Μέρες Δεκεμβρίου, Νέο Μοναστήρι (Τζιόμπα) - 4 Δεκεμβρίου 1946

 Μέρες Δεκεμβρίου, Νέο Μοναστήρι (Τζιόμπα) - 4 Δεκεμβρίου 1946


Ξημέρωνε η 4η Δεκεμβρίου του 1946 , ο χειμώνας είχε δείξει από της αρχές του μήνα της διαθέσεις του. Ολόκληρη η επαρχία Δομοκού είχε ντυθεί στα λευκά. Ελάχιστοι κυκλοφορούσαν στους δρόμους του χωριού , και πολλοί λιγότεροι περιφερειακού αυτού.
Από το φθινόπωρο του 1946 είχε αρχίσει η δημιουργία των μονάδων ασφάλειας Υπαίθρου , η γνωστή ομάδα ΜΑΥ ή Μάυδες όπως τους αποκαλούσαν. Η ένοπλη αυτή οργάνωση είχε δημιουργηθεί για να αντιμετωπίσει τον Δημοκρατικό στρατό της Ελλάδος (ΔΣΕ) και ελεγχόταν από την χωροφυλακή, απαρτιζόταν από άτομα που στρατολογούνταν από την ύπαιθρο.
Ένας τέτοιο άτομο ήταν και ο Μόσχος! Άνθρωπος ήσυχος ,ο οποίος είχε στρατολογηθεί και σήμερα είχε το πρωινό νούμερο της σκοπιάς, στο χωριό στο δρόμο προς το Δομοκό. Η δουλειά που του είχε ανατεθεί ήταν ακόμα δυσκολότερη λόγω των καιρικών φαινομένων.
Θα είχε περάσει μία ώρα όταν παιδιά της γειτονιά του, έφεραν το χαρμόσυνο μήνυμα. Η γυναίκα του είχε φέρει στη ζωή το τρίτο του παιδί !!!
Χρειαζόταν ακόμα μια ώρα για να ολοκληρώσει την σκοπιά και να τον αλλάξει ο συγχωριανός του ο Χρήστος. Έδωσε στα παιδάκια μερικά χρήματα που κράταγε στο παντελόνι για το χαρμόσυνο νέο, τον «μουζντέ»
Η ώρα πέρασε και ο Μόσχος αφού έγινε η αλλαγή έφυγε τρέχοντας για το σπίτι.
Άνοιξε την πόρτα, και πήγε να δει την γυναίκα του Κυράτσα, η οποία ήταν περιτριγυρισμένη από πολλές γυναίκες στον οντά. Αφού την είδε ότι είναι καλά.. ρώτησε για το «μικρό»
Αναστατωμένες οι γυναίκες θυμήθηκαν ότι το παιδί είχε ξεχαστεί με τις φροντίδες τις λεχώνας στο άλλο δωμάτιο, το οποίο για κακή του τύχη δεν είχε θέρμανση.
Μπήκαν να το πάρουν αλλά διαπίστωσαν ότι το παιδί δεν ήταν καλά. Παγωμένο με δυσκολία ανέπνεε!!
Ο Μόσχος δεν έχασε καιρό πήρε το κάρο και έναν γείτονα, και με ορμή ξεκίνησε να πάει στο Δομοκό να ανταμώσει τον γιατρό τον Γώγο. Με δυσκολία μετά από αρκετή ώρα μέσα σε αντίξοες συνθήκες κατάφερε να φθάσει στο Δομοκό.
Ο Γιατρός αφού εξέτασε για λίγη ώρα το παιδί, του είπε:
- Μόσχο, δυστυχώς το αγόρι δεν άντεξε!! Άντε με το καλό να επιστρέψεις στο χωριό σου, και νέος είσαι θα κάνεις και άλλο!
Ο Μόσχος πήρε το νεκρό αγόρι και αφού χαιρέτησε τον γιατρό κατηφόρισε στο χωριό πηγαίνοντας κατευθείαν στο σπίτι του Παπά- Μιχάλη.!
- Παπαμιχάλη θα πρέπει να θάψουμε το παιδί , του είπε!!
- Μόσχο η θρησκεία μας απαιτεί πριν την ταφή , να γίνει βάπτιση. Αβάπτιστο δεν μπορώ να το θάψω. Να βρεις Νούνο, και μετά την βάπτιση να κάνουμε την κηδεία.
Πήρε το παιδί ο Μόσχος να το πάει σπίτι και να σκεφθεί για Νούνο, όταν στο δρόμο αντάμωσε τον Πάνο τον Γιαντσίδη με την γυναίκα του. Σταμάτησε το κάρο και ζήτησε από τον Παναγιώτη να γίνει ο Νουνός. Αυτός δέχτηκε και έκλεισαν ραντεβού για μετά από μια ώρα στην Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.
Ο Μόσχος συνέχισε για το σπίτι του όταν φθάνοντας βρήκε στην πόρτα τον Αυγερινό, πρακτικό γιατρό του χωριού, είχε μάθει τα νέα και έφθασε στο σπίτι.
- Μόσχο του είπε το παιδί είναι πεθαμένο , μ αφήνεις να δοκιμάσω κάτι? Μη και το επαναφέρω στην ζωή?.
Ο Μόσχος ταλαιπωρημένος , βρήκε στην κουβέντα του μια μικρή σανίδα σωτηρίας.
-Πάρτο και κάνε ότι θες!!!
Ο Αυγερινός πήρε ξυραφάκια και άρχισε να σχίζει την πλάτη το μωρού , σε λίγο άρχισε να τρέχει άφθονο αίμα… και για μια στιγμή το μωρό άρχισε να αναπνέει, και ταυτόχρονα να κλαίει!!!
Το θαύμα είχε γίνει!!!
Η Ιστορία είναι αληθινή!! Χρόνια Πολλά Γιάννη.
(Σημείωση: Ο Γιάννης δεν αρρώστησε από τότε …!!)
Share on Google Plus

About kalimerisnikos

Author Details