Πήρα το παρακάτω γράμμα. Το παραθέτω αυτούσιο. αφαιρώντας μόνο τα ονόματα των εταιρειών και την τελευταία παράγραφο που επαινεί τη Δημιουργία για το έργο της.
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ!
Θάνο, εδώ και πολύ καιρό ήθελα να σου γράψω , να σου πω τις σκέψεις μου, να απευθυνθώ στον τελευταίο άνθρωπο σ’ αυτό τον τόπο, που πιστεύω ότι κρατά ακόμα τη σημαία της ελπίδας , ψηλά. Στον τελευταίο ίσως δημόσιο πρόσωπο με κοινή και επιχειρηματική λογική. Σε γνωρίζω και σε παρακολουθώ εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο, κυρίως από το διαδίκτυο. Εγώ και ο περίγυρος μου στήριξε την προσπάθεια σου και συνεχίζει να σε στηρίζει και σήμερα. Είσαι για μένα ο τελευταίος επιζών, το τελευταίο χέρι που μου απλώνει αυτός ο τόπος καθώς ο Τιτανικός βυθίζεται και μαζί νιώθω ότι βυθίζομαι και εγώ. Αυτή τη στιγμή που σου γραφώ, τα έχω σχεδόν χάσει όλα. Το τραγικό όμως για μένα, είναι ότι δεν ελπίζω πια σε τίποτα. Τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το 2000 επέστρεψα στην Ελλάδα μετά από 12 χρόνια στην Αμερική, έχοντας ένα Πτυχίο και ένα Μεταπτυχιακό στην Διοίκηση Επιχειρήσεων (ΜΒΑ). Άφησα μια αρκετά υποσχόμενη καριέρα στο εξωτερικό (Τράπεζες, Συμβουλευτικές κλπ) για να στηρίξω την χώρα μου, και να προσφέρω στον τόπο μου. Ήρθα σε μια μεγάλη εταιρία σύμβουλων και δούλεψα μαζί τους για τρία χρόνια σε έργα συγχωνεύσεων τραπεζών, βελτιστοποίηση διαδικασιών κα. Μετά προσελήφθηκα στην …… ως CRM Deputy Director, υπεύθυνος για όλο το τμήμα εξυπηρέτησης πελατών, Back Office, τεχνική υποστήριξη κλπ. Η αγάπη μου για την πρόκληση όμως με οδήγησαν το 2006 να παραιτηθώ από την θέση αυτή για να ασχοληθώ ως επενδυτής με το franchise στο χώρο της εστίασης (!!!). Για να μην μακρηγορώ, τα τελευταία 2 χρόνια άρχισε ο κατήφορος. Ο συνεταίρος μου τα παράτησε νωρίς βλέποντας «το τραίνο να έρχεται κατά πάνω μας με 1000». Εγώ, όμως, ονειροπόλος, και φιλόδοξος ήθελα να το παλέψω. Να αποδείξω στον εαυτό μου ότι όποιος εργάζεται σκληρά στο τέλος τα καταφέρνει. Ακόμα και κάτω σε αντίξοες συνθήκες. Δεν υπολόγισα όμως τον «ξενοδόχο», ή μάλλον τους ξενοδόχους. Τα 2 από τα 3 μέλη της μεγαλύτερης μαφίας στην Ελλάδα: Το Δημόσιο και τις τράπεζες (το τρίτο θεωρώ ότι είναι τα συνδικάτα). Και θα επικεντρωθώ στο Δημόσιο. Από την πρώτη κιόλας μέρα μας αντιμετώπιζαν σαν να είμαστε απατεώνες, τυχάρπαστοι. Η συμπεριφορά τους ήταν ξεκάθαρη: «Αν δεν είσαι απατεώνας, φρόντισε να γίνεις, γιατί εμείς ούτος ή άλλως θα σε αντιμετωπίζουμε σαν έναν (απατεώνα). Σήμερα έχω μια εταιρία που δεν κατάφερε να επιβιώσει κυρίως λόγο της μεγάλης κρίσης στην εστίαση. Το ΦΠΑ, (αγοράζω 13% και πουλώ με 23%) τον τελευταίο χρόνο, δυστυχώς ήταν καταλυτικό στο λουκέτο της επιχείρησης.
Σήμερα λοιπόν πήγα στη ΔΟΥ για να προβώ σε ρύθμιση του οφειλόμενου ΦΠΑ. Αρχικά, είχα πάει τον Μάρτιο να ρυθμίσω 30,000€. Μου έδωσαν με τα ζόρια 18 δόσεις. Τους ενημέρωσα ότι ένα τέτοια δασολόγιο θα ήταν απίθανο, λαμβάνοντας υπόψη ότι η εταιρία ψυχορραγούσε. Με καθησύχασαν ότι αφού πληρώσω την πρώτη δόση, μπορώ να έρθω τον επόμενο μήνα, να ζητήσω επανεξέταση, και να μπω στη ρύθμιση των 48 δόσεων. Έτσι και έκανα. Τον επόμενο μήνα ήμουν εκεί, συνεπής στην δέσμευση μου. Η κυρία του Δικαστικού με παροτρύνε να περιμένω ένα μήνα γιατί προέβλεπαν την νέα ρύθμιση των 48 δόσεων. Η εύλογη παρατήρηση μου ήταν ότι εγώ δεν μπορούσα να πληρώσω την επόμενη δυσβάστακτη δόση . Και πάλι με διαβεβαίωσε η κυρία του Δικαστικού τμήματος, ότι μπορώ να μην πληρώσω την δόση της ρύθμισης μέχρι και δυο μήνες, χωρίς να τίθεται θέμα να βγω ληξιπρόθεσμος ή να χάσω την ρύθμιση. Τον επόμενο μήνα ξαναπάω στη ΔΟΥ για να με ενημερώσει ξανά ότι η νέα εγκύκλιος δεν έχει εγκριθεί ακόμα αλλά καλό είναι να κάνω μια νέα αίτηση για νέα ρύθμιση ούτος η άλλως και αν έρθει η νέα εγκύκλιος καλοδεχούμενη. Με ενημέρωσε επίσης, ότι θα με καλούσε η ίδια, πριν το τέλος του Ιουνίου ,για να με ενημερώσει. Μέχρι σήμερα δεν είχα καμία ενημέρωση. Όταν πήγα στο αρμόδιο τμήμα για 4η φορά η κυρία με ενημέρωσε ότι προσπαθούσε να με καλέσει αλλά δεν απαντούσα στο τηλέφωνο (;;;;). Επίσης με ενημέρωσε ότι εγκρίθηκε η νέα ρύθμιση με την παλιά νομοθεσία για 33 δόσεις. Η απάντηση μου ήταν ότι αυτή τη στιγμή έχω μια επιχείρηση σε διαδικασία πτώχευσης και οι 33 δόσεις είναι απαγορευτικές, όπως άλλωστε τους είχα ήδη ενημερώσει. Όταν ρώτησα για ποιο λόγο δεν μπορώ να μπω στην νέα ρύθμιση, έως 100 δόσεις, η απάντηση ήταν η έξης: στη νέα ρύθμιση μπορούν να μπουν μόνο αυτοί που δεν είχαν ενταχτεί σε προηγούμενη ρύθμιση.
Με άλλα λόγια, η προσπάθεια μου να παραμείνω συνεπής στις υποχρεώσεις μου προς το Δημόσιο , αυτή τη στιγμή ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ. Ειλικρινά, Αγαπητέ Θάνο, δεν το καταλαβαίνω. Νομίζω ότι ζω το θέατρο του παραλόγου. Απευθύνθηκα και στον Υποδιευθυντή της ΔΟΥ ο οποίος μου είπε ότι δεν φτιάχνει αυτός τις νομοθεσίες και δεν πρόκειται να διακινδυνεύσει τη θέση του για κανένα. Δηλαδή, θέλεις να πληρώσεις και σου λένε: ή πληρώνεις αυτές τις δόσεις ή δεν θέλω καθόλου πληρωμή. Μαύρο ή άσπρο. Δεν υπάρχει γκρι. Να το δούμε ανά περίπτωση. Όταν υπάρχει η εναλλακτική της νέας ρύθμισης. Νομίζω μερικές φορές ότι έχω χάσει την λογική μου. Όπως έχω μάθει τόσα χρόνια, είτε είσαι στις πωλησεις είτε στην εξυπηρέτηση είτε στο Marketing είτε στο Consulting, το μυστικό είναι να ξέρεις να ακούς το πελάτη σου, να κατανοείς τις ανάγκες του και να ετοιμάζεις ένα προϊόν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Στο Δημόσιο (και όχι μόνο) αυτό δεν υπάρχει. Δεν έχουν μάθει να ακούν και επιπλέον θέτουν σαν σκοπό πόσο γρήγορα θα σε διώξουν από τον γκισέ χωρίς να σε εξυπηρετήσουν. Δυστυχώς! Και τώρα, ο γείτονας μου ο Ελληναρας, που έκλεβε τόσο καιρό το δημόσιο και γελούσε μαζί μου που προσπαθούσα να είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου, ζώντας την απόλυτη τρομοκρατία, αυτή την στιγμή γελά ακόμα πιο πολύ. Και με το δίκιο του.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω και επιδιώκω είναι να πάρω την οικογένεια μου και να πάω σε μια άλλη χώρα όπου αύριο θα μπορώ να κοιτώ τα παιδιά μου στα μάτια ξέροντας ότι έχω μεριμνήσει για να τους προσφέρω ένα μέλλον. Γιατί εδώ μέλλον δεν υπάρχει.
Θάνο, είμαι 43 χρονών και νιώθω πολύ κουρασμένος. Έχω πάψει πια να έχω φιλοδοξίες, να έχω όνειρα και το μόνο που προσπαθώ είναι να σώσω τα παιδιά μου από το να γίνουν δουλοπάροικοι στην ίδια τους τη χώρα. Ποτέ στη ζωή μου δεν ένιωσα τόσο ανίκανος, τόσο μικρός, τόσο απαξιωμένος. Ποτέ τόσο, όσο με έχει κάνει να νιώθω αυτή η χώρα. Ήμασταν στο εξωτερικό και χαιρόμασταν να λέμε ότι είμαστε Έλληνες. Και τώρα ντρέπομαι. Όχι απλά θέλω να διαφύγω σε οποιαδήποτε χώρα μου προσφέρει ευκαιρία, αλλά δεν με νοιάζει αν δεν ξαναδώ ποτέ αυτή τη χώρα που θέλει ακόμα να λέγεται Ελλάδα.
Έχω ηθική υποχρέωση σε μένα και την οικογένεια μου να σταθώ ξανά στα πόδια μου, έστω και αν χρειάζεται να ξεκινήσω από την αρχή. Το έκανα στα 18 μου, θα το κάνω και τώρα, στα 43 μου. Απλά, είναι λυπηρό ότι, όπως και τότε, έτσι και τώρα, τις ευκαιρίες θα μας τις δώσει ένας άλλος τόπος, κάπου αλλού. Ντρέπομαι αλλά πάνω απ’ όλα θλίβομαι.
Σ.Α.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου