Με επιτυχία και σε Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» στο Δημοτικό Θέατρο Δομοκού

ΔΗΜΟΣ ΔΟΜΟΚΟΥ

Αθλητικός & Πολιτιστικός Οργανισμός

Δομοκός 26.12.2013

Σε γιορτινή Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα στο Δημοτικό Θέατρο Δομοκού δόθηκε με επιτυχία η θεατρική παράσταση «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» από τον αθηναϊκό θίασο ΘΥΜΕΛΗ της Έλλης Βοζικιάδου, ανήμερα το απόγευμα των Χριστουγέννων. Το Θέατρο του Δομοκού γέμισε από παιδιά και γονείς που ήρθαν, εκτός του Δομοκού, από διάφορα χωριά του Δήμου. Στο φουαγιέ γλυκίσματα και αναψυκτικά περίμεναν μικρούς και μεγάλους και στο τέλος της παράστασης, ιδιαίτερα οι μικροί θεατές, αλλά και οι μεγάλοι σε ανταπόδοση ευχαρίστησης προς τους ηθοποιούς τραγούδησαν τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα της ημέρας και τους ξεπροβόδησαν στο ταξίδι τους προς την Αθήνα. Από την Κυριακή των Βαΐων 28 Απριλίου 2013 έως την Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013 ο Αθλητικός & Πολιτιστικός Οργανισμός (Α.Π.Ο.ΔΗ.ΔΟ.) προέβη σε εβδομήντα (70) πολιτιστικές δράσεις σε πάνω από τριάντα τοπικά διαμερίσματα του Δήμου Δομοκού, πάντα με στάθμη την υψηλή ποιότητα και παράλληλα στάθηκε αρωγός και συνεργός, επίσης, σε πάνω από τριάντα (30) χωριά του Δήμου Δομοκού ως προς τις τοπικές τους εκδηλώσεις. Επίσης φρόντισε για την πλήρη οπτικοακουστική υποδομή του Πολυχώρου Δομοκού, του Θεάτρου Ομβριακής και της αιθούσης εκδηλώσεων στο Δημαρχείο Νέου Μοναστηρίου.

Μέσα στο νέο έτος 2014 θα αρχίσουν να λειτουργούν τμήματα Εικαστικών στο Νέο Μοναστήρι και στον Δομοκό καθώς και Σχολή Μουσικής στον Δομοκό.

Α.Π.Ο.ΔΗ.ΔΟ.

About kalimerisnikos

1 comments:

Ανώνυμος είπε...: Καθημερινή διαδρομή.

Ξέσκιζε τις κουρτίνες στη σκηνή, κλωτσούσε τα σκηνικά, γκρέμιζε γκουίντες. Δεν μπορούσε να τη συνεφέρει κανείς.

«Ξέρετε ποιά είμαι εγώ! Να πάτε όλοι στο διάολο! Ηλίθιοι! Ανέραστοι....», έφτυνε τις λέξεις στους ηθοποιούς, τεχνικούς, σε όσους είχε μπροστά της.
«Ηρέμησε γλυκιά μου! Όλα θα γίνουν όπως θέλεις...», προσπαθούσε να τη συγκρατήσει ο βοηθός της, ο Εμμανουήλ, αλλά η Νίκη, παλιά καραβάνα του θεάτρου και καταξιωμένη σκηνοθέτιδα στις μέρες μας, ήταν έξαλλη.
Όταν έχανε τον έλεγχο, κανείς δε μπορούσε να την συνεφέρει. Και τον έχανε συχνά... Πολύ συχνά! Όλοι έλεγαν πως τα είχε χάσει λίγο - μάλλον όχι λίγο, αρκετά. Κανείς όμως δεν τολμούσε να της αντιμιλίσει, την έτρεμαν ακόμα και οι ηθοποιοί με μεγάλα ονόματα στην πλάτη τους.
«Σκάσε κι εσύ! Ξεμωραμένη!», ούρλιαξε στον βοηθό της, ο οποίος εδώ που τα λέμε δεν ήταν και από τους πιό φανατικούς. «Δεν σου είπα, ρε άχρηστε, να μη κλείσεις σχολεία για την παράσταση; Δεν θέλω νιάνιαρα εδώ μέσα! Δεν τα γουστάρω τα κωλόπαιδα! Πως αλλιώς να σου το εξηγήσω; Μήπως θέλεις να στο ζωγραφίσω;»
«Ούτε τα άντερά σου δεν γουστάρεις εσύ!», ψιθύρισε μιά νέα σχετικά ηθοποιός του θεατρικού που ανέβαζαν.
«Τι είπες εσύ;», φώναξε τόσο απότομα, που και οι καλέκλες του θεάτρου αναπήδησαν. Πλησίασε την τρομοκρατημένη, άτυχη μικρά ύπαρξη τόσο, που η μύτη της ακούμπησε σχεδόν στη δική της.
«Τι... τίποτα». ψέλλισε η κοπέλα.
«Άκου δευτεράντσα! Δεν γεννήθηκε ακόμα άνθρωπος να τα βάλει μαζί μου και να βγεί αρτιμελής από εδώ μέσα! Γι αυτό, την επόμενη που θα σκεφτεί το κούφιο, ξανθό και ανόητο κεφαλάκι σου να σχολιάσει κάτι που θα πω... δεν θα μείνει για πολύ στερεωμένο στη θέση του! Κατάλαβες;», Το ρήμα βγήκε μαζί με σωρό από σάλια που κατάβρεξαν το χλωμό προσωπάκι της, αλλά δεν πιστεύω να κατάλαβε! Είχε ήδη καταβρέξει κάτι άλλο, πιό χαμηλά!
«Θα συνεχίσουμε την πρόβα;», ρώτησε ο Εμμανουήλ, λες και δεν ήξερε.
«Άντε τράβα μωρή να βάλεις κάνα εξτένσιον! Κι εσείς, άχρηστοι, χαθείτε όλοι στις άθλιες τρύπες σας! Αύριο σας θέλω στην ώρα σας... Και που είσαι εσύ Λαίδη Γκάγκα; Μην πατήσει σχολιαρόπαιδο εδώ μέσα, γιατί θα σε βάλω να καταπιείς το μήλο του Αδάμ, που δεν το έχεις ανάγκη!».
«Μάλιστα κυρία Νίκη!», φώναξε ο Εμμανουήλ, λες και ήταν στο στρατό - που ποτέ δεν κατόρθωσε να πάει.
Αφού πέρασε ένα ακόμα κοινότυπο, και καθημερινής ρουτίνας, πρωινή δουλεία, η Νίκη πήρε το αυτοκίνητό της και ακολούθησε τη γνωστή διαδρομή. Είχε αρκετή κίνηση και τα ωεύρα της ήταν λίγο τεντωμένα... Περιμένοντας σε ένα φανάρι, για να ανάψει πράσινο, κάποιος αδαής οδηγός, έκανε το λάθος και της έκλεισε το μάτι, χαμογελώντας. Ε, πήγαινε κι αυτός γυρεύοντας! Η Νίκη άνοιξε το παράθυρό της αργά με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη! Ναι... καλά ακούτε! Χαμόγελο ήταν! Έβγαλε το κεφάλι της έξω από το παράθυρο κι έκανε νόημα στον οδηγό. Πλησίασε κι αυτός το παράθυρο του συνοδηγού, ξαναμμένος που χτύπησε την κότα με το ζουμί...
«Χαίρεται!», του είπε ναζιάρικα.
«Γειά σου μανάρα μου!», είπε επιδεικτικά ο επίδοξος εραστής.
«Ρε μορφονιέ! Έχει πατήσει ποτέ μιά μανάρα στα κυβικά μου με το πόδι της στο λαιμό σου; Ε; Έχει; Άντε χάσου ρε σαβούρα μη βγω έξω και σου κάνω το γιαπωνέζικο αμάξι σου, σούσι σφιχτοδεμένο!».
Εννοείται πως του χάρισε και μιά ορθάνοιχτη βασιλική! Η Νίκη έκλεισε το παράθυρο και συνέχισε την διαδρομή της. Έφτασε, πάρκαρε το αυτοκίνητό της και κοίταξε τριγύρω. Άνοιξε την τσάντα της. Έβγαλε μιά μικρή σοκολάτα. Την κράτησε στο χέρι της σφιχτά, που αν ήταν άνθρωπος θα διαμαρτυρόταν, Ήταν, όμως, μία απλή σοκολάτα και υπέμεινε.
Έφτασε.
Πλησίασε.
Κάθισε πάνω στο κρύο μάρμαρο. Διάβασε για εκατομμυριοστή φορά την σκούρα ημερομηνία.

Είχαν περάσει δέκα χρόνια. Μιά ζωή. Μιά ψεύτικη ζωή. Άδεια. Θα ήταν δέκα έξι ετών! Κι αυτή θα την καμάρωνε. Άφησε τη σοκολάτα δίπλα στο όνομά της....

Ετσι απλά μία φανταστική ιστορία!..; 30 Δεκεμβρίου 2013 στις 2:08 μ.μ.