Δώρα Παρδάλη-Σωτρίλλη: Όταν το ταξίδι τελειώνει

Γράφει ο Δημήτρης Ι. Μπρούχος

Τούτες τις μέρες εδώ, στη Θεσσαλονίκη, την πρωτεύουσα της ΜΙΑΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ Ελληνικής Μακεδονίας, ο καιρός είναι βροχερός.

Κομμάτι θλιβερός θα έλεγα, καθώς όπως λένε οι παλιοί, που ξέρουν, η βροχή είναι δάκρυα πολλών ανθρώπων που ένωσε ο αέρας κι αφέθηκαν στην έλξη της γης. Κι όπως ακόμα και για τα πιο ανεξήγητα, υπάρχει εξήγηση, ήρθε μόλις χθες η είδηση ότι μια ακόμα ευαίσθητη ψυχή, που ομόρφυνε «στιγμές», που άφησε το αποτύπωμα της γραφής της και της ψυχής της στον άπειρο χρόνο, αποφάσισε να ταξιδέψει προς το Φως και να συναντήσει την παρέα των ποιητών που προηγήθηκαν, «στην Ελλάδα του απάνω κόσμου…».
Δομοκός (Λαμία-Ρούμελη), Θεσσαλονίκη, Ρόδος…

Τρεις σταθμοί, καθοριστικοί για την πορεία και τη διαδρομή της ποιήτριας. Και δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς, καθώς καθένας από τους τρεις, δικαίωσε την παρουσία του στο πέρασμα της επίγειας ζωής της.

Με ξεχωριστή ζωντανή ιστορία καθένας τους, κράτησε κι ένα κομμάτι του εαυτού της, για να μεταλλαχθεί ως νόστος και ως ζώσα μνήμη σε υφάδι ποιητικού λόγου. Τυπωμένο σ’ έναν δικό της ουρανό, με «σήματα» που οι λέξεις γίνονται και φτάνουν στην καρδιά μας.

Εντελώς συμπτωματικά, οι συγκεκριμένες τρεις πόλεις-σταθμοί, για διαφορετικούς λόγους, βρίσκουν αντιστοιχία στη ζωή μου.

Το περασμένο καλοκαίρι, στην Πλατεία Σύμης, συνάντησα για τελευταία φορά την ποιήτρια, που ήταν παρέα με τη Τζίνα μας. Γλυκιά όπως πάντα, με κείνο το χαρακτηριστικό της βλέμμα, με λόγια από καρδιάς και με απλότητα που ταιριάζει στους σημαντικούς,η σεμνή,διακριτική της παρουσία μου επαναβεβαίωσε τι σημαίνει αληθινός πλούτος.

Κι όπως όσοι έταξαν τη ζωή τους στην υπηρεσία του «σημαντικού» συνδέονται μεταξύ τους μ’ έναν αόρατο ομφάλιο λώρο και μιαν επίκτητη συγγένεια, αισθάνομαι την ανάγκη να σταθώ σιωπηλός, απέναντι σε αυτή την απώλεια. Συχνά οι λέξεις μοιάζουν φλύαρες και θέλω να το αποφύγω. Άλλωστε το κάθε ταξίδι, όταν φτάνει στο τέλος, αφήνει κενό. Κενό στο βλέμμα, κενό στη ζωή, που μένει φτωχότερη.

Δεν βρίσκω καλύτερο τρόπο να της ευχηθώ «καλό δρόμο», μέσα από τη δική της μιλιά:
Υγρασία, υγρασία / ας βγει ο ήλιος / να με φλογίσει / να με ξυπνήσει / απ’ την αθέλητη νάρκη μου / να με κεράσει χάδι για γλυκό / ν’ αχνοφανεί ξανά / το γέλιο το απίκραντο.
Καλή Ανάσταση, αδελφή και Καλή Αντάμωση!…