Η νέα τσίκλα της επίσης νέας κυβέρνησης, η διαβούλευση, μπήκε για τα καλά στη ζωή μας, αλλά, όπως συμβαίνει συνήθως στη σύγχρονη Ελλάδα, η κακή χρήση -ή κατάχρηση- καλών και χρήσιμων διαδικασιών, τις απαξιώνει χωρίς να παράγει κάτι θετικό.
Την ώρα που η υπουργός Παιδείας ξεκινούσε άλλο έναν γύρο διαβούλευσης κι ατερμόνων συζητήσεων για το μέλλον της πολύπαθης Παιδείας στην Ελλάδα, τα γνωστά καλόπαιδα με μια ακόμα επιχείρηση αριστερίστικου τσαμπουκά, κατέλαβαν την πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών κι απέδειξαν στους “διαβουλευόμενους” αλλά και σε όλους μας, ότι οι δυνάμεις κατοχής που τυραννούν την πατρίδα μας επί τουλάχιστον τριάντα χρόνια, ούτε πτοούνται, ούτε ορρωδούν μπροστά σε διαβουλεύσεις.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Καλή και άγια είναι η συναίνεση, κυρίως στις πολύ δύσκολες εποχές που ζούμε. Αλλά τα μεγάλα προβλήματα που κρατούν την Ελλάδα δεμένη στο χθες, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΛΥΘΟΥΝ ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΑ. Η Παιδεία δεν πρόκειται να διορθωθεί με συναίνεση, γιατί είναι το κατεξοχήν, ίσως, θέμα ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗΣ σήμερα. Κι όταν λέμε ιδεολογικής, δεν εννοούμε φυσικά το ξεπερασμένο και φθαρμένο δίπολο δεξιάς- αριστεράς, αλλά μιας σύγκρουσης με υπόβαθρο το πώς βλέπει η κάθε πλευρά την κοινωνία του αύριο. Άλλωστε, ποτέ στο παρελθόν ζητήματα Παιδείας δεν λύθηκαν συναινετικά, γιατί να συμβεί αυτό τώρα;
Να ξεχάσουμε την πιο σφοδρή κοινωνική σύγκρουση στην Ελλάδα περίπου πριν από έναν αιώνα, μεταξύ δημοτικιστών- καθαρευουσιάνων; Αυτή η σύγκρουση, ακριβώς επειδή ήταν ιδεολογική, έφτασε στα άκρα και χώρισε πραγματικά την τότε ελληνική διανόηση στα δυο. Τρεις δεκαετίες ανελέητης διαμάχης χρειάστηκε να περάσουν, προκειμένου να επικρατήσει η δημοτική. Διαμάχης ανάμεσα σε διανοουμένους, συγγραφείς, πολιτικούς, επιχειρηματίες… Η σύγκρουση απλώθηκε σε όλη την κοινωνία και τα αποτελέσματά της έφτασαν μέχρι τη Μεταπολίτευση, παρά το ότι η δημοτική είχε επικρατήσει ήδη από την περίοδο του μεγάλου Παλαμά.
Ακόμα και μικρότερες μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, όπως εκείνη του Παπανούτσου στην προδικτατορική Ελλάδα, του Ράλλη στη δεκαετία του ‘70 και της Γιαννάκου την περίοδο 2004-2007, προκάλεσαν έντονες κοινωνικές αναταραχές. Είναι τυχαίο ότι τίποτα, απολύτως τίποτα δεν αλλάζει στην Παιδεία χωρίς συγκρούσεις;
Επαναλαμβάνω ότι η διαβούλευση και χρήσιμη είναι, ίσως και απαραίτητη. Αλλά όχι ικανή από μόνη της να παραγάγει μεταρρυθμίσεις. Όποιος υπουργός δεν τολμήσει συγκρούσεις, όποιος πρωθυπουργός δεν στηρίξει τον υπουργό του της Παιδείας και δεν αναδεχθεί το κόστος από τις συγκρούσεις, είναι καταδικασμένος απλώς να παρακολουθεί την κατρακύλα της Παιδείας μας, την υπονόμευση του αύριο της Ελλάδας.
Η διαβούλευση, την ώρα που καταλαμβάνεται και πάλι η πρυτανεία του Πανεπιστημίου της Αθήνας από τους σκοταδιστές, μοιάζει με κακόγουστο ανέκδοτο.-
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(
Atom
)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου