Ποια Ανάσταση να γιορτάσουμε στον Άη Γιώργη;
Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Σφαγείο στην Αγία Πετρούπολη, σφαγείο στη Μοσούλη, σφαγείο με δεκάτονη βόμβα στο Αφγανιστάν, σφαγείο παιδιών στα ορυχεία κοβαλτίου του Κογκό, σφαγεία λιμοκτονούντων στο Σουδάν, σφαγείο στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας, στα πεζοδρόμια της ανεστιότητας και της ανεργίας, σφαγείο η Μεσόγειος. Ο κόσμος ένα σφαγείο. Ποια Ανάσταση, τώρα, να γιορτάσουμε εμείς στον Άη Γιώργη;
Η Ανάσταση εκ νεκρών, από τότε που ο άνθρωπος αποστασιοποιήθηκε από τη φύση, δεν είναι πια γιορτή της αναγέννησης, αλλά ξόρκι της έσχατης ματαίωσης, πίστη φανατική που δεν επιτρέπει την οικειότητα, τη βασισμένη στον κοινό πόνο, αυτόν που σε υψώνει και σε ενώνει.
Η πραγματική εγγύτητα χρειάζεται το περιβάλλον της, χρειάζεται το όργιο των ανθισμένων πορτοκαλεώνων, της παπαρούνας το κόκκινο και του σταχιού το πράσινο, σπόρους κερασιάς για να γονιμοποιήσουν την άβυσσο, αλλά απαιτεί πρωτίστως άνοιγμα στη σμίξη, τη «διαθεσιμότητα» στην αγάπη, δηλαδή τη διάθεση και την ικανότητα να βλέπουμε και να ακούμε τον άλλο, να δεχόμαστε την απρόσιτη πλευρά του, να διαπιστώνουμε αν είναι ή δεν είναι, να συν-πάσχουμε ή να συν-χαίρουμε ευψύχως. Όμως κανείς σήμερα δεν είναι διαθέσιμος.
Ο άλλος κρίνεται ανάλογα με το μέγεθος της ευχαρίστησης που μας προσδίδει, όπως ένα καταναλωτικό αντικείμενο. Γι’ αυτό η γιορτή δεν είναι γιορτή αλλά ένα ακόμα όργιο κατανάλωσης αμνών και ανθρώπων. Γι’ αυτό η συνοχή μας γύρω από το «ανέστη εκ νεκρών» και το γιορτινό τραπέζι είναι ευκαιριακή, στιγμιαία, άηχη, χωρίς τις βαθιές συγκινήσεις της συνάντησης.
Κι όμως, ο χριστιανισμός, πριν γίνει εξουσία, κόμισε κάτι καινούργιο, έφερε την επινόηση της ανθρώπινης συνοχής μέσω της Αγάπης, αλλάζοντας τα κριτήρια της ανθρωπιάς. Σήμερα, όμως, υπαναχωρήσαμε στη κανιβαλική μας κατάσταση· επανήλθαμε στην αναγνώριση μέσω της δύναμης· ο άλλος ξανάγινε η κόλασή μας και η αγάπη έγινε αυτοαναφορική, ένας αφόρητος ναρκισσισμός.
Γι’ αυτό αν είναι να κάνουμε μια α-ληθινή Ανάσταση, ας αναστήσουμε για λίγο την αγαπητική σχέση με το βλέμμα του Άλλου, ας θυμηθούμε γύρω από το γιορτινό τραπέζι το καταπληκτικό ποίημα της προς Κορινθίους επιστολής του Παύλου, αυτό που λέει πως «και εάν έχω πάσαν πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί... Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται... πάντα στέγει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει...».
Η αγάπη με τον τρόπο του Χριστού, ή τον τρόπο του Γκάντι, ή του Τσε Γκεβάρα, η αγάπη ως δώρο, η αγάπη ως θυσία του εαυτού.
Η αγάπη, γιατί τίποτα δεν είναι η ζωή χωρίς αυτή.
Πηγή: artinews.gr
Σφαγείο στην Αγία Πετρούπολη, σφαγείο στη Μοσούλη, σφαγείο με δεκάτονη βόμβα στο Αφγανιστάν, σφαγείο παιδιών στα ορυχεία κοβαλτίου του Κογκό, σφαγεία λιμοκτονούντων στο Σουδάν, σφαγείο στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας, στα πεζοδρόμια της ανεστιότητας και της ανεργίας, σφαγείο η Μεσόγειος. Ο κόσμος ένα σφαγείο. Ποια Ανάσταση, τώρα, να γιορτάσουμε εμείς στον Άη Γιώργη;
Η Ανάσταση εκ νεκρών, από τότε που ο άνθρωπος αποστασιοποιήθηκε από τη φύση, δεν είναι πια γιορτή της αναγέννησης, αλλά ξόρκι της έσχατης ματαίωσης, πίστη φανατική που δεν επιτρέπει την οικειότητα, τη βασισμένη στον κοινό πόνο, αυτόν που σε υψώνει και σε ενώνει.
Η πραγματική εγγύτητα χρειάζεται το περιβάλλον της, χρειάζεται το όργιο των ανθισμένων πορτοκαλεώνων, της παπαρούνας το κόκκινο και του σταχιού το πράσινο, σπόρους κερασιάς για να γονιμοποιήσουν την άβυσσο, αλλά απαιτεί πρωτίστως άνοιγμα στη σμίξη, τη «διαθεσιμότητα» στην αγάπη, δηλαδή τη διάθεση και την ικανότητα να βλέπουμε και να ακούμε τον άλλο, να δεχόμαστε την απρόσιτη πλευρά του, να διαπιστώνουμε αν είναι ή δεν είναι, να συν-πάσχουμε ή να συν-χαίρουμε ευψύχως. Όμως κανείς σήμερα δεν είναι διαθέσιμος.
Ο άλλος κρίνεται ανάλογα με το μέγεθος της ευχαρίστησης που μας προσδίδει, όπως ένα καταναλωτικό αντικείμενο. Γι’ αυτό η γιορτή δεν είναι γιορτή αλλά ένα ακόμα όργιο κατανάλωσης αμνών και ανθρώπων. Γι’ αυτό η συνοχή μας γύρω από το «ανέστη εκ νεκρών» και το γιορτινό τραπέζι είναι ευκαιριακή, στιγμιαία, άηχη, χωρίς τις βαθιές συγκινήσεις της συνάντησης.
Κι όμως, ο χριστιανισμός, πριν γίνει εξουσία, κόμισε κάτι καινούργιο, έφερε την επινόηση της ανθρώπινης συνοχής μέσω της Αγάπης, αλλάζοντας τα κριτήρια της ανθρωπιάς. Σήμερα, όμως, υπαναχωρήσαμε στη κανιβαλική μας κατάσταση· επανήλθαμε στην αναγνώριση μέσω της δύναμης· ο άλλος ξανάγινε η κόλασή μας και η αγάπη έγινε αυτοαναφορική, ένας αφόρητος ναρκισσισμός.
Γι’ αυτό αν είναι να κάνουμε μια α-ληθινή Ανάσταση, ας αναστήσουμε για λίγο την αγαπητική σχέση με το βλέμμα του Άλλου, ας θυμηθούμε γύρω από το γιορτινό τραπέζι το καταπληκτικό ποίημα της προς Κορινθίους επιστολής του Παύλου, αυτό που λέει πως «και εάν έχω πάσαν πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί... Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται... πάντα στέγει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει...».
Η αγάπη με τον τρόπο του Χριστού, ή τον τρόπο του Γκάντι, ή του Τσε Γκεβάρα, η αγάπη ως δώρο, η αγάπη ως θυσία του εαυτού.
Η αγάπη, γιατί τίποτα δεν είναι η ζωή χωρίς αυτή.
Πηγή: artinews.gr
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου