Ο Καραμανλής κατακεραύνωσε Τσιτουρίδη και Πολύζο χωρίς σοβαρό λόγο και αργότερα στο μεγάλο φαγοπότι παράλληλα με το ρεσιτάλ ανικανότητας των πολιτικών του, έκανε το κορόιδο.
Λένε πως έκλεισε η Βουλή για να παραγραφούν οι ευθύνες των υπουργών.
Λένε πως ο Καραμανλής καθυστέρησε τρεις μήνες τις βουλευτικές εκλογές για να εξασφαλίσει την εκλογή της κατάλληλης νέας ηγεσίας του Αρείου Πάγου.
Γιατί άραγε;
Πάντως, δε θεωρώ πιθανό να τα άρπαξε ο ίδιος, γιατί πιστεύω πως κάτι τέτοιο φαίνεται από το βλέμμα του άλλου.
Αυτός ο άνθρωπος μου δίνει την εντύπωση ότι θεωρούσε πως έκανε χάρη στον ελληνικό λαό που κυβερνούσε.
Νιώθοντας πολύ υπεράνω σαν άτομο ο ίδιος, άφησε τα υπουργάκια και όσους συμπαθούσε να παίζουν με τα κουβαδάκια τους στην πλάτη του βασανισμένου Έλληνα Ως αληθινός «ηγέτης», γνήσιος ανιψιός του «εθνάρχη»…
Έκλεισαν 47 χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη όπου αναρωτιόταν ο «εθνάρχης» ο τότε πρωθυπουργός της «ισχυρής» λαϊκής εντολής από τις εκλογές βίας και νοθείας του ’61: ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα, υπονοώντας φυσικά το παρακράτος της Φρειδερίκης λες και ήταν πολιτικός αναλυτής και όχι πρωθυπουργός Υπεράνω άτομο και ο ίδιος, τράβηξε σιγά σιγά για το Παρίσι. Έτσι πήρε δρόμο κι έφυγε όπως και ο ανιψιός, αφού πρώτα εξασφάλισε ατιμωρησία στους αυλικούς… ο «εθνάρχης» ο νεώτερος.
Πάντως νομίζω ότι τα περί ατιμωρησίας θα αποδειχθούν οσονούπω.
Ήδη ο Άρειος Πάγος κουνά το χέρι α λα Παυλίδη στον Καστανίδη.
Η ζημιά που έκανε η «επάρατος» παράταξη δια της παρουσίας και της διακυβέρνησης της, διογκώθηκε με την άνευ όρων παράδοση της εξουσίας. Ουσιαστικά έδωσε καταστροφική αυτοδυναμία στον άλλον «ηγέτη» εξασφαλίζοντας του πολλούς βουλευτές ώστε να έχει αρκετές «Ιφιγένειες εν βουλή» και περισσότερο χρόνο πριν φτάσει τους 150 βουλευτές.
Με την αριστερά από την άλλη να της βάζει τρικλοποδιές η κυβέρνηση, να την λέει ζαβολιάρα και αυτή να βρίζει την κυβέρνηση, πιστεύω ότι θα φτάσει στα 8 χρόνια το νέο κυβερνητικό μόρφωμα.
Ξεκίνησαν με τον Ρόβλια, συνέχισαν με την Γκερέκου και τώρα να δούμε τι θα γίνει με την Τζάκρη. Πάνε και τρεις βουλευτές από το υγιέστερο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ και έπεται… συνέχεια.
Δίνοντας έμφαση στα αστεία πταίσματα πολιτικής καθημερινότητας, όπως αυτή έχει καταντήσει, μας αποπροσανατολίζουν πρώτον από την πλήρη αλλαγή της πολιτικής και από άκρως επικίνδυνους τομείς διαφθοράς.
Για παράδειγμα…
-ποιος τολμά να θίξει ουσιαστικά τα θέματα ενέργειας όταν διακυβεύονται τόσα πολλά δισεκατομμύρια;
-ποιος ερευνά ουσιαστικά τα χρηματοοικονομικά πέρα δώθε και τα δημόσια έργα, αν και είναι λίγο πεσμένα; Αλλά δε βαριέσαι, τα διόδια να είναι καλά για να πληρώνουν τα γραφεία τύπου της τηλεόρασης…
-ποιος ερευνά ουσιαστικά τις αποκρατικοποιήσεις; Άλλη ανικανότητα κι αυτή. Όταν οι κυβερνώντες δε μπορούν να συντηρήσουν επιχειρήσεις-μονοπώλια, που έχουν όλα τα επιχειρηματικά αβαντάζ και τις χαρίζουν αφού πρώτα τις επιδοτούν και μετά καμαρώνουν ότι έκαναν και εξυγίανση, τότε πώς να κουμαντάρουν μία χώρα;
Το σύστημα είναι αυτό που είναι, και δυστυχώς είναι παντοδύναμο. Όπως το καταλαβαίνω εγώ, έχουν δημιουργηθεί αυτόματοι μηχανισμοί εξουδετέρωσης της οποιασδήποτε φυσιολογικής αντίδρασης, όπως αντιπολίτευση στο πλαίσιο του κοινοβουλευτισμού ή διαμαρτυρία στα όρια των νόμιμων διαδικασιών.
Μόνον η κοινωνική έκρηξη δεν αντιμετωπίζεται, αλλά αυτή συνήθως συμβαίνει μόνον όταν πιάσει πάτο η κοινωνία. Διότι… δυστυχώς, στους περισσότερους η επαναστατικότητα δεν πηγάζει από το φιλότιμο, αλλά από την ανάγκη…
Σ.σ., μια τέτοια ιστορία σαν κι αυτή που αναφέρει το τραγούδι, μπορεί να είναι η ιστορία του καθενός… είτε είναι λαός είτε είναι… εθνάρχης. Εξαρτάται από το μέγεθος της ψευδαίσθησης…
Τρίτη 25 Μαΐου 2010
Βασίλης Στεφανάκος
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(
Atom
)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου