Αναμνήσεις μαχήτριας της Ταξιαρχίας Ιππικού του ΔΣΕ.
Μας γράφει η Μαρία Γκένα κόρη του δασκάλου Βούλγαρη Κώστα απο την Σοφιάδα-
α) Σύντομες αναμνήσεις με μικρό αφιέρωμα στις νεαρές αντάρτισσες του Θεσσαλικού Ιππικού Θέλω κι εγώ να κάνω τη δική μου παρέμβαση στα 50χρονα του ΔΣΕ για το συμμετοχή των γυναικών ο' αυτόν τον αγώνα. Κοριτσόπουλο Ιδχρονο εντάχθηκα στο ΔΣΕ.
Τον πατέρα μου Κώστα Βούλγαρη, πρωτοπόρο κομμουνιστή της επαρχίας Δομοκού, η κυβέρνηση του Μεΐαξα τον παρέδωσε στους Γερμανοφασίστες καταχτητές και τον εκτέλεσην το 1943 στου Παύλου Μελά, σιη Θεσσαλονίκη. Το σπίτι, ολοκληρο το νοικοκυριό μας το κάψανε. Τη μάνα μας την σύρανε στις φυλακές. Την μικρούλα αδερφούλα μας Ελένη την πήραν οι δικοί μας και την κρύψανε. Η μεγαλύτερη αδερφή Κική κι εγώ, δεν είχαμε ά?ιλο δρόμο απ’ το αντάρτικο ν’ αγωνιστούμε και να πεθάνουμε περήφανα και τίμια, παρα να ζήσουμε στη μεταδαρκιζιανή σκλαβιά του αίσχους, της ατιμίας και της ταπείνωσης.
αν θες πληροφορίες για τον Κώστα Βούλγαρη διάβασε τα παρακάτω άρθρα
(http://www.neomonastiri.gr/2021/03/blog-post_62.html)
(http://www.neomonastiri.gr/2018/12/10.html)
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες κατατάχθηκα στην Ταξιαρχία Ιππικού υπό τον αείμνηστο Στέφανο Μανάκα, που δρούσε στην περιοχή μας. Είχα Επίλαρχο τον θρυλικό καπετάν Γαζή και Πολιτικό Επίτροπο τον καπετάν Πλατονο. Είμασταν σχεδόν όλοι νέοι. Γι’ αυτό και η επιλαρχία μας είχε τα όνομα: Επιλαρχία Δημοκρατικής Νεολαίας. Είμασταν 11 κοπέλες. 4 κοπέλες σε κάθε ουλαμό. Είμασταν οι αμαζόνες του ΔΣΕ.
Πετούσαμε, όπως έλεγε και το τραγούδι: «Μες στον κάμπο πετάμε σαν αετοί, το φασισμό σαρώνουμε της λευτεριάς φρουροί...*. Μπροστά στα υπέροχα ιδανικά και τους σκοπούς μας τίποτε δεν ήταν ικανό να μας πτοήσει. Ούτε οι βροχές, τα κρύα, τα χιόνια, η πείνα, οι άσωτες πορείες καβάλα στ’ άλογα και μερικές φορές πολεμώντας.
Θυμάμαι την πρώτη Ιδνβήμερη εκπαίδευση ιππασίας και χειρισμού ιων όπλων στα Πέντε Μίλια της Δρανίστας. Για την τοσο καλή επίδοσή μας ο καπετάν Γαζής μας επαίνεσε και μας συγχάρηκε Θυμάμαι επίσης την πορεία μας από Σμόλεια Χασίων μέσω του Θεσσαλικού κάμπου, όπου βγήκαμε κατάκοποι στο Λεοντάρι Καρδίτσας και αφού πήραμε όλα τα μέτρα καταυλισθήκαμε για ξεκούραση. Μα τα μεσάνυχτα ακούγεται Βροντερή φωνή της ομαδάρχισσας Ελένης απ’ το Γκριτζάνο Τρικάλων: «Στα όπλα». Πιάσαμε όλοι τις θέσεις μας. Ήτανε ΜΑΥδες με κυβερνητικό στρατό που ερχόταν να μας αιφνιδιάσουν. Δεν τα κατάφεραν. Τους αντιμετωπίσαμε και το ’βαλαν στα πόδια. Αξέχαστα μένουν στη μνήμη μου για όλα τα χρόνια η γενναιότητα, η παλικαριά και η πραγματική λεβεντιά των ανταρτισσών στη μάχη και αγωνιζόμουν να τις μιμηθω.
Τις φίλες μου που πολεμούσαν όρθιες, άφοβες μπροστά στον θάνατο. Δεν θα ξεχάσω την ΓενοΒέφα Γκουτζινοπούλου απ τα χωριά Φαρσάλων, (δες εδω http://www.neomonastiri.gr/2022/01/blog-post_13.html )την Αναστασία Σφήκα απ’ το Ασημοχώρι Καρδίτσας, αρραβωνιαστικό του Γαζή, την Κυράτσω απ’ το Μεγάλο Μοναστήρι Λάρισας, απόφειτη της σχολής αξιωματικών του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ. Αργότερα η Γενοβέφα και η Σφήκα πιάστηκαν αιχμάλωτες και πέρασαν στρατοδικείο.
Δικάστηκαν σε θάνατο και τον αντιμετώπισαν με ανείπωτη στωϊκότητα. Τραγουδώντας και με την κραυγή: «συνεχίστε τον αγώνα!». Δεν δέχτηκαν ούτε ιερέα, ούτε να τις κλείσουν τα μάτια. Οι εκτελεστές έμειναν έκθαμβοι μπροστά στον τέτοιο ηρωϊσμό, σε τέτοιο αγωνιστικό μεγαλείο. Εμείς οι επιζήσαντες συμβουλεύουμε τη διάδοχη γενιά. Ψάξτε, ερευνήστε επ’μονα, αγαπητοί μας, να διδαχθείτε απ’ τους αγωνιστές της ένδοξης Εθν. Αντίστασης και του ΔΣΕ. Να μάθετε ποιοί ήταν αυτοί που ρίχτηκαν να τους κατασπαράξουν.
Να φρονηματίζεστε και να τραβάτε πάνω στο δρόμο του ασίγαστου αγώνα της λευτεριάς, του δίκαιου και της προόδου που αποτελούν τις ακαταμάχητες κι αθάνατες αξίες της ανθρώπινης ζωής που σήμερα ξανά κινδυνεύουν να αφανιστούν απ’ την Ευρώπη των τραστ του μεγάλου κεφαλαίου. 6) Ενθύμημα πρώτο: Απ’ την ένταξή μου στο ΔΣΞ
Η Ταξιαρχία Ιππικού στην οποία είχα καταταχθεί, επίατρε φσγτας απ’ την Ορθρη προς την περιοχή των Ριζών Καρδίτσας, συγκεκριμένα στο Λεοντάρι, πήγε να πιάσει τα υψώματα Λεονταρίου και διαπιστώνει πως αυτά τα είχε καταλάβει μια 66 Επιλαρχία Ιππικού του Κυβερνητικού στρατού και τα είχε οχυρώσει στην εντέλεια. Αργά όμως τη νύχτα τα εγκατέλειπε και κοιμόταν ήσυχα στην Καρδίτσα. Το πρωί-πρωί ερχόταν και τα καταηάμβανε για να ελέγξει τη γύρω περιοχή. Μετά από αυτή την διαπίστωση η Ταξιαρχία μας παίρνει όλα τα απαραίτητα μέτρο και ετοιμάζεται να... καλοδεχτεί τον αντίπαλο όπως του αξίζει. Τα ξημερώματα της Πρωτοχρονιάς του 1949 έφθασαν τρεις ανιχνευτές του εχθρού για αναγνώριση. Ξέγνοιαστοι βρέθηκαν μπροστά μας και έντρομοι πετάχθηκαν κάτω απ’ τ’ άλογά τους, τα οποία εγκατέλειψαν και το ’8αλαν στα πόδια κακήν κακώς χωρίς να ειδοποιήσουν τον κύριο όγκο της δύναμής τους, που έπεσε πάνω μας στα 50 μέτρα και αιφνιδιάστηκε τόσο τρομερά που τράπηκε σε άτακτη φυγή, αφήνοντας πολλούς νεκρούς και λάφυρα. 'Αλογα κα: οπλισμό. Εμείς είχαμε ένα νεκρό. Τον αξέχαστο Τριαντάφυλλο, παλικάρι απ’ την Μαντασία Δομοκού, που πιάστηκε στα χέρια με τους αντιπάλους. Ο Κυβερνητικός στρατός δεν ξανάκανε τέτοιες κουτουράδες. Εμείς θάψαμε τον αξέχαστο Τριαντάφυλλο. Ως τώρα νιώθω εκείνη τη μεγάλη οδύνη για το χαμό του. γ) Ενθύμημα δεύτερο. Στα 50 χρόνια του ΔΣΕ Ήταν τέλη Μάη αρχές Ιούνη 1949. Η Ταξιαρχία Ιππικού επέστρεφε από αποστολή που είχε στα Χάσια για ένα μήνα. Στη διαδρομή της έδωσε μερικές μάχες γύρω απ’ την Τρικοκιά Ασπροεκκλησιάς Τοικάλων. Το διάβα προς Άγραφα ηαοακολουθούνταν συνεχώς απ’ την αεροπορία. Στο χωρίο Τρικοκιά βαλαμε φυλάκιο με παρατηρητήριο στο καμπαναριό που έγινε αντιληπτό απ’ το γαλατα (αεροπλάνο ανίχνευσης), που άρχισε να μυί>ραλιο6ολεί το παρατηρητήριο και οι άνδρες του έβαλαν κι αυτοί εναντίον του. Σε μια στιγμή ο γαλατάς παίρνει απότομη στροφή και βγάζει καπνό. Χάθηκε προς Τρίκαλα. Η Ταξιαρχία μας συνέχισε την πορεία ιης προς Άγραφα, παίρνοντας όλα τα μέτρα κάλυψης απ’ την αεροπορία. Τραβώντας πάντα απ’ το δασωμένο. Περνάμε τα μεγάλα 67 Καλύβια και ανεβαίνουμε προς τα υψώματα του χωριού Καπά. Όταν κατά τα ξημερώματα πλησιάζαμε προς τα υψώματα, εκεί, μας περίμεναν ΜΑΥδες από την μια μεριά και απ’ την άλλη Κυβερνητικός στρατός. Η θέση μας εξαιρετικά δύσκολη. Οι διοικητές μας Τζίμας και Πλάτανος δίνουν διαταγή για επίθεση. Με τόλμη και αποφασιστικότητα τους ανατρέψαμε. Σπάσαμε τον κλοιό τους και καταλάβαμε τα υψώματα, πολύ σημαντικά για εμάς. Απ’ τα υψώματα αυτά δώσαμε πάνω από δυό ώρες μάχη. Εκεί θυμάμαι χάσαμε τον ουλαμαγό Σαραφάκη και έναν άλλο συναγωνιστή, Που δεν θυμάμαι το όνομά του. Δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε για την αποστολή μας προς Άγραφα, γιατί υπήρχαν πολλές εχθρικές αντιστάσεις. Τότε στείλαμε μια ίλη υπό τους Φεγγάρα-Κακάτσιο να πιάσει το απέναντι ύψωμα για να προχωρήσουμε προς το χωριό Κερασιά. Ανάμεσα σ’ αυτό το χώρο υπήρχε ένας μικρός δασωμένος λοφίσκος. Στις μαχήτριές μας ιπποφύλακες δόθηκε διαταγή να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο για να αποφύγουν την παρατήρηση των αεροπλάνων. Όταν όμως οι κοπέλες πλησίασαν στο λοφίσκο έπεσαν πάνω σε εχθρική ενέδρα. Τις έπιασαν και τους κλείσαν το στόμα υα μη φωνάζουν. Τότε δίνεται σε εμάς διαταγή για επίθεση. Εξορμούν πρώτοι στην επίθεση οι ίλαρχοι, οι ουλαμαγοί, οι ομαδάρχες με τα οπλοπολυβόλα φωνάζοντας «Αέρα!» «Απάνω τους!» «Τους διαλύσαμε!». Απελευθερώσαμε τις συναγωνίστριές μας ιηποφύλακες, τα άλογα μας. Πήραμε αρκετό υγειονομικό υλικό, χλαίνες, σακίδια, ψωμί-φαρίνα και έναν όλμο. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη, όταν αγκαλιάσαμε τις αιχμάλωτες συναγωνιστριές μας. Τρανή χαρά μας ήτανε επίσης που εμείς οι κοπέλες προμηθευτήκαμε καθρεφτάκια, χτένες και σαπουνακια. Διαβάσαμε και γράμματά τους απ’ τις μανάδες, αδερφές κι αρραβωνιαστικός που τους λέγαν να προσέχουν και με την ευχή τους να «γυρίσουν γρήγορα στα σπίτια τους». Γκένα Μαρία, κύρη του παλαίμαχου κομμουνιστή της επαρχίας Δομοκού Κώστα Βούλγαρη, Αετόπουλο στην Εθν. 68 Αντίσταση. To 1947 και σε ηλικία 16 χρονών εντάχθηκε στη Θεσσαλική Ταξιαρχία Ιππικού. Εκεί, στη φωτιά της ένοπλης πάλης, έγινε μέλος του ΚΚΕ.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου