Δε θα αντάλλασα ποτέ τους καταπληκτικούς φίλους μου, την υπέροχη ζωή μου, την αγαπημένη μου οικογένεια, για πιο λίγα γκρίζα μαλλιά ή για μια πιο επίπεδη κοιλιά. Καθώς μεγαλώνω, έχω γίνει πιο επιεικής με τον εαυτό μου, λιγότερο επικριτικός. Έχω γίνει φίλος μου. Δεν με επιπλήττω αν φάω ένα κουλουράκι παραπάνω ή αν αφήνω το κρεβάτι μου άστρωτο ή αν αγοράσω εκείνο το γελοίο αγαλματένιο σκυλάκι επειδή μου θυμίζει αυτό που έχουμε στο σπίτι. Έχω δικαίωμα να είμαι εκκεντρικός, ακατάστατος, σπάταλος.
Είδα αρκετούς φίλους μου να εγκαταλείπουν αυτόν τον κόσμο πολύ νωρίς. Πριν να συνειδητοποιήσουν τη μεγάλη αίσθηση ελευθερίας που σου φέρνει η ώριμη ηλικία.
Ποιον ενδιαφέρει αν θα μου έρθει να παίξω στο κομπιούτερ μέχρι τις 4 το ξημέρωμα και να ξυπνήσω την άλλη μέρα το μεσημέρι; Αν μου έρθει να χορέψω ξέφρενα στα κομμάτια της δεκαετίας ‘60 και ‘70 ή να βάλω τα κλάματα γιατί κάτι θυμήθηκα;
Μπορώ.
Μπορώ να φορέσω το μαγιό μου, κι ας τσιτώνει για να χωρέσει όλη την περισσευούμενη σάρκα μου, και να βουτήξω ανέμελα στη θάλασσα, κι ας με κοιτούν αποδοκιμαστικά από την ακτή.
Κι αυτοί θα γεράσουν.
Ξέρω ότι μερικές φορές είμαι ξεχασιάρης. Αλλά και πάλι μερικά πράγματα της ζωής είναι καλύτερο να ξεχνιούνται. Τα σημαντικά, άλλωστε, αργά ή γρήγορα τα θυμάμαι.
Στην πάροδο των ετών η καρδιά μου πληγώθηκε. Πώς μπορεί η καρδιά σου να μην κοπεί όταν χάνεις αγαπημένο σου πρόσωπο, όταν το παιδί σου υποφέρει, ακόμα κι όταν ένα ζωάκι σκοτώνεται στο δρόμο; Όμως, οι ραγισμένες καρδιές είναι που μας δίνουν δύναμη, κατανόηση και κουράγιο. Η καρδιά που δεν έχει ραγίσει ποτέ είναι άγονη, στείρα και δε θα καταλάβει ποτέ την τελειότητα του να μην είναι κανείς τέλειος!
Είμαι ευλογημένος που έζησα τόσο ώστε να ασπρίσουν τα μαλλιά μου και τα γέλια μιας ολόκληρης ζωής να χαραχτούν σε λακκάκια στο πρόσωπό μου. Είναι τόσοι όσοι δε γέλασαν ποτέ και τόσοι όσοι πέθαναν πριν προλάβουν να γκριζάρουν τα μαλλιά τους…
Καθώς μεγαλώνεις είναι πιο εύκολο να είσαι θετικός. Σε νοιάζει λιγότερο η γνώμη των άλλων. Δεν αμφισβητώ τον εαυτό μου πια.
Έχω κερδίσει το δικαίωμα να έχω άδικο.
Έτσι, για να απαντήσω στο ερώτημά σας, μου αρέσει που μεγάλωσα. Μου αρέσουν τα γηρατειά. Με απελευθερώνουν. Μου αρέσει το άτομο το οποίο έγινα. Δεν πρόκειται να ζω για πάντα, αλλά για όσο καιρό είμαι ακόμη εδώ δεν πρόκειται να τον χάσω θρηνώντας για το τι μπορούσα να είχα γίνει, για το τι θα μπορούσε να είχε γίνει ή για το τι θα γίνει. Και θα τρώω και μια πάστα την ημέρα, κάθε μέρα (αν μου έρθει).
2 comments:
μηπως θα ηταν καλυτερα αντι για παστα ενα καυτερο λουκανικο
να μη σου ερθει !!!
Δημοσίευση σχολίου