Στα πλαίσια δε του «κοινωνικού διαλόγου και προκειμένου να υπάρξει η μέγιστη αποτελεσματικότητα , θα σχηματιστούν ομάδες εργασίας με άξονα:
-Το μέλλον της ΚΑΠ.
-Διαρθρωτικές πολιτικές – Αλέξανδρος Μπαλτατζής (2007-2013).
-Πολιτική ασφάλισης της Παραγωγής – ΕΛΓΑ.
-Ανασυγκρότηση του αγροτικού συνδικαλιστικού κινήματος.
-Οργάνωση της παραγωγής και παρέμβαση στην αγορά.
-Οργάνωση του τομέα των εισροών της αγροτικής παραγωγής.
-Πολιτική διαχείρισης Αγροτικής Γης.
-Ποιότητα και επισήμανση τροφίμων».
Διαβάζοντας την ανακοίνωση του ΥΑΑΤ , μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι αυτοί που οργανώνουν τον «κοινωνικό διάλογο» ή δεν γνωρίζουν συνολικά το αγροτικό πρόβλημα ή οργανώνουν έτσι τον διάλογο για να βρισκόμαστε σε συζήτηση ή για να περάσουν συγκεκριμένες πολιτικές που δεν αντιμετωπίζουν όμως τα προβλήματα.
Εξετάζοντας κανείς προσεκτικά τους άξονες των ομάδων εργασίας που προτείνει το ΥΑΑΤ θα διακρίνει εύκολα ότι αυτοί επηρεάζουν ελάχιστα το πρόβλημα της ελληνικής αγροτικής δραστηριότητας, της Ελληνικής υπαίθρου και γενικότερα της Ελληνικής Περιφέρειας.
Ίσως οι διοικούντες δεν έχουν αντιληφθεί(;) το γεγονός ότι οι νέοι άνθρωποι και όχι μόνο, εγκαταλείπουν τις αγροτικές περιοχές σαν αποτέλεσμα της έλλειψης υποδομών στην ύπαιθρο, έλλειψη πληροφόρησης-ενημέρωσης, δυσλειτουργία θεσμικών παραγόντων, έλλειψη σχεδιασμού-προγραμματισμού, υποβαθμισμένες παρεχόμενες υπηρεσίες (υγεία, παιδεία, τηλ/νιες-συγκοινωνίες κλπ), γεγονός με σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις και στην αγροτική δραστηριότητα.
Οι κοινωνίες στην Ελληνική ύπαιθρο χαρακτηρίζονται σήμερα από υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, με έντονο το φαινόμενο της υψηλής ανεργίας.
Οι σημερινές τοπικές αγροτικές κοινωνίες , στην μεγάλη τους πλειοψηφία , δεν έχουν κανένα μέλλον εάν δεν υπάρξει μια στρατηγική για την ανασυγκρότηση των κοινωνιών της υπαίθρου που θα περιλαμβάνει το περιβάλλον, την αγροτική δραστηριότητα, τις ΑΠΕ (βιομάζα, γεωθερμία, Φ/Β.), τον αγροτουρισμό και μια σειρά από υπηρεσίες όπως υγεία, εκπαίδευση, πολιτισμού και αναψυχής, συγκοινωνίες και τέλος έναν καταστατικό χάρτη για την ύπαιθρο.
θα πρέπει να αντιληφθούμε όλοι, ότι την στιγμή που η Ελληνική Γεωργία έχει ανάγκη από μια αναβαθμισμένη ύπαιθρο, δεν μπορεί να αποτελεί πλέον, το μοναδικό σχεδόν, εργαλείο ανάπτυξης της υπαίθρου όπως συνέβαινε μέχρι τώρα.
Υπάρχει ανάγκη να πλατύνουμε τον ορίζοντα μας έτσι ώστε όλες οι «πηγές» της Ελληνικής υπαίθρου να χρησιμοποιηθούν για το καλό των κατοίκων της, πάντα βέβαια σε αρμονία με τη φύση και το τοπίο, αλλά και για την μελλοντική οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική σταθερότητα της χώρας μας.
Είναι αστείο και απο-προσανατολίζει να συζητάμε σήμερα:
-Για το μέλλον της ΚΑΠ, όταν δεν μπορούμε να την εφαρμόσουμε (ΟΣΔΕ κλπ), πολύ δε περισσότερο να την διαμορφώσουμε.
-Αποσπασματικά για διαρθρωτικές πολιτικές αναφερόμενοι μόνο στο πρόγραμμα Α. Μπαλτατζής.
-Για τον ΕΛΓΑ όταν έχει χρεοκοπήσει.
-Για ανασυγκρότηση του αγροτικού συνδικαλιστικού κινήματος ( Υπάρχει τέτοιο στη χώρα μας; Και αν ναι μπορεί γίνει ανασυγκρότηση με τέτοιου είδους συζήτηση;)
-Για οργάνωση της παραγωγής (κολεκτίβες και παρέμβαση στην αγορά (αποτυχημένα πειράματα του παρελθόντος τύπου ΑΓΡΕΞ ή κοινού φορέα εξαγωγών;)
-Για οργάνωση του τομέα εισροών της αγροτικής παραγωγής (καλά οι …..συνεταιρισμοί τι κάνουν;)
-Για ποιότητα και επισήμανση τροφίμων (πάλι θα πρωτοτυπήσουμε; δεν ακολουθούμε τους κανονισμούς της Ε.Ε. στην οποία είμαστε μέλη
Είναι γεγονός ότι η Ελληνική Γεωργία, η Ελληνική ύπαιθρος και γενικότερα η Ελληνική περιφέρεια βρίσκονται σήμερα στο μέσο του πουθενά, χωρίς αναπτυξιακή πυξίδα, χωρίς εθνική στρατηγική, χωρίς προοπτική, χωρίς όραμα.
Δυστυχώς για εμάς που ασχολούμαστε με την Ελληνική Γεωργία και ζούμε στην Ελληνική ύπαιθρο, παρόλο που η χώρα μας συμμετέχει στην Ε.Ε. τα τελευταία 30 χρόνια, δεν κατάφερε να δημιουργήσει σταθερά δεδομένα και συγκεκριμένες πολιτικές για το σύνολο ή τουλάχιστον για το μεγαλύτερο μέρος των θεμάτων και προβλημάτων που απασχολούν την γεωργία και την ύπαιθρο.
Δεν καταφέραμε σαν χώρα να έχουμε εθνική στρατηγική για την Γεωργία και την ύπαιθρο. Και αυτό γιατί τα τελευταία 30 χρόνια κανείς δεν φρόντισε να εντάξει την ΚΑΠ σε μία εθνική στρατηγική για την Ελληνική Γεωργία. Αντίθετα η ΚΑΠ αποτελούσε την εθνική πολιτική και συχνά εφαρμοζόταν με τέτοιο τρόπο που δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του Έλληνα αγρότη αλλά μικροκομματικές πολιτικές των διαφόρων υπουργών γεωργίας ή των εκάστοτε κυβερνήσεων.
Και φθάσαμε σήμερα να αναζητούμε «νέες στρατηγικές και πολιτικές που θα ανταποκρίνονται στις σημερινές και μελλοντικές προκλήσεις», τοποθετώντας όμως το πρόβλημα σε λάθος βάση και πάλι.
Το πρόβλημα σήμερα ονομάζεται: «ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ».
Εάν δε, καταφέρουμε να υλοποιήσουμε το πιο κάτω προτεινόμενο σενάριο, η Ελληνική γεωργία θα συμβάλλει εντυπωσιακά στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας, οι νέοι θα μείνουν στον τόπο καταγωγής τους και η Ελληνική ύπαιθρος θα μείνει ζωντανή για να μπορούν οι Έλληνες αλλά και οι ξένοι επισκέπτες να απολαμβάνουν τις ομορφιές της.
Πρώτα και πάνω από όλα χρειάζεται όραμα.
Χρειάζεται ουσιαστικός διάλογος με την συμμετοχή όσον το δυνατόν περισσότερων κατοίκων και φορέων της Ελληνικής υπαίθρου. Έτσι ώστε να μεγιστοποιηθεί η συμμετοχή τους στην νέα πορεία. Στο επίκεντρο αυτής της διαδικασίας είναι όλοι οι εμπλεκόμενοι στον πρωτογενή τομέα και ειδικότερα ο Έλληνας αγρότης.
Πρέπει να έχουν την αίσθηση της «ιδιοκτησίας» και ότι η διαδικασία αυτή τους αφορά και μπορούν να την ελέγχουν σε κάθε επίπεδο.
Χρειάζονται πολιτικές με μετρήσιμα αποτελέσματα και όχι διαχείριση της υπάρχουσας κατάστασης.
Χρειάζονται νέες τοπικές δομές και «εργαλεία» που θα έχουν την ευθύνη (διοικητική και οικονομική) για την ανάπτυξη μιας συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής, λειτουργώντας με πλήρη διαφάνεια.
Λειτουργεί ένα εθνικό σύστημα γεωργικής εκπαίδευσης και επαγγελματικής κατάρτισης με αποτέλεσμα να έχουμε, γεωργούς γνωστές του αντικειμένου τους, που επενδύουν βάση μακροχρόνιου προγραμματισμού, που μπορούν να προσαρμόσουν, να βελτιώσουν την παραγωγικότητα τους και να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα τους, γεωργούς που αντιλαμβάνονται την περιβαλλοντική διάσταση της γεωργίας, έχοντας επαγγελματική αναγνώριση και κοινωνική οντότητα που τους αρμόζει.
Λειτουργούν σύγχρονες υπηρεσίες γεωργικών εφαρμογών τα στελέχη των οποίων είναι οι επιστημονικοί σύμβουλοι του Έλληνα αγρότη.
Καινοτομία και επιχειρηματικότητα αμείβονται πλούσια και αναγνωρίζονται.
Οι αγροτικές βιομηχανίες και οι εξαγωγείς αγροτικών προϊόντων, παράγουν προϊόντα υψηλών προδιαγραφών, Λειτουργούν με τις υψηλότερες προδιαγραφές που απαιτούν οι αγορές. Τα προϊόντα αυτά φέρνουν είτε πιστοποίηση είτε ένα διακριτικό σήμα, το οποίο είναι πολύ γνωστό για την υψηλή ποιότητα και ασφάλεια.
Οι πηγές της ελληνικής υπαίθρου χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο είτε παραδοσιακά είτε εναλλακτικά. Αυτή η νέα κουλτούρα οδηγεί σε νέα πλατιά διασπορά μικρομεσαίων επιχειρήσεων βασισμένες στην χρήση αυτών των πηγών, πάντα βέβαια σε αρμονία με τη φύση και το τοπίο.
Οι δημόσιες υπηρεσίες και υποδομές στηρίζουν αυτές τις δραστηριότητες, με την παροχή υψηλής ποιότητας υπηρεσιών και σε ανταγωνιστικές τιμές σε σχέση με τις ανταγωνίστριες χώρες.
Και βέβαια όλη αυτή η ανάπτυξη γίνεται με πλήρη συναίσθηση του γεγονότος ότι οι γεωργοί είναι διαχειριστές των φυσικών πόρων του κόσμου.
Όπως αντιλαμβάνεσθε, το μέγεθος και το επίπεδο της αλλαγής που απαιτείται για να λειτουργήσει οικονομικά βιώσιμα, με κοινωνική συνοχή και σεβασμό στο περιβάλλον η ελληνική περιφέρεια και ειδικότερα οι αγροτικές περιοχές είναι τρομακτικά μεγάλο.
Το «παίξιμο» αυτού του σεναρίου προϋποθέτει πολύ, σκληρή και σε βάθος χρόνου δουλειά, από όλους τους συντελεστές του έργου, από τον σκηνοθέτη μέχρι τον τελευταίο κομπάρσο. Καιρός είναι να προκαλέσουμε όλοι τους εαυτούς μας, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, να αντιδράσουμε και γιατί όχι να αλλάξουμε τον τόπο μας.
Στην διάθεση οποίων πραγματικά ενδιαφέρονται για το «γύρισμα» της ταινίας,
Παναγιώτης Π. Χαντζής
Ανθοπαραγωγός
Ιδρυτής των Ενώσεων Νέων Αγροτών
Πρώην Πρόεδρος της Ένωσης Νέων Αγροτών Ελλάδας
Πρώην Μέλος του Δ.Σ. της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Νέων Αγροτών
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου