ΣΙΔΩΡΟΣ ΖΟΥΡΓΟΣ – Στη Σκιά της Πεταλούδας
Έχοντας ακούσει πολλά θετικά σχόλια γι αυτό το βιβλίο αποφάσισα να το διαβάσω τώρα το καλοκαίρι που έχω πιο πολύ χρόνο. Τελικά είχαν δίκιο οι φίλοι, είναι ένα πολύ καλό βιβλίο.
Λίγα λόγια για την ιστορία: Δύο οικογένειες που δεν έχουν σχέση μεταξύ τους και οι ιστορίες τους. Και οι δύο κινούνται στο Βορειοελλαδικό χώρο με λίγο από Λάρισα. Κοζάνη, Βελβεντός, Καλοχώρι, Θεσσαλονίκη και τα περίχωρα τους, τα βουνά και τα λαγκάδια. Αυτά για το χώρο. Ο χρόνος ξεκινάει από πολύ παλιά γύρω στο 1870 αλλά οι βασικές ιστορίες εκτυλίσσονται στον εικοστό αιώνα. Πολύ σωστά ο συγγραφέας υποτιτλίζει το βιβλίο του «Μυθιστόρημα για ένα αιώνα». Σχεδόν όλα τα ιστορικά γεγονότα που συντάραξαν τη χώρα μας τον προηγούμενο αιώνα παρουσιάζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο: 1ος Παγκόσμιος, Καταστροφή της Σμύρνης και ανταλλαγή πληθυσμών, 2ος Παγκόσμιος, Εμφύλιος, Δικτατορία.
Αλλά το σημαντικό δεν είναι νομίζω ο ιστορικός ιστός. Τα ιστορικά γεγονότα δεν είναι οι πρωταγωνιστές, ούτε υπάρχει διδακτικό ύφος. Το ωραίο είναι οι ήρωες που ζουν και αναπνέουν και νομίζεις ότι είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Ο συγγραφέας λέει ότι ήθελε να γράψει ένα μυθιστόρημα για τους αποτυχημένους. Τη διάβαζα αυτή τη δήλωση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου και προσπαθούσα να καταλάβω γιατί το έλεγε αφού εμένα οι ήρωες δε μου φαίνονταν αποτυχημένοι. Δεν είναι βέβαια και αυτό που λέμε «πετυχημένοι» αλλά συνήθως καταφέρνουν να κάνουν κάτι σημαντικό στη ζωή τους. Κάπου αλλού όμως αποτυχαίνουν. Και υπάρχουν και αρκετοί δευτερεύοντες ήρωες που περνάνε τη ζωή τους στη σκιά πράγματι. Υπάρχει ένα εύρημα με την πεταλούδα στο βιβλίο που δίνει τον τόνο και προετοιμάζει τον αναγνώστη για κάθε αρνητική εξέλιξη. Α, δε θα πω παραπάνω για να μη σας χαλάσω το σασπένς. Και υπάρχει αρκετό. Ο συνδετικός κρίκος των δύο οικογενειών είναι δύο άνθρωποι που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο ασανσέρ παραμονές του Δεκαπενταύγουστου. Πολύ καλό κόλπο και αυτό, εγώ προσωπικά έκλεψα λίγο και διάβασα παρακάτω γιατί δεν άντεχα την αγωνία.
Υπήρχαν επίσης κάποια σημεία που συγκινήθηκα πάρα πολύ . Η ιστορία της δασκάλας είναι ένα από αυτά γιατί τότε οι δάσκαλοι ήταν επαναστάτες και επικίνδυνοι για την εξουσία.
Αλλά και όλες οι γυναίκες στο βιβλίο είναι εντυπωσιακές ηρωίδες. Γυναίκες που αντέχουν και άλλες πιο αδύναμες, γυναίκες που δε διστάζουν και άλλες που κρατάνε τις ιστορίες μέσα τους για χρόνια (αυτό ήταν ένα άλλο συγκινητικό στοιχείο, η μάνα που κανένας ποτέ δε τη ρώτησε για τη ζωή της).
Όσο για τους άντρες της ιστορίας ένα θα πω: Χθες που γύριζα από Θεσσαλονίκη, πέρασα με το αυτοκίνητο από το Γαλλικό ποταμό. Αμέσως σκέφτηκα «Να εδώ τριγυρνούσε ο παππούς Μάρκος και καλλιεργούσε τη γη του. Από δω ξεκινούσε με τη σούστα για να πάει στα παιδιά του στην πόλη και μύριζαν τα ρούχα του χόρτο και πρωινή δροσιά και αγριολούλούδα». Αυτό που κατάφερε το βιβλίο λοιπόν, να σκέφτομαι τους χαρακτήρες σαν να ήταν συγγενείς μου, είναι μεγάλο κατόρθωμα νομίζω.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου