.JPG)
Εκδρομή στην Παναγία την Σπηλιώτισσα πραγματοποίησε χθες η Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Ν Μοναστήρι. λίγα λόγια για την παναγία!
"Παναγία Σπηλιώτισσα Αργιθέας"
Γράφει η κ. Έλλη Τσιρογιάννη πρόεδρος Αργιθεατών Ν. Τρικάλων
ΑΡΓΙΘΕΑ: Είναι τα κάτω θεσσαλικά Άγραφα όπου βρίσκεται το Μοναστήρι της "Παναγίας Σπηλιώτισσας".
Η Αργιθέα πήρε το όνομα αυτό επειδή ο ήλιος αργεί να κατηφορίσει από τις πανύψηλες κορυφές των βουνών και κάτω στα φαράγγια. Άλλη παράδοση λέει πήρε το όνομα από τον πρώτο βασιλιά της περιοχής τον Αργιθέο. Τα ανάκτορά του ήταν κοντά στο σημερινό χωριό Αργιθέα (Κνίσοβο).
Παλιά η Αργιθέα κατοικούνταν από τους Αθαμάνες αρχαίος λαός και η χώρα των Αθαμάνων λεγόταν Αθαμανία.
Την Αργιθέα αν την επισκεφθεί κανείς το καλοκαίρι, αισθάνεται μια βαθιά ανακούφιση, καθώς τα μάτι του βυθίζεται μέσα στην απέραντη θάλασσα της πράσινης ομορφιάς. Οι απότομες γκρεμήλες, τα διάσελα, τα καραούλια, τα γούπατα, τα φαράγγια, οι λαγκαδιές κάνουν τον επισκέπτη να νιώθει πως βρίσκεται σ' ένα πανέμορφο παρθενικό κόσμο. Η Αργιθέα είναι η μικρή "Ελβετία της Ελλάδος". Ελάτια, οξυές, καστανιές, κέδρα, πουρνάρια, βελανιδιές, γαύρους, πλατάνια, κρανιές, σφεντάμια, φυλίκια, αγριοτριανταφυλλιές, βάτα, σκάρφη, αγράμπελη, μελισοχόρτι, "χιλιών λογιών βοτάνια και αγριολούλουδα".
Διοικητικά η Αργιθέα περιλάμβανε 23 χωριά, που με αλφαβητική σειρά ήταν:
1. Αραχωβίτσα που μετονομάστηκε "Μάραθος".
2. Αργύρι
3. Βραγγιανά
4. Βλάσι
5. Γλογοβίτσα, που πήρε την ονομασία "θερινό"
6. Γρυπιανά
7. Κουμπουριανά
8. Κοπλέσι, που μετονομάστηκε "Φουντωτό"
9. Κατούσι
10. Κνίσοβο, που ύστερα πήρε το όνομα "Αργιθέα"
11. Λεοντίτο
12. Λιάσκοβο που ονομάστηκε "Πετρωτό"
13. Με ζήλο, που μετονομάστηκε "Δροσάτο"
14. Μπουκοβίτσα, που μετά την ονόμασαν "Ανθηρό"
15. Μεσοβούνι
16. Μολεντζικό, που το άλλαξαν σε "καλή κώμη"
17. Μαρτεντζικό, που μετονομάστηκε "Ελληνικά"
18. Μαρκελέσι, που ονομάστηκε "Αετοχώρι"
19. Πετρίλο
20. Παλιοχώρι
21. Στεφανιάδα
22. Σελιπιανά που πήρε το όνομα "καταφύλλι"
23. Τριζόλο που μετονομάστηκε "Καρυά"
Σήμερα η Αργιθέα απαρτίζεται από δυο Δήμους και μια διευρυμένη κοινότητα. Ο Δήμος Αργιθέας, ο Δήμος Αχελώου και η Διευρυμένη κοινότητα Ανατολικής Αργιθέας.
Διαδρομή: Τρίκαλα Μοναστήρι "Παναγίας Σπηλιώτισσας". Από τα Τρίκαλα ο προσκυνητής απαραίτητα θα περάσει από το Μουζάκι. Ανηφορίζοντας από εκεί με το λεωφορείο θα περάσει μέσα από το κατάφυτο Πευκόφυτο (Νευροβούνιστα). Σκαρφαλώνοντας συνέχεια μέσα από τα ελάτια και οξυές, θα φτάσει στην κορυφή, στον αυχένα ανάμεσα στην Καράβα (2.184 μ.) και στη Μάλλια Σγουρολίβαδο (1971 μ.) θα προσκυνήσει εδώ πάνω στο ερημοκλήσι του Αι Νικόλα όπου γίνεται το αντάμωμα Αργιθεατών και στη συνέχεια θα πάρει τον κατήφορο προς τα δυτικά της Αργιθέας. Το πρώτο χωριό, που θα συναντήσει είναι το Αλάσι (1050 μ.). Παρακάτω θα διασχίσουμε το δρόμο δίπλα στην Ποταμιά, αφήνοντας ανατολικά τα θρυλικά κλεφτοαρματολίτικα Πετρίλια (1100 μ.) θα ανταμώσουμε μπροστά μας το Περτουλιώτικο ποτάμι στη θέση Τυρολόγος. Δεξιά μας φεύγει δρόμος για το Δροσάτο. Περνάμε τη γέφυρα και προχωράμε δυτικά με το λεωφορείο από το αριστερό μέρος της ποταμιάς, Πατούμε στην άκρη από το Παλιοχώρι (Φουντωτό) και κατηφορίζουμε κάτω από το Λεοντίτο, περνάμε μέσα από το ποτάμι. Απέναντι από τη Δυτική όχθη είναι το Χάνι του Νασιώκα. Εδώ μπορούμε να γευτούμε τη δροσιά ενός αναψυκτικού ή καφέ. Πάνω μας είναι ο Κούρλιακας (2184 μ.) με τις γκρεμήλες και τις αετοφωλιές.
Στη συνέχεια το λεωφορείο θα πάρει τον ανήφορο, για τη Σπηλιά, αφήνοντας πίσω του το Περτουλιώτικο ποτάμι το οποίο βιάζεται βοΐζοντας να συναντήσει τον Αχελώο, για να χαθεί ύστερα στις θάλασσες και τους ωκεανούς. Απέναντί μας βορεινά και ψηλά είναι το χωριό κουρπουριανά σε υψόμετρο (1030 μ.). Μπροστά μας ψηλά είναι η Σπηλιώτισσα. Ανεβαίνουμε μερικές ανηφοριές με στροφές και φτάνουμε μπροστά στην πόρτα του Μοναστηριού.
Απαράμιλλο καύχημα για κάθε Αργιθεάτη είναι η Παναγία Σπηλιώτισσα, γι' αυτό όπου κι αν βρεθεί μιλάει για τα θαύματα της Μεγαλόχαρης, και όνειρο του είναι να πηγαίνει πάντα στη Σπηλιά, να προσκυνήσει με πίστη, με ευλάβεια και να αποθέσει το τάμα του σαν δείγμα ευγνωμοσύνης και να την παρακαλέσει να τον συνοδεύει η χάρη και η ευλογία της.
Το Μοναστήρι: Το μοναστήρι της Σπηλιάς υψώνεται ξεμοναχιασμένο στη νότια περιοχή των Κουμπουριανών. Φαντάζει σαν αετοφωλιά, καθώς είναι κτισμένο κατάραχα σε μια προεξοχή ενός τεράστιου βράχου. Είναι τρομερά απότομη η τοποθεσία με μια αγριωπή ομορφιά από βαθιά φαράγγια, γκρεμούς και ιδιόμορφες σπηλιές.
Η εύρεση της εικόνας της Παναγίας: Δυο αδέλφια ο Αθανάσιος και ο Παρθένιος, ήταν μοναχοί από το Μοναστήρι Άγιος Χαράλαμπος στη Στεφανιάδα ή από το Μοναστήρι του Κώστη που ανήκει στα Κουμπουριανά (αδιευκρίνιστο). Οι δυο αδελφοί μοναχοί ανατράφηκαν Χριστιανικά και προσπαθούσαν να μιμηθούν το Χριστό και τους Αγίους του. Επιθυμία τους ήταν να πάνε στους Άγιους Τόπους, στα Ιεροσόλυμα, να προσκυνήσουν τον Πανάγιο Τάφο. Αποφάσισαν λοιπόν να κάνουν το μεγάλο ταξίδι αυτό. Αφού περπάτησαν αρκετά, σταμάτησαν να ξεκουραστούν κάτω από μια Σπηλιά. Από κούραση και από θεία παρακίνηση, τους πήρε ο ύπνος. Είδαν και οι δυο το ίδιο όραμα. Παρουσιάζεται η Παναγία και τους προτρέπει ν' ανεβούν πάνω από τον γκρεμό για να συναντήσουν εκεί τους Άγιους Τόπους. Ξύπνησαν και οι δυο τους φοβισμένοι γιατί και οι δυο είδαν το ίδιο όνειρο. Γύρισαν πίσω να το συζητήσουν με τον ηγούμενο. Ο ηγούμενος τους συνέστησε να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Υπάκουσαν και ξεκίνησαν πάλι για τα Ιεροσόλυμα. Κοιμήθηκαν στο ίδιο μέρος, στη σπηλιά που πρωτοείδαν το όραμα. Τη νύχτα εμφανίστηκε ξανά η Παναγία. Επιμένει να διακόψουν το ταξίδι για τα Ιεροσόλυμα και να ανεβούν πάνω από τον υπόκρημνο βράχο θα βρουν πάνω σ' ένα πουρνάρι την εικόνα με το καντήλι της. Το όραμα αυτό επαναλήφθηκε για Τρίτη φορά. Σαν ξημέρωσε οι δυο αδελφοί ευχαρίστησαν προσεύχοντας την Παναγία, που τους διάλεξε για τέτοιο δώρο. Αποφάσισαν ν' ανεβούν στον γκρεμό πολύ ριψοκίνδυνο.
Με χίλιους κινδύνους και καρδιοχτυπήματα ψάχνουν παντού, κυρίως όπου υπάρχουν πουρνάρια (δένδρα). Το θαύμα έγινε, βρήκαν την εικόνα της Παναγίας πάνω σ' ένα πουρνάρι και ένα καντηλάκι κρεμασμένο έκαιγε μπροστά της. Έψαχναν μέρες λέγεται. Ασπάστηκαν την εικόνα και αποφάσισαν να χτίσουν στη χάρη της το Ναό, στη θέση, που ήταν ριζωμένο το πουρνάρι, σήμερα υψώνεται εκεί το καμπαναριό. Μια μικρή πλάκα θυμίζει το θαύμα.
"Ενταύθα ανευρέθει ως εκ θαύματος η εικών ης υπεραγίας Θεοτόκου εν έτει 1064".
Δίπλα και κάτω από το καμπαναριό φαντάζει φοβερό το χάος του γκρεμού.
Η ίδρυση του Μοναστηριού: Ο Αθανάσιος και ο Παρθένιος με χαρά ανάγγειλαν στον ηγούμενό τους την είδηση ότι βρήκαν την εικόνα, και αποφάσισαν να χτίσουν Μοναστήρι για την Παναγία τους, και την ονόμασαν "Σπηλιώτισσα". Το μέρος όμως αυτό ήταν όλο βράχια. Δεν υπήρχε νερό. Σκέφτηκαν να το χτίσουν στην τοποθεσία "Γκορτσές" όπου το έδαφος ήταν ομαλό, το ποτάμι για νερό κοντά. Έτσι σχεδίαζαν την οικοδομή του Μοναστηριού. Το βράδυ κοιμήθηκαν στις "Γκορτσές" έχοντας μαζί τους και την εικόνα. Το πρωί όμως ξύπνησαν, η εικόνα ήταν φευγάτη. Στεναχωρέθηκαν και τρέχουν λαχανιασμένοι εκεί όπου την πρωτοβρήκαν. Την αντίκρισαν πάλι στο ίδιο μέρος πάνω στο πουρνάρι.
Αυτό έγινε τρεις φορές. Αφού έγινε αυτό έπρεπε να εκτελέσουν την επιθυμία της Παναγίας. Να χτιστεί το Μοναστήρι στη Κρεμήλα που βρέθηκε η εικόνα. Το έργο δύσκολο. Η πίστη μεγάλη. Και η βοήθεια της Παναγίας μεγαλύτερη. Μόχθησαν πολύ ο Αθανάσιος και ο Παρθένιος. Πρόβλημα μεγάλο ήταν το νερό. Το κουβαλούσαν και το ανέβαζαν στον γκρεμό με μεγάλη δυσκολία. Προσεύχονταν καθημερινά στην Παναγία να τους λύσει το πρόβλημα.
Η Παναγία τους λυπήθηκε. Παρουσιάστηκε σαν μια γυναίκα σ' ένα μαστορόπουλο στον ύπνο του, και του λέει. Να χτυπήσετε σ' αυτόν το βράχο και θα βγάλει νερό. Το πρωί ανακοίνωσε το όνειρο στον Πρωτομάστορα. Χωρίς να χάσουν καιρό χτύπησαν το βράχο με πίστη, με λοστάρια και τσαπιά και ξεπήδησε έξω το νερό ποτάμι.
Έκανε το θαύμα της η Παναγία. Έτσι χτίστηκε ο μικρός Ναός που αποτέλεσε τον πυρήνα του Μοναστηριού. Η Παναγία παρουσιάστηκε εκεί πάνω στη Σπηλιά και με θαύματα ως τις μέρες μας, συνεχίζει την παρουσία της.
Από 'κείνα τα χρόνια η Σπηλιώτισσα ήταν η γιάτρισσα για όλες τις αρρώστιες. Άτεκνοι, άλαλοι, άρρωστοι, δαιμονισμένοι, κωφάλαλοι, ψευδοί, έβρισκαν και βρίσκουν την υγεία τους.
Η Μονή στα χρόνια της Τουρκοκρατίας: Είναι γνωστό πως στ' Άγραφα ποτέ δεν έσβησε η φλόγα της Ελευθερίας. Αποτελούσαν το ορμητήριο και το καταφύγιο των αρματολών. Όπως τραγουδά η μούσα: Να γίνω κλέφτης στ' Άγραφα.
Ο ορεινός αυτός τόπος έμεινε αυτοδιοίκητος και έξω από τα φορολογικά χαρτιά. Έτσι ονομάστηκε και "Άγραφα".
Η Μονή της Σπηλιάς εκείνα τα χρόνια αποτελούσε κι ένα από τα κρυφά Σχολεία της περιοχής. Εδώ προσκύνησαν και φιλοξενήθηκαν πολλοί αρματολοί και καπεταναίοι. Τις περισσότερες φορές ο Γεώργιος Καραϊσκάκης αναπαυόταν στο Μοναστήρι της Σπηλιάς σαν το σπίτι του. Αφού σώζονται και τοποθεσίες γύρω από τη Σπηλιά με το όνομά του, όπως το "Ταμπούρι του Καραϊσκάκη" 200 μ. πάνω από τη Μονή.
Η Μονή της Σπηλιάς ασφαλίζεται από τους γύρω γκρεμούς και η θέση της παίρνει στρατηγική σημασία επειδή ο εχθρός δύσκολα μπορεί να την αιφνιδιάσει. Εκεί η Σπηλιά κατά την Τουρκοκρατία δεν απουσίασε ποτέ από τους Εθνικούς αγώνες.
Οι Αργιθεάτες μπορούμε να πούμε πως έχουν διασκορπιστεί σε όλες τις Ηπείρους της γης, επειδή βρέθηκαν σε πετρώδη άγονη περιοχή και σε απότομους γκρεμούς. Όνειρό τους είναι και τάμα τους να αξιωθούν να γυρίσουν κάποτε και να προσκυνήσουν τη Μεγαλόχαρη της Αργιθέας. Και σε κάθε αγωνία και αναποδιά της ζωής τους καταφεύγουν να "λένε" Παναγία μου Σπηλιώτισσά μου.
Το Μοναστήρι σήμερα: Σήμερα οι προσκυνητές καταφθάνουν απ' όλη την Ελλάδα, ο δρόμος είναι καλός. Την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου γίνεται πανηγύρι στη Σπηλιώτισσα. Πλημμυρίζει η Σπηλιά από προσκυνητές. Καθισμένος ο προσκυνητής στα πέτρινα πεζούλια της Μονής γαληνεύει ψυχικά, αισθάνεται την παρουσία της Μεγαλόχαρης στον τόπο αυτό.
Σήμερα το Μοναστήρι βρίσκεται σε άνθιση. Ο πατήρ Νεκτάριος μόνιμα πια στο Μοναστήρι έχει δώσει ζωή στη Μονή. Ο πατήρ Νεκτάριος είναι η ψυχή του Μοναστηριού. Οι προσκυνητές όχι μόνο δεν αραιώνουν αλλά συνεχώς πολλαπλασιάζονται, διότι τώρα βρίσκουν φιλοξενία και διαμονή.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου