αυτόπτης μάρτυρας, ο Μητσος Βλαχηγιώργος). Μια τέτοια συμπεριφορά, μια τέτοια απάντηση, μια τέτοια εγκληματική αδιαφορία απ' τα κομματικά όργανα δεν προκάλεσε μονάχα απογοήτευσή, αλλά και αγανάκτηση. Δεν άργησε αυτό να μαθευτεί σ’ όλους τους αντάρτες. Δίπλα στην εξάντληση, την κούραση και την πείνα προστέθηκε και η καινούργια χαριστική Βολή στο ηθικό ιων ανταρτών.
(Φώτο : Βασιλόπουλος Νίκος απο το Πουρνάρι Δομοκού πολέμησε στο Αλβανικό μέτωπο σαν επιλοχίας του Ελληνικού Στρατού, ΕΛΑΣΙΤΗΣ , μέλος του ΚΚΕ. Στο ΔΣΕ από τον Μάη του 1946, Πήρε μέρος στν μάχη , διακρινόταν για την παλικαριά του. Ήταν ο πρώτος αντάρτης του χωριού του. Έπεσε στο Κάψι Ευρυνανίας τον Αύγουστο του 1947)
Γίνεται πια φανερή η απογοήτευση και η πτώση του ηθικού των αγωνιστών. Ανάμεσα σε χωριανούς, σε γνωστούς, άρχισαν οι ψίθυροι, οι συζητήσεις, για το τι θα γίνει πιο πέρα, η τρομερή πείνα δεν άφηνε άλλα περιθώρια αντοχής. Πρότειναν μεταξύ τους να σκορπίσουν προ τωρινά, νο γυρίσουν στα χωρία τους, να κρυφτούν, να σκοτωθούν χορ τάτοι. Σ' αυτές πς στιγμές θα ιιμέπει να δοθούν τα δέοντα στο Νάκο Μπελή ο οποίος συγκεντρώνει όλο το τμήμα και τους μιλάει ανοιχτά: «Εσείς εμένα δεν μου λέτε ανοιχτά, εγώ όμως καταλαβαίνω, 6ηέ πω απ’ το πρόσωπό σας, σε π ψυχολογική κατάσταση βρισκεστι. Εγώ όμως δεν έχω καρβέλια και δεν σας ια δίνω. Χρειάζεται ακόμα υπομονή, ανιοχή, κουράγιο, ετούτος ο αγώνας που κάνουμε είναι πολύ σκληρός, δεν ουγκρίνεται από άποψη δυσκολιών με εκείνον του Ε ΛΑΣ κ.λ.η.» Αυτή η τίμια, ειλικρινής και ανοιχτή εξήγηση και παράκληση του αρχηγού, μας ετΌαμρυνε πραγματικά όλους μας, μας έδωσε καινούργιο κουράγιο, κανένας δεν μας εγκατέλειψε, παρόλο που ήταν συνα γο'νιστές που βρίσκονταν τελείως στο τελευταίο σημείο της σωματικής εξάντλησης. Χρειάστηκε ακόμα μια περίπου βδομάδα να ταλαιπωρούμαστε στα δάση τηο Βουλγύρας ώσπου μας δόθηκε η δυνατότητα να γυρίσουμε στην Παλι-Απιδιά, να πάρουμε τρόφιμα και να σταθοί με στα πόδια μας. '>
ΠΗΓΗ ΚΑΤΣΗΣ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου