Η ληστοσυμμορία του αιμοσταγή Κ, Βουρλάκη οργιάζει στη θεσσαλική γη
απο τον πρωτο τομο του Κατσή
Βρισκόμαστε στο δεύτερο δεκαήμερο του Ιούλη 194b. Στα χωριά της περιφερείας μας είναι αρκετά χαρακτηριστική η έκταση της ασυδοσίας του μεταβαρκιζιανού αντιδραστικού κράτους. Τα χωριά, τα μέρη του τόπου μας βρίσκονται κάτω από μια συνεχή στρατοκράτηση των καταδιωκτικών αποσπασμάτων της χωροφυλακής και των ποηυάριθμων παρακρατικών συμμοριών. Ωστόσο όλα αυτά ια μέτρα για τους εμπρηστές του καινούργιου εμφυλίου πολέμου, για την διορισμένη κυβέρνηση της Αθήνας και για τους κυρίους αφέντες του τόπου μας τους αγγλους ιμπεριαλιστές θεωρήθηκαν ότι δεν ήταν αρκετά για να εξοντώσουν την επανασταηκή πρωτοπορία των θεσσαλών αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, να σπάσουν το ηθικό του δημοκρατικοί λαού να κατατρομοκρατήσουν το φιλήσυχο πληθυσμό της θεσσαλικής γης. Για το σκοπό αυτό οι σκοτεινές δυνάμεις της αντίδρασης στέλ νουν συμπληρωματικά και ειδικά απ' την περιοχή της Φθιώτιδας για να 121 δράση στην θεσσαλική ύπαιθρο τους στυγερούς φονιάδες της γνωστής ληστοσυμμορίας του Κ. Βουρλάκη. Ο αιμοσταγής αυτός λήσταρχος κατάγονταν απ’ το χωριό Μοσχοκαρυά Φθιώτιδας. Πρόκειται για ένο επαγγελματία ληστή και εγκληματία, με μαύρο παρελθόν, για έναν αι μοβόρο κτηνάνθρωπο, που μέχρι τώρα είχε διακριθεί για το αιματοκύλισμα του δημοκρατικού πληθυσμού της περιφέρειας Δομοκού, ςια την επιβολή σ’ αυτό τον τόπο τους νόμους της ζούγκλας Αυτό το κοινωνικό απόβρασμα είχε εξαποΛ0σε> στην περιφέρεια Δομοκού ένα πρωτάκουστο τρομοκρατικό όργιο αίματος, εφάρμοζε τπιιν πράξη πρωτόγονους μεθόδους εξόντωσης ανθρώπων, με ρόπαλα, με μαχαίρια, με κλαδευτήρια, έπαιρνε κεφάλια, δολοφονούσε, έσφαζε, αθώους Έλληνες δημοκρατικούς πολίτες, πατριώτες, αγωνι στές της Εθνικής Αντίστασης. Όλο αυτό το όργιο το γνώρισαν τα χωρία αυτής της υπαίθρου, της Κορομηλίας, του Νεζεοοϋ, του Νταουκλί κ.λ.π. Δεν εξαιρέθηκε από αυτές πς απάνθρωπες θυριωδίες και το πατρικό του χωριό, η Μοτιχοκαρυά. Ο σαδισμός του είχε φθάσει σε τέ τοιο βαθμό, να σκοτώνει με αυτό τον τρόπο χωριανούς του, συγγενείς του, ξαδέρφια του. Αυτή η αιμοΒόρα συμμορία των φονιάδων, στα μέσα του Ιούλη του 1946, συνοδευόμενη από ντόπιους «εθνικόφρονες» περνάει τα σύνορα της Φθιώτιδας κι αρχίζει την επιδρομή της στην θεσσαλική γη. Το ανθρώπινο μακελιό στο χωριό Ρεντίνα H Ρεντίνα, το χωριό αυτό, με τις πλούσιες επαναστατικές παραδόσεις του στον Εθνικό Απελευθερωτικό αγώνα του λαού μας, επιλέχτηκε απ' τους μακελάρηδες του αιμοσταγή Βουρλάκη να γίνει το πρώτο ανθρώπινο μακελιό ακριβώς μ' αυτό τον τρόπο, απ την πρώτη μέρα της εμφάνισής τους επιδίωκαν να σπάσουν το ηθικό του δημοκρατικού λαού της θεσσαλικής υπαίθρου. Με τα απάνθρωπα βασανιστήριά τους να εξοντωθούν, να σφαγούν αθώοι έλληνες πολίτες, να ντυθούν στα μαύρα οι φιλήσυχες οικογένειες τους, να πεθάνουν μ’ αυτό τον τρόπο σπς 16 Ιούλη 4 εΛληνες δπμοκράτες-παιριώτες, αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Σήμερα το γνωρίζουν οι πάντες, ότι ίο ανθρώπινο μακελιό που έλαβε μέρος σπς 16 Ιούλη του 1946 στο χωριό Ρεντίνα ήταν αποτέλεσμα μιας μικτής συνωμοσίας και ενός συντονισμένου έργου των τριών εξουσιών του μοναρχοφασιστικυύ μεταβαρκιζιανού κράτους, της διοί122 κτίσης χωροφυλακής ίου χωρίου Ρεντίνας. των ντόπιων «εθνικοώράνων» αυτού του χωριού και των φονιάδων της ληστοσυμμορίας Βουρλάκη. Οι πρώτοι, δηλαδή το τμήμα της χωροφυλακής για να διευκολύνει το εγκληματικό έργο των Βουρλάκηδων, σκόπιμα εγκατέλειψε αυτή τη μέρα το χωριό και έφυγε προς Φωπάνα. Οι δεύτεροι, ία ξεφτέ ρια των «εθνικοφρόνων» του χωριού που είχαν αναλάβει να φέρουν απαρατήρητα τους Βουρλάκπδες για να μπλοκάρουν το χωριό, ταυτόχρονα ενδιαφέρθηκαν και εφοδίασαν τους φονιάδες με τον κατάλογο των αγωνιστών που έπρεπε να σταΛούν στον άΛλο κόσμο. Ενώ οι τρΐ τοι, οι φονιάδες του παρακράτους θα έβαζαν έτσι σε εφαρμογή με μεγάλη ευκολία το εγκληματικό τους έργο. Ο: Ρεντινιώτες γνωρίζουν και θυμούνται ακόμα καλά τα ονόματα εκείνων ιων εθνικόφρονων του χωριού τους που συνεβαλαν να λάβει χώρα αυτό το ανθρώπινο μακελιό. Σπς 14 Ιούλη του 1946 η συμμορία Βουρλάκη έρχεται και στήνει κρυφά λημέρι στο δάσος ανάμεσα στο Ζαχαράκι και στο Καρφί που είναι πιο πάνω απ' την Ρεντινα. Τώρα, θέλοντας και μη, τροφοδοτούνται απ' πς βλάχικες στάνες που υπήρχαν εδώ. Ήταν βέβαιοι όπ κανένας απ' τους Βλάχους σαρακατσάνιδες από αυτές πς στάνες δεν θα τολμούσε να πάει να μαρτυρήσει την ύπαρξή τους εδώ. Η παραμονή τους σ αυτό τον κρυψώνα ένα ολόκληρο εικοσιτε τραωρο, είχε άμεσα σχέση με τον σχεδίασμά και τον συντονισμό της μεΛλονπκής επιδρομής στο χωριό. Εδώ έγιναν οι απαραίτητες διαθουλεύσεις και συμφωνήθηκε να εγκαταλείψει η αστυνομία το χωριό για δυο μερες. Το ρόλο του μεσολαβητή σ’ αυτές τις διαβουλεύσεις τον είχαν αναλάΒει οι ντόπιοι «εθνικόφρονες», που μπορούσαν να ππγαινοέργονται κρυφά απ’ το λημέρι τθυ Βουρλάκη στο < ιστυνομικο τμήμα. Το συντονισμένο εγκλημαπκό έργο μπαίνει σε εφαρμογή σπς 15 του Ιούλη Το μεσημέρι αυτής της μέρας, όλη η δύναμη της χωροφυλακής φεύγει απ’ την Ρεντίνα και πάει ηρος Φωπάνα. Έτσι το εγκληματικό σχέδιο των φονιάδων εξελίσσεται όπως είχε συμφωνηθεί. Ο λύκος μπορούσε να μπει ελεύθερα στο αφύλακτο κοπάδι. Τις απογευμαπνές ώρες η συμμορία ξεκινάει απ’ τον κοντινό της κρυψώνα και σχεδόν απαρατήρητα μπλοκάρει το χωριό. Οι κάτοικοι του χωριού ακούν τώρα τελείως ανύποπτοι να χτυπούν οι καμπάνες, αυτές οι κωδωνοκρουσίες συνοδεύονται με δυνατές φωνές από τηλεβόες που καλούσαν όλους τους άνδρες από 18 χρονών και πάνω να ουγκ^ντρα θούν στην πλατεία του χωριού. Οι καμπάνες συνεχίζουν να χτυπούν 123 για κάμποση ώρα. Τέτοιοι συναγερμικοί κώδωνες συμβαίνουν να χτυπούν πολύ σπάνια στα χωριά και μονάχα σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις, σε περιπτώσεις γενικής επιστράτευσης, μεγάλης πυρκαγιάς κ.λ.π. Σαν να τους τσίμπηκε το φίδι τους φάνηκε στους Ρενηνικιώτες όταν πληροώορήθηκαν όπ το χωριό ήταν κυκλωμένο απ’ τους φονιάδες του αιμοΒόρου Βουρλάκη. Γνώριζαν, είχαν ακούσε1, πως αυτός ο μακελάρης είχε ματοκυλίσει τα χωριά την Φθιώτιδας. Εκεί στην πλατεία του χωριού ο Λήσταρχος Βουρλάκης δίνει εντολή να χωρίσουν οι συγκεντρωθεντες, οι αριστεροί οι «προδότες της πατρίδας» απ’ τη μια μεριά και οι δεξιοί οι «γνωστοί πατριώτες* απ’ την <ιλλη Εκεί κι λαγωνικά των εθνικοφρονων αναφέρουν στον αρχιλήσταρχο, όπ ανάμεσα στους συγκεντρωθέντες δεν βρίσκεται ένας που είχε συμπεριλπφτεί οτον κατάλογο να σταλεί σήμερα στον άλλο κόσμο Πρόκειται για το Λεύτερη Καμάρα, τον Α' γραμματέα της Αχτιδικής Επιτροπής του ΑΚΕ. Ο αρχιεγκλημαπ'ας Βουρλάκης τότε βάζει σε εφαρμογή ένα δόηωμα. Καλεί τους «εθνικοφρονες» να παν να τον βρουν, να φέρουν τον Λεύτερη Καμάρα και όπ τους υπόσχεται *οπ δεν πρόκειται να πάθει τίποτε». Έχοντας αυτές πς υποσχέσεις, ο Σεραφείμ Σακελαρίου παροτρύνει τον μπάρμπα Νίκο Καμάρα να πάει να φέρει τον γιο του Λεύτερη, συμπληρωματικά επικαλέστηκε το επιχείρημα όπ αν βρουν το Λεύτερη να κρύβεται, κανένας ύστερα δεν μπορεί να εγγυηθεί την ζωή του. Εδω τώρα ο μπάρμπα Νίκος πέφτει στην παγίδα, πίστεψε σπς υποσχέσεις, πήγε και έφερε το γιο του Λευτέρ τ απ’ τον κρυψώνα και τον παραδίνει στο στόμα του λύκου. Έτσι τώρα, εκτός απ’ τον Ν.κο Κελεση που ήταν στον κατάλογο να σταλεί αυτή την ημέρα απ το χωριό στον άλλο κοσμο, όλοι οι άλλοι είναι στα χέρια των φονιάδων. Έτσι μπορούσε να μπει σε εφαρμογή το εγκλημαπκό έργο τους της εξόντωσης. Τις βραδινές ώρες σύμφωνα με τον κατάλογο, φωνάζουν τα ονόματα και ξεχωρίζουν πάνω από 10 ρενπνιώτες, αυτούς ακριβώς που ήθελαν, τους οδηγούν στην άκρη του χωριού στο δάσος του Άη Οανάση. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν ο Ηλίας Αηγέρος, ο Βαγγέλης I ώγωλος, ο Λεύτερης Καμάρας, ο Λάμπρος Κρικζώνης, ο Κώστας Δρούγας, ο Πέτρος Καράλας, δυο αδέρφια Μπαρκιά και άλλοι, όλοι τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Εκεί τώρα στο δασάκι με το φεγγάρι τιακριά απ' τα μάπα του κόσμου, τα ρεμάλια αυτής της συμμορίας, μπροστά στα μάι ία του αρχισαδιστή Βουρλάκη, αρχίζουν τον απάνθρωπο βασάνισμά των αγωντΟιών με ρόπαλα και με παλούκια, χτυπούσαν ανελέητα και ασταμάτη124 ία τους αθώους κι ανυπεράσπιστους αγωνιστές, ωσπου να πεισθούν όπ με αυτό τον τρόπο θα τελειώσουν. Πολύ χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Λεύτερη. Πρόκειται για μια πληροφορία που ήρθε στο φως αργότερα από τους ίδιους τους «εθν.κόφρονες» που παραβρίσκονταν την ώρα των βασανιστηρίων. Για μια στιγμή οι Βασανιστές θεώρησαν όπ με τον Λεύτερη είχαν τελειώσει με τον τρόπο που σχέδιαζαν. Ξαφνικά όμως, αντιλήφθηκαν όπ ο Λευτέρης όπως ήταν ξαπλωμένος στα μπροΰμητα άρχισε να ανασαίνει. Εκεί ο αγροφύλακας αυτού του χωριού, που σαν έμπιστο πρόσωπο που ήταν συνόδευε τους κανίβαλους του Βουρλάκη και πράο φερνε πς καλές του «υπηρεσίες», παίρνει τώρα εντολή απ’ τον λήσταρ χο να τον γυρίσει στσ ανάσκελα, να αδούν π συμβαίνει, μήπως ακόμα πραγμαπκά είναι ζωντανός. Το μαντρόσκυλο αυτό γυρίζει τώρα με κλοτσιές το θύμα, με το πρόσωπο προς τον ουρανό. Αυτή την σπγμή, μέσα στο φως τον φεγγαριού, ο άτυχος Λεύτερης ανοίγει για λίγο τα μάτια του. Ο αρχιλήσταρχος είπε οργισμένος: «•Κοιτάξτε ο Βούλγαρος είναι ακόμα ζωντανός». Βγάζει αμέσως το πιστόλι του και είναι έτοιμος να το αδειάσει απα νω του. Αυτή την σπγμή, ακούγεται μια σιγανή φωνή, μια έκκληση απ’ τον άτυχο και ανυπεράσπιστο Λευτέρη: «Άφησε με Καπετάνιε σήμερα να ζήοω να ειδώ το παιδί μου και αύριο σκότωσέ με». Την ημέρα αυτή η γυναίκα του Λευτέρη πήγε να γεννήσει το πρωτότοκο παιδί της. Αυτός όμως ο κτηνάνθρωπος, που πριν από λίγο έδινε λόγο τιμής -ότι δεν πρόκειται να πάθει τίποτε», ούτε και σ’ αυτή την ύστατη παράκκληε η δεν συγκινήθηκε. Ρίχνει με το πιστόλι του στην καρδιά του Λεύτερη 3-4 σφαίρες, για να είναι σίγουρος όπ ξεμπέρδεψε Ίη νύχτα στις 16 του Ιούλη, η συμμορία εγκαταλείπει τα θύματα στο έρημο εξωκκλήσι και φεύγει προς Σμόκοβο χωρίς να ειδοποιήσει κανένα. Εκεί, στον τόπο του εγκλήματος βρίσκουν αργότερα οι χωριανοί τα δυο κορμιά του Λευτέρη Καμάρα και του Βαγγέλη Γώγολου, ενώ οι άλλοι Λιανισμένοι και παραμορφωμένοι Βογγούοαν Βαριά Τα πτώματα των Λεύτερη Καμάρα και του Βαγγέλη Γώγωλου ήταν βουτηγμένα στο αίμα, ενώ οι άλλοι ξεψυχούσαν. Με βαριά θλίψη συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, χωριανοί μεταφέρουν με κουβέρτες τους νεκρούς χα: ετοιμοθάνατους στα σπίτια τους. Ο Θωμάς Παρουσης που μετέφερε με την κουβέρτα το Λεύτερη Καμάρα είχε μουοκιφτεί απ’ τα αίματα που έτρεχαν ακόμα απ’ την καρδιά αυτού του αγωνιστή. Έτσι ο δύστυχος Λτέρης που αυτή τη μέρα είχε γίνει πατέρας δεν πρόκανε να ειδεί mv κόρη του που αυτή την μέρα πρωτοεμφανίστηκε στον κόσμο. Ενώ η δόλια κόρη του δεν είχε την τύχη να γνωρίσει τον πατέρα της. Απ’ τον ανεΛέητο βασανισμο, ύστερα από μια μέρα ξεψύχησε και ο Λάμπρος Κρικζώνης. Ενώ ο Ηλίας Αυγεμος υπέκυψε απ τα απάνθρωπα βασανιστήρια στο νοσοκομείο της Καρδίτσας Ο Πέτρος Δρουγας, ο Κώστας Καραλας, τα αδέρφια Μπαρκτά χρειάστηκε να βάλουν προΒιά, για να γλιτώσουν το θάνατο. Αυτή τη μέρα, 16 του Ιούλη, για τους Ρεντινιώτες είναι μια μαύρη μέρα, που αυτή η γενιά θα την θυμάται και θα την θρηνεί αιώνια. Ο απολογισμός της δολοφονικής αυτής επιδρομής της συμμορίας Βουρλάκη στην Ρε.ντίνα στις 16/7/1946 ήταν 4 αγωνιστές νεκροί, 3 χήρες και 10 ορφανά παιδιά. Για το μακελιό αυτό, στην εφημερίδα «ΒΗ?4Α» της 23 του Ιούλη, με τον τίτλο «ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ» διαβάζουμε: «Οι εν Αθήναις διαμένοντες Ρεντινιώτες, ανεξαρτήτως φρονημάτων, συνέταςαν ψήφισμα διαμαρτυρίας για την απροκάλυπτου και άγριον δολοφονίαν δυο φιλήσυχων συγχωριανών τους 1) Τον προϊστάμενον τηλεγραφείου Λευτέρη Καμάρα και 2) τον Ευαγ. Γώγηυλα, και την μέχριν αναισθησίαν κακοποίηΟιν έτερων οκτώ απ’ την συμμορίαν Βουρλάκη». Δεν ήιαν η τελευταία φορά που η εγκΛημαυκή συμμορία του Βουρλάκη αιματοκυλεί και ντύνει στα μαύρα και άλλες οικογένειες αυτού του χωριού. Ακριβώς ένα μήνα αργότερα, σπο 16 Αυγούστοι?, η συμμορία Βουρλάκη κάνει καινούργια επιδρομή στην ΡεντΙνη, αρχίζοντας πάλι τα μπλόκο και το κυνηγητό. Σε κάη μανδριά μπλοκάρουν μερικούς καταδιωκόμενους αγωνιστές, οι οποίοι μόλις τους ανπλήφθηκαν προσπάθησαν να φύγουν. Τους πυροβολούν και τραυματίζουν στην καταδίωξή τους τον Ανδρεα Μούτο. Τελικά ο Μούτος πέφτει στα χέρια τους όπως και ο συγχωριανός του Γιώργος Μπλάτσος, που έτρεξε προς Βοήθεια του τραυματισμένου σΐ’ναγωντστή του. Το δεύτερο τον ξυλοκόπησαν τόσο άγρια που νόμισαν όπ τον σκότωσαν, τον πέταξαν σε μια απόμερη ρεμαπά, να μην τον βρει κανένας. Τον πρώτο τον Ανδρέα Μούτο, όπως ήταν τραυματισμένος τον πήραν μαζί τους, τον μετέφεραν στη θέση Κούρτη Βάροε που ήταν το αρχηγείο του Βουρλάκη. Εκεί του ζητούσαν να κάνει δήλωση μετανοίας, να αποκηρυξει το ΚΚΕ. Στην άρνησή του να ικανοποιήσει το αίτημα τους, δέχεται συνεχή και απάνθρωπα βασανιστήρια. Στη συνέχεια τον έδεσαν πίσω από ένα άλογο και τον έσυραν οτο χωματένιο αμαξωτόδρομο. Ο βασανισμός αυτού του αγωνιστή διάρκπσε πέντε ολόκληρα χρόνια.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου