ο πατέρας Σημίτης σύμβουλος επί Κατοχής του Γεωργίου Μερκούρη, του αρχηγού του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος!

  ο πατέρας Σημίτης σύμβουλος επί Κατοχής του Γεωργίου Μερκούρη, του αρχηγού του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος!


Του Δημοσθένη Κούκουνα

Αν κάποιος ευφάνταστος μπορούσε να αναρωτηθεί τι το κοινό είχαν ο Ιωάννης Μεταξάς, ο Γεώργιος Μερκούρης και ο Άρης Βελουχιώτης, δύσκολα θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για ένα πρόσωπο: τον Γεώργιο Σημίτη. Πρόκειται για τον πατέρα του πρώην πρωθυπουργού και αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Κώστα Σημίτη, μεγαλοδικηγόρου τρίτης γενεάς.
Και για τα τρία προαναφερθέντα ιστορικά πρόσωπα, εντελώς αντιφατικά μεταξύ τους, ο πατέρας Σημίτης έτρεφε θαυμασμό και σεβασμό. Ήταν τα πρότυπά του προφανώς και μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον ανατράφηκε ο μετέπειτα επί οκταετία πρωθυπουργός.
Ο Γεώργιος Σημίτης ήταν μεγαλοδικηγόρος του Πειραιά. Ο Σπυρίδων Σημίτης (παππούς του σημερινού πολιτικού) είχε γεννηθεί το 1872 στην Αθήνα και πέθανε το 1914. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία, στη Γαλλία και στο Βέλγιο. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκε στον Πειραιά, το 1896 (σε ηλικία 24 ετών) εξελέγη υφηγητής του εμπορικού δικαίου και αργότερα, όταν ο Ελευθ. Βενιζέλος είχε έρθει στην Αθήνα και είχε γίνει πρωθυπουργός, ο Σπυρ. Σημίτης τοποθετήθηκε πρόεδρος της επιτροπής για τη σύνταξη του εμπορικού κώδικα. Είχε συντάξει επίσης το καταστατικό του πρώτου εμπορικού επιμελητηρίου που ιδρύθηκε στην Ελλάδα (Πειραιώς), του οποίου μάλιστα υπήρξε νομικός σύμβουλος μέχρι τον θάνατό του.
Και οι δύο γιοι του, ο Γεώργιος και ο Αντώνιος, έγιναν επίσης δικηγόροι και διαδέχθηκαν τον πατέρα τους επαγγελματικά. Ο Γεώργιος Σημίτης είχε γεννηθεί στον Πειραιά το 1899, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έγινε διδάκτορας το 1928, ενώ το 1936, σε ηλικία 37 ετών, εξελέγη υφηγητής του εμπορικού δικαίου, όπως και ο πατέρας του. Κατά τη διάρκεια του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, εμφανίσθηκε σφόδρα βασιλικός και θαυμαστής του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, επιτυγχάνοντας μάλιστα το 1940 να διορισθεί από τον τελευταίο με συνοπτικές διαδικασίες ως καθηγητής της Ανωτάτης Εμπορικής Σχολής. Έκτοτε διατηρούσε τον τίτλο του «καθηγητή», αν και μόνο για τρία χρόνια (1940-43) άσκησε τα καθήκοντά του, κυρίως κατά την Κατοχή. Προηγουμένως είχε διορισθεί σε διάφορες θέσεις, όπως το 1926 νομικός σύμβουλος του Επιμελητηρίου Πειραιώς, θέση που διατηρούσε πολλά χρόνια νωρίτερα ο πατέρας του, και από το 1932 νομικός σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας. Από το 1932 επίσης μέχρι το 1941 ήταν πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιώς.
Το 1944, όταν πλέον ήταν αδιαμφισβήτητα ορατή η νίκη των Συμμάχων και φαινόταν άμεση η αποχώρηση των Γερμανών, ο Γεώργιος Σημίτης προσχώρησε στην κυβέρνηση των βουνών (ΠΕΕΑ) και διορίστηκε κατά την Απελευθέρωση γενικός διοικητής Ρούμελης, μια θέση που βέβαια ήταν εξωθεσμική σε σχέση με τη νόμιμη υπό τον Γεώργ. Παπανδρέου Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος, στην οποία συμμετείχαν εκπρόσωποι του ΕΑΜ.
Προηγουμένως, ο Γεώργιος Σημίτης ήταν στενός συνεργάτης του Γεωργίου Μερκούρη, του αγαπημένου θείου της ηθοποιού Μελίνας Μερκούρη. Αλλά ο Γεώργιος Μερκούρης δεν ήταν ένα τυχαίο πρόσωπο στην κατοχική Αθήνα. Ήταν ο αρχηγός του μόνου πολιτικού κόμματος, του οποίου επιτρεπόταν η λειτουργία επί Κατοχής: του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος. Είχε επιδιώξει πολλές φορές να γίνει κατοχικός πρωθυπουργός, πότε με τις πλάτες των Γερμανών (1941, 1942) και πότε με των Ιταλών (1943), αλλά ανεπιτυχώς. Κάθε τόσο συνέτασσε κατάλογο υπουργών για να γίνει η κυβέρνησή του, αλλά τελικά οι Γερμανοί που είχαν τον αποφασιστικό λόγο σ’ αυτό το θέμα ποτέ δεν ενέδωσαν. Ανάμεσα στους επίδοξους υπουργούς ήταν διάφοροι κατά καιρούς, ανάμεσα στους οποίους ο καθηγητής Δημήτριος Δελιβάνης, ο πρώην βουλευτής του ΚΚΕ Μιχ. Τυρίμος κ.ά., πιθανόν δε και ο Γ. Σημίτης.
Χαρακτηριστική πάντως είναι μια δήλωση που είχε κάνει ο Γεώργ. Μερκούρης, όταν οι Γλέζος και Σάντας είχαν κλέψει τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη. Είχε δημοσιευθεί τότε στις αθηναϊκές εφημερίδες (1 Ιουν. 1941):
«Το υπό την ηγεσίαν του κ. Γ. Μερκούρη Εθνικοσοσιαλιστικόν Κόμμα της Ελλάδος εξέδωκεν ανακοίνωσιν, εν τη οποία, αφού καυτηριάζει την κλοπήν της γερμανικής σημαίας, λέγει τα εξής:
“Η αυθαίρετος και ακατονόμαστος πράξις της κλοπής της σημαίας του Ράιχ εκ της Ακροπόλεως είναι αδύνατον να είναι έργον Έλληνος ανεξαρτήτου την ψυχήν και το φρόνημα ελευθερωτικού πνεύματος. Αντιθέτως, πιστεύομεν ακραδάντως, ότι είναι ασχημία κατωτέρου ανθρώπου, ξένα συμφέροντα υπηρετούντος και παν συμφέρον έχοντος να ενσπείρη μεταξύ του γερμανικού Ράιχ και του ατυχούς ελληνικού λαού την παράτασιν των αγαγόντων μέχρι του σημερινού εθνικού δράματος ανοσίων εγκλημάτων. Ανεξαρτήτως αισθημάτων, φρονημάτων, πολιτικών αντιλήψεων, η Γερμανία και η Ελλάς ευρέθημεν αντιμέτωποι. Οι λαοί μας επετέλεσαν γενναίως το προς τας πατρίδας των και την τιμήν των καθήκον των. Εκ της συγκρούσεως ως ήτο επόμενον εξήλθον νικηταί και ηττημένοι. Εκατέρωθεν ανεγνωρίσθη και εθαυμάσθη το πνεύμα της αυτοθυσίας και του ηρωισμού. Επήλθεν ανακωχή. Τα ένδοξα ελληνικά όπλα έτυχον των αρμοζουσών εις αυτά τιμών. Οι αιχμάλωτοί μας αφέθησαν ελεύθεροι. Οι αξιωματικοί μας διετήρησαν τα ξίφη των. Η ελληνική κυριαρχία εφ’ όλων των κατεχομένων εδαφών ανεγνωρίσθη διά του σχηματισμού ελληνικής κυβερνήσεως. Υπεγράφη μεταξύ νικητών και ηττημένων μία ηθική σύμβασις κυρωθείσα διά πασών των ανωτέρω πράξεων, δεσμεύουσα εκατέρους και επ’ αμοιβαιότητι εις αλληλοσεβασμόν και αλληλοβοήθειαν να εξέλθωμεν εκ του κυκεώνος των τραγικών παρεξηγήσεων και να βαδίσωμεν προς μίαν αμοιβαίαν κατανόησιν. Τούτων ούτως εχόντων διά πάντα εκ καταγωγής Έλληνα και παραμείναντα τοιούτον και αιρόμενον άνωθεν των οδυνηρών περιστάσεων, η ξενόδουλος πράξις η μολύνασα τον φιλόξενον και ιερόν χώρον της Ακροπόλεως, μόνον ως κατά της ελληνικής πατρίδος στρεφομένη χαρακτηρίζεται και ως τοιαύτη μαζί με όλας τας άλλας τας προκαλεσάσας την εθνικήν συμφοράν παραδίδεται εις την γενικήν περιφρόνησιν και αποδοκιμασίαν”».
Αυτού του πολιτικού (άλλοτε υπουργού, γιου του δημάρχου Αθηναίων Σπύρου Μερκούρη) ήταν συνεργάτης ο πατέρας Σημίτης. Αλλά, όπως τον Ιανουάριο 1941, είχε χάσει τον προστάτη του, τον Ιωάννη Μεταξά, που είχε πεθάνει, έτσι και τον Δεκέμβριο 1943 έχασε τον προστάτη του Γεώργιο Μερκούρη, με αποτέλεσμα να χάσει τη θέση του στην Ανωτάτη Εμπορική ως παρανόμως διορισθείς και να μεταστραφεί στο ΕΑΜ που ήταν γεμάτο προσδοκίες ότι θα κυβερνούσε την Ελλάδα όταν οι Γερμανοί θα έφευγαν. Με το που δημιουργήθηκε η «κυβέρνηση των βουνών» κατέφυγε στα ελεύθερα βουνά λοιπόν, πήρε μέρος στο Εθνικό Συμβούλιο Κορυσχάδων και συνδέθηκε φιλικά, μεταξύ άλλων, με τον Άρη Βελουχιώτη, τον διάττοντα αστέρα της εαμικής αντίστασης. Έγινε πολιτικός διοικητής Ρούμελης, στο πλευρό του, αξίωμα που δεν κράτησε παρά ελάχιστο διάστημα, διότι εν τω μεταξύ είχε απελευθερωθεί η χώρα και η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου πήρε στα χέρια της όλη την εξουσία, ενώ η ΠΕΕΑ αυτοδιαλύθηκε.
Ο Γ. Σημίτης είχε όμως το ατύχημα να χάσει και τον άλλο προστάτη του, τον Άρη Βελουχιώτη, που σκοτώθηκε κατά τις γνωστές συνθήκες τον Ιούνιο του 1945. Απορφανισμένος για μια ακόμη φορά πλέον, αφοσιώθηκε στο προσοδοφόρο επάγγελμά του ως μεγαλοδικηγόρος και ασχολήθηκε με την οικογένεια και τα παιδιά του. Για τα αγοράκια του μπορεί να αγόραζε άλλοτε στολές φαλαγγιτών, άλλοτε κονκάρδες με σβάστικες και άλλοτε σκούφους με σφυροδρέπανα, μερίμνησε όμως για να αποκτήσουν γερμανική παιδεία, τηρώντας άλλωστε την οικογενειακή παράδοση. Σήμερα το ένα αγοράκι είναι συνταξιούχος πρωθυπουργός και το άλλο ασχολείται με τη βιοηθική...

Share on Google Plus

About kalimerisnikos

4 comments:

Ανώνυμος είπε...

Για ένα είμαι σίγουρος, η λέξη λαμογιο αναδείχθηκε επι εποχής Κώστα Σημίτη.
Ο λαμογισμος δημιουργήθηκε στην Ελλάδα επι εποχής του Κώστα Σημίτη
Η καταστροφή της Ελλάδας έγινε κυρίως επι πρωθυπουργίας Σημίτη και κυριαρχίας Λαλιωτη,Παπαντωνίου-Τσοχατζόπουλου κλπ.
Την τελική υπογραφή της καταστροφής την έβαλε ο Γιωργάκης Παπανδρέου με τα αδέρφια του.
Το μόνο που έμεινε η θεία δίκη να εκτελέσει την πράξη, της καταδίκης τους.
Δυστυχώς όμως η θεία δίκη δρούσε την εποχή των αρχαίων Ελλήνων και αρνείται να δράσει συλλογικά στην εποχή των νεοελλήνων της αρπαχτης.
Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Οι χώρες του νότου θυσιαστήκαν για την σωτηρία της Γερμανίας και η Μερκελ ….
Ο Σημίτης προετοίμασε την θυσία της Ελλάδας(κατοχή Ελλάδος από Siemens ) -( πώληση χρυσού; ) για την σωτηρία της Γερμανίας και Ο Παπανδρέου με τα αδέρφια του ,της πήρε το κεφάλι ( με τα cds) για χάρη της Γερμανίας.
Πως ξεκίνησε η ιστορία του δομικού οικονομικού προβλήματος της Γερμανίας
Το 2000 η Γερμανία βρισκόταν μέσα σε μία φούσκα, την αποκαλούμενη “φούσκα της τεχνολογίας”. Οι Γερμανοί επενδυτές, οι οποίοι συνήθως είναι πολύ προσεχτικοί, κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου... τρελάθηκαν. Όταν έσκασε η φούσκα, όλοι οι τίτλοι κατέρρευσαν σε αξία και η αγορά έχασε το 96% της αξίας της πολύ γρήγορα αυτό που συνέβη ήταν ότι η γερμανική οικονομία άρχισε να αποδυναμώνει σημαντικά εισερχόμενη σε ύφεση ισολογισμού. Σε μία τέτοια κατάσταση το δημόσιο είναι αναγκασμένο να δανειστεί και να ξοδέψει.
Όμως τότε ήταν σε ισχύ ο νόμος του 3% που είχε εφαρμοστεί από τη συνθήκη του Μάαστριχτ, και η γερμανική κυβέρνηση προσπάθησε να τον τηρήσει, βέβαια δεν θα μπορούσε να το πετύχει γιατί η κατάσταση ήταν πολύ κακή, τουλάχιστον όμως προσπάθησε να τον τηρήσει. Οπότε παρά το γεγονός ότι ο γερμανικός ιδιωτικός τομέας αποταμίευσε τεράστια ποσά, η κυβέρνηση δανείστηκε πολύ λίγα, όχι όλο το απαιτούμενο ποσό. Και αυτό που έμεινε ξεκίνησε το αποπληθωριστικό κενό στην οικονομία. Η γερμανική οικονομία υπέφερε πολύ κατά την περίοδο 2000-2005. Και λόγω του γεγονότος ότι η Γερμανία ήταν η μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρωζώνη, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, κατά την άποψή μου για να σώσει τη Γερμανία, μείωσε τα επιτόκια στο 2%.

Επειδή η Γερμανία βρισκόταν ήδη σε ύφεση ισολογισμού, κατά την οποία ο ιδιωτικός τομέας αποπληρώνει χρέος σε τόσο χαμηλά επίπεδα, η μείωση των επιτοκίων δεν βοήθησε καθόλου την Γερμανία. Βοήθησε όμως όλα τα άλλα κράτη, είμαι σίγουρος και την Ελλάδα, που δεν είχαν εμπλακεί στη φούσκα της πληροφορικής. Οι οικονομίες που δεν βρίσκονταν σε ύφεση ισολογισμού ήταν σχετικά υγιείς, και όταν η κεντρική τράπεζα μείωσε τα επιτόκια στο 2%, το πιο λογικό ήταν να δημιουργηθεί μία φούσκα.

Οι τιμές κατοικίας σε αυτές τις οικονομίες εκτινάχθηκαν ραγδαία και επειδή ο κόσμος δανειζόταν και ξόδευε πολλά χρήματα, η προσφορά χρήματος αυξήθηκε με τη σειρά της σε σημαντικό βαθμό. Όταν η προσφορά χρήματος αυξάνεται τόσο, είναι φυσικό να αυξάνονται οι τιμές και οι μισθοί. Κάτι που συνέβη σε όλες αυτές τις οικονομίες, εκτός από τη Γερμανία.

Αυτό που υποστηρίζω είναι ότι αυτή η αύξηση στην προσφορά χρήματος, που οφείλεται στην πολύ χαλαρή νομισματική πολιτική της ΕΚΤ για να σώσει τη Γερμανία, είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν σε ανταγωνιστικότητα οι οικονομίες αυτές, σε σύγκριση με τη Γερμανία. Γιατί η προσφορά χρήματος στη Γερμανία αυξήθηκε πάρα πολύ λίγο στην ίδια περίοδο, σε αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Έτσι όλες οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης, δεδομένου ότι οι οικονομίες τους πήγαιναν καλά, αύξησαν τους μισθούς και τις τιμές, και σταδιακά έγιναν λιγότερο ανταγωνιστικές σε σχέση με τη Γερμανία.
Αυτό που λέω λοιπόν, είναι ότι αν και οι Γερμανοί υποστηρίζουν ότι οι δομικές μεταρρυθμίσεις κατά την περίοδο εκείνη ήταν αυτές που βοήθησαν την ανταγωνιστικότητα, οι Γερμανοί πολιτικοί έλεγαν ότι ήταν ανταγωνιστικοί γιατί προχώρησαν σε δομικές μεταρρυθμίσεις και αυτές έπαιξαν ρόλο αλλά δεν ήταν μόνο αυτές.
Αυτό είναι το ένα σκέλος της ιστορίας. Το άλλο σκέλος είναι ότι οι άλλες χώρας ήταν σε άνθηση εξαιτίας των χαμηλών επιτοκίων της ΕΚΤ, όταν την ίδια ώρα η Γερμανία βρισκόταν σε ύφεση ισολογισμού και η προσφορά χρήματος δεν μπορούσε να αυξηθεί και αυτό το κενό δημιουργούσε τη διαφορά στην ανταγωνιστικότητα.
Να γιατί φτάσαμε τόσο άγρια…μαστιγωμένα …ως εδώ!

Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ….
Πολλοί πιστεύουν ότι η Ελλάδα θα εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη μέσα στους επόμενους μήνες ή τα επόμενα χρόνια.

Αυτό δεν πρόκειται να γίνει διότι είναι εύκολο να πας από ένα αδύναμο νόμισμα σε ένα ισχυρό νόμισμα, όμως είναι καταστροφικό να αφήσεις ένα ισχυρό νόμισμα για ένα αδύναμο. Αυτή τη στιγμή, εξαιτίας του γεγονότος ότι η ΕΚΤ μείωσε τα επιτόκια στο 0,75 σε τόσο χαμηλά επίπεδα για να σώσει τις χώρες της περιφέρειας, βλέπουμε ότι αυξάνεται ραγδαία η προσφορά χρήματος στη Γερμανία, γιατί η γερμανική οικονομία σημερα είναι σε πολύ καλή κατάσταση, όπως ήταν οι άλλες ευρωπαϊκές πριν από δέκα χρόνια, που η γερμανική βρισκόταν σε ύφεση ισολογισμού. Συνεπώς η κατάσταση έχει πλήρως αντιστραφεί. Αν λοιπόν η προσφορά χρήματος στην Γερμανία συνεχίσει να αυξάνεται τόσο γρήγορα, θα αυξηθούν τιμές και μισθοί, και επομένως το χάσμα ανταγωνιστικότητας μεταξύ της Γερμανίας και της Ελλάδας για παράδειγμα, θα πρέπει να μειωθεί ραγδαία μέσα στα επόμενα 1-2 χρόνια.
Έτσι τα επόμενα 2 χρόνια το χάσμα ανταγωνιστικότητας θα έχει κλείσει, γιατί στην Ελλάδα η ανταγωνιστικότητα κατέρρευσε.
Ετσι στο επόμενο εξάμηνο θα πρέπει να δούμε να ενισχύετε η ρευστότητα γενικά στο ευρωπαϊκό σύστημα ,με την μείωση επιτοκίων και με την έκδοση κάποιου είδους ευρωομολόγου.
Αν γίνουν αυτά ,άλλωστε η Ευρώπη δεν έχει άλλα χρονικά περιθώρια, για την Ελλάδα πιστεύω ότι βρισκόμαστε στο πάτο της ύφεσης της οικονομίας και μετά από εννέα φρικτούς και αιματηρούς μήνες θα πάρουμε την ανιούσα.
Βέβαια η ομαλή αποκατάσταση της οικονομίας θα έρθει σε τρία χρόνια 2015-2017 περίπου.
Τουλάχιστον να τερματίσει η αιμορραγία και ο Δρακουλας (Γερμάνια) να μην χρειάζεται άλλο αίμα. Οσο αφορά βέβαια τις μεταρρυθμίσεις της ελληνικής οικονομίας έπρεπε να έχουν γίνει αλλά ομαλά και πριν από χρονιά αλλά είπαμε ηταν προμελετημενη ….καρφωτη… Και όταν πρέπει να θυσιάσουμε και κάποιον ,φυσικά την πληρώνει ο ποιο μικρός και ευάλωτος
Είπαμε το επόμενο εξάμηνο θα φανούν οι προθέσεις των ευρωπαίων πολιτικών και της κεντρικής τράπεζας (επιτόκια στο 0,25 από 1% +ένα είδος ευρωομολόγου ) για το μέλλον της Ε.Ε. Η δράση τους πιστευω έχει ηδη ξεκινήσει με την μείωση του επιτοκίου στο ιστορικό χαμηλό 0,75 %

Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΠΑΛΚΟΝΙΑ……
ΔΙΟΤΙ Η Η ΑΝΑΚΑΜΨΗ ΘΑ ΕΡΘΕΙ (ΕΡΧΕΤΑΙ-ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΣΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ) ΑΛΛΑ ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΕΙΣΤΕ ΑΠΟΝΤΕΣ
ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΟΡΤΑΣΟΥΝ ΠΑΛΙ ΜΟΝΟ ΤΟΥΣ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.
Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

Author Details